“… Πρίν αρκετά χρόνια ” διηγείται ένας φίλος , ” σ΄ένα ταξίδι μου στήν Κεφαλονιά , συνέπεσε νά τύχω στήν εορτή τού Αγίου Γερασίμου, καί στήν ολονύκτια αγρυπνία του.
Εκεί, γιά πρώτη φορά κατάλαβα τήν δύναμη τών πονηρών πνευμάτων. Μέχρι τότε πίστευα στόν Θεό, αλλά μέ τόν τρόπο μου. Νόμιζα, ότι όσα άκουγα γι΄αυτά τά πράγματα, ήταν πολυλογίες θρησκολήπτων ανθρώπων καί τίποτα περισσότερο.
Μέ μιά μονοκονδυλιά, χωρίς νά ψάξω σέ βάθος τά πράγματα, είχα αποκλείσει τήν ύπαρξη τών δυνάμεων τού σκότους καί τής καταστροφής. Ομως, ο Θεός είχε άλλα σχέδια γιά μένα …
Βρέθηκα στό Μοναστήρι τού Αγίου Γερασίμου , καί όσα συνάντησα εντυπώθηκαν βαθειά στό μυαλό μου. Οι άγριες φωνές τών δαιμονισμένων ανθρώπων, οι κραυγές ” μ΄ έκαψες Γεράσιμε, μ΄ έκαψες Καψάλη ” , καί μάλιστα από νέους ανθρώπους πού σπαρταρούσαν στό δάπεδο όταν βγήκαν τά Αγια , ή στήν Παράκληση τού Αγίου , υπήρξαν γιά μένα καταστάσεις μεγάλου προβληματισμού.
Κατάλαβα, ότι εκεί πέρα, συνέβαινε κάτι περισσότερο από αυτό, πού εμείς οι άλλοι μπορούσαμε νά αντιληφθούμε…
Κάποιες ” δυνάμεις ” πού δέν βλέπαμε , ευρίσκονταν σέ πόλεμο μέ κάποιες “άλλες ” …
Συνέπεσε όμως κι΄ ένα περιστατικό πού κυριολεκτικά μέ καθήλωσε.
Μία κοπέλα, μοντέρνος τύπος , πού από ώρα φώναζε καί βλαστήμαγε, έτρεξε γρήγορα, σάν βέλος θά έλεγα, κι΄ άρπαξε από τά πέτα τού σακακιού του έναν άγνωστό της νεαρό, (πού όπως μάθαμε αργότερα, μόλις πρό δύο ημερών είχε έλθει από τήν Αυστραλία ), καί τραντάζοντάς τον, κυριολεκτικά τόν “ξεσκόνισε …”.
” Ρέ Γιάννη,τού έλεγε, άφησες τήν αραββωνιάρα σου τήν Ντίνα στήν Καμπέρα, κι΄ ήλθες εδώ στόν Καψάλη… Κι΄ είχες καί τήν άλλη, τήν παντρεμένη… Γιατί ρέ, τί καλύτερο βρήκες εδώ πού ήλθες ; Καί στό δρόμο, πήγε νά πέσει καί τό αεροπλάνο πάνω από τήν Σιγκαπούρη … Εγώ ήμουνα εκείνος ρέ , πού θά τόρριχνα τό αεροπλάνο, αλλά δέν μέ άφησε ο Ναζωραίος μέ τόν Γεράσιμο , καί γλυτώσατε …”
Ελεγε ονόματα ανθρώπων , αγνώστων της , έλεγε περιστατικά σέ χώρες μακρινές , χιλιάδες μίλια από τήν Κεφαλονιά , ήταν γυναίκα καί έλεγε, εγώ ήμουνα “εκείνος ” ( γένος αρσενικό ), καί τέλος τούς είχε γλιτώσει από τού χάρου τά δόντια ο Χριστός ο Ναζωραίος , καί ο Αγιος Γεράσιμος …
Αυτή η άγνωστη ” δύναμη ” λοιπόν, ήτανε ” πρόσωπο ” , είχε αντίληψη καί διάκριση τών πραγμάτων, έλεγε είμαι “εκείνος “, είδα τό ένα, ξέρω τό άλλο, καί μόνο ο Χριστός καί οι Αγιοι μπορούσαν νά τόν βάλουν τελικά στήν άκρη ” .
Είναι λοιπόν Θεός αληθινός ο Χριστός , καί οι Αγιοι πού γιά τόν Χριστό εμαρτύρησαν , είναι φορείς δυνάμεως ανώτερης τών δυνάμεων τού σκότους.
Ρώτησα έναν ιερέα πού έμενε από μέρες στό μοναστήρι, καί μού είπε .
“Αυτά πού άκουσες δέν είναι τίποτα, από όσα πραγματικά συμβαίνουν. Τήν κοπέλα αυτή τήν έχουν φέρει από τήν Ξάνθη. Είχε μπλέξει μέ κάτι συμμαθήτριές της καί είχανε πάει σέ κάποιο Χρήστο από τό Γάζωρο νά τούς πεί …τό μέλλον τους.
Μετά από αυτό, η κοπέλα δαιμονίστηκε, καί τώρα τήν γυρίζουν στά μοναστήρια. Ωρες – ώρες λέει καί μυστικά. Οπως αυτά πού είπε προηγουμένως, στόν νεαρό μέ τό μπέζ σακκάκι.
Πρόσεξε όμως. Οι Αγιοι Πατέρες λένε νά μή έχουμε εμπιστοσύνη σέ δαιμονισμένους. Λένε καμμιά φορά μυστικά, όσα τούς επιτρέπει ο Χριστός νά πούνε, αλλά λένε καί αρκετά δικά τους ψέμματα. Σού λένε πέντε σωστά καί αφού τούς δείξεις τυφλή εμπιστοσύνη, σού πετάνε καί ένα ψέμα κυρίως γιά νά σέ βάλουνε νά σκοτωθείς μέ κάποιους συνανθρώπους σου.
Μόνο σέ εξομολογημένους μέ ειλικρίνεια, μπλοκάρονται…
Φανερώνουν μυστικά, πού δέν είναι εξομολογημένα, καί μάλιστα σέ Ορθόδοξο ιερέα.
Πέρυσι είχα γνωρίσει δυό Ιταλούς Καθολικούς, σοβαρούς καί θεοφοβούμενους κατά τά άλλα, πού όσα είχαν εξομολογηθεί στόν Καθολικό ιερέα τους, όπως μού έλεγαν, τούς τά πέταξε ένας δαιμονισμένος στήν Ζάκυνθο.
Γιατί ήσαν στήν ουσία ανεξομολόγητοι…
Ό δαιμονισμένος ήταν Ελληνας, καί μάλιστα δέν ήξερε καθόλου Ιταλικά, όπως μετά τούς είπε, μέσω γνωστού του πού ήξερε τήν γλώσσα. Τούς έλεγε μάλιστα κρυφές αμαρτίες τους , σέ άπταιστη Ιταλική, καί μέ προφορά Τοσκάνης…”
Ενα σχετικό περιστατικό αναφέρεται στήν Αγία Γραφή, στίς Πράξεις τών Αποστόλων (ΙΘ΄ 13 ). Εκεί, στήν Εφεσσο υπήρχαν επτά πρόσωπα , γυιοί τού Ιουδαίου αρχιερέως ονόματι Σκευά, πού ήσαν εξορκιστές δαιμονιζομένων ανθρώπων, σύμφωνα μέ τό Εβραϊκό τυπικό.
Βλέποντας λοιπόν τήν δύναμη εξουσίας γιά εκβολή δαιμονίων είς τό όνομα τού Ιησού Χριστού, πού χρησιμοποιούσε ο Παύλος, θέλησαν καί αυτοί νά χρησιμοποιήσουν τό όνομα τού Χριστού, χωρίς κατά βάθος νά πιστεύουν σ΄ Αυτόν.
” Αποκριθέν δέ τό πνεύμα τό πονηρόν “, σημειώνει η Γραφή, “είπε, τόν Ιησούν γιγνώσκω καί τόν Παύλον επίσταμαι, υμείς δέ τίνες εστέ ; “.
Ποιοί είσθε δηλαδή εσείς , πού χρησιμοποιείτε αυτά τά Μεγάλα ονόματα πού όμως δέν πιστεύετε.
“…. καί εφαλλόμενος ( καί ορμήσας μέ λύσσα ) επ΄ αυτούς ο άνθρωπος, εν ώ ήν τό πνεύμα τό πονηρόν, καί κατακυριεύσας αυτών ίσχυσε κατ΄ αυτών, ώστε γυμνούς καί τετραυματισμένους ( τούς ξέσχισε δηλαδή ) εκφυγείν εκ τού οίκου εκείνου…. καί επέπεσε φόβος επί πάντας … καί ήρχοντο εξομολογούμενοι καί αναγγέλλοντες τάς πράξεις αυτών…”.
****
Γιά το επόμενο θαύμα υπάρχει στο αρχείο του ίερού ναού του αγίου πρακτικό της 14ης Δεκεμβρίου 1948. Ή Αγγελική Παπαφλωράτου είχε γεννηθεί στο Αργοστόλι της Κεφαλλονιάς. Το 1948, σε ηλικία 42 χρόνων,ζοϋσε στην Πάτρα και ήταν άγαμος. Προ δεκαετίας είχε προσβληθεί από δαιμόνιο και, βασανιζόταν αρκετό καιρό. Οι γιατροί δεν μπόρεσαν να τη θεραπεύσουν. Την οδήγησαν όμως οι δικοί της στο ναό του αγίου Γερασίμου, όπου βρίσκεται και το σεπτό του λείψανο και θεραπεύτηκε.
Ίσως μερικοί ακούγοντας αυτά να τα θεωρήσουν αστεία και ανάξια προσοχής αλλά είναι σύμφωνα με όσα το Ιερό Ευαγγέλιο λέει ότι έκαμε ό Χριστός, που είπε: «Αμήν, αμήν λέγω ύμιν, ό πιστεύων εις έμέ, τα έργα α εγώ ποιώ κάκείνος ποιήσει, και μείζονα τούτων ποιήσει». Δηλαδή: «Σάς βεβαιώνω ότι όποιος πιστεύει σε μένα τα θαυμαστά έργα που κάνω εγώ θα τα κάμει κι εκείνος και μεγαλύτερα ακόμη από αυτά θα κάμει». Και μόνο ή παραφροσύνη της απιστίας του ορθολογισμού αρνείται την αλήθεια του αγίου Ευαγγελίου.
Τον Όκτώβρη λοιπόν του 1947 προσέβαλε την Αγγελική Παπαφλωράτου ή ίδια δαιμονική νευρική κρίση. Υπέφερε σοβαρά και μόνο κατά μικρά διαλείμματα ησύχαζε κάπως. Την οδήγησαν και πάλι στο ναό του αγίου Γερασίμου, στην Κεφαλλονιά, όπου έμεινε αρκετές μέρες χωρίς όμως να θεραπευτεί. Ξαφνικά μια μέρα, πού τηνέπιασε πάλι ή κρίση, φώναξε τους συγγενείς της πού την συνόδευαν: «Δε θα μείνουμε εδώ. Στό Σπύρο θα πάμε». Οι συγγενείς της την οδήγησαν στο σπίτι της στην Πάτρα χωρίς να θεραπευτεί. Στίς 11 Δεκεμβρίου όμως, πού αρχίζει στην Κέρκυρα ή τριήμερη γιορτή του αγίου Σπυρίδωνος, έφθασε πολύ πρωί στο νησί. Τη συνόδευαν ή μητέρα της και άλλοι συγγενείς της. Την έφεραν στο ναό του αγίου καί, επειδή ήταν ήρεμη, εκμεταλλεύτηκαν την ευκαιρία και τήν οδήγησαν στον ιερέα. Εξομολογήθηκε και κοινώνησε τα άχραντα Μυστήρια.
Το απόγευμα της ίδιας μέρας και όλη τη νύχτα έμεινε στο ναό και παρακολούθησε την αγρυπνία. Την άλλη μέρα 12 Δεκεμβρίου, ή Αγγελική Παπαφλωράτου με την επίβλεψη της μητέρας και των συγγενών της παρακολουθούσε την αρχιερατική Θεία Λειτουργία. Ήταν πεσμένη δεξιά στο βάθος του ναοϋ. Την ώρα της Μεγάλης Εισόδου, μόλις οι ιερείς βγήκαν με τα Άγια από τη θύρα του Αγίου Βήματος, ξαφνικά την έπιασε ή δαιμονική νευρική κρίση και φώναξε με φοβερές κραυγές: «Φεύγω, Σπύρο! Φεύγω, Σπύρο!»
Ταυτόχρονα βγήκε από το στόμα της σαν λευκός καπνός δυνατή πνοή ανέμου.Ή Αγγελική θεραπεύτηκε. Αμέσως δε πήγε με τα γόνατα μαζί με τη μητέρα της και προσκύνησε τα πόδια του αγίου πού ήταν εκτεθειμένος όρθιος για προσκύνηση, όπως συνηθίζεται αυτές τις μέρες. Το εκκλησίασμα παρακολούθησε με έκπληξη όσα έγιναν. Κατάλαβαν όλοι ότι έγινε θαύμα και με δάκρυα και φωνές συγκινήσεως επικαλούνταν το όνομα του αγίου. Το θαϋμα διαπιστώθηκε και άπο τον Μητροπολίτη πού λειτουργούσε την ώρα εκείνη. Γιατί οι άγριες φωνές της Παπαφλωράτου συντάραξαν όλο το εκκλησίασμα. Άπο τότε ή γυναίκα έμεινε εντελώς υγιής.
-120x86.jpg)
