«Τουλάχιστον ευγενείς»

π. Ανδρέα Αγαθοκλέους

Αναφέρεται ότι ο π. Αιμιλιανός Σιμωνοπετρίτης, ο σοφός αυτός Αγιορείτης Γέροντας των ημερών μας, είχε πει: «αν δεν είμαστε χριστιανοί, ας είμαστε τουλάχιστον ευγενείς».

Βέβαια, η αλλοίωση του νοήματος των λέξεων κάνει το «χριστιανός» να δείχνει άνθρωπο που προσπαθεί να εφαρμόσει όλα όσα λέει το Ευαγγέλιο, με σκοπό να κερδίσει τον Παράδεισο. Δηλαδή μπορεί να δείχνει άνθρωπο απόκοσμο, αυστηρό και κάποτε απάνθρωπο, προκειμένου να πετύχει το στόχο του.

Η Εκκλησία όμως, στηριγμένη στο Ευαγγέλιο και στην Παράδοσή της, προβάλλει τον άγιο ως τον αληθινό χριστιανό. Δηλαδή τον άνθρωπο που έγινε όλος ένας μικρός Χριστός, που έγινε δοχείο του Αγίου Πνεύματος, που έφτασε στη φυσιολογική ανθρώπινη κατάσταση.

Έχοντας την ταπείνωση και την αγάπη ως «καύσιν καρδίας υπέρ πάσαν την κτίσιν» (Άγιος Ισαάκ ο Σύρος), γίνεται για τους άλλους χαρά και ανάπαυση. Ζώντας ως ανύπαρκτος, δίνει ζωή και ελπίδα στους γύρω του. Με άλλα λόγια όντας άγιος – χριστιανός φέρνει με την παρουσία, τα λόγια, τα έργα, ακόμα και με τη σιωπή του, το Θεό ανάμεσά μας! Υπάρχει πιο μεγάλη ευλογία για μας;

Έτσι θα πρέπει να είμαστε ως χριστιανοί, αφού θέλουμε να ονομαζόμαστε έτσι. Όμως διαπιστώνουμε πως κάτι τέτοιο είναι σπάνιο. Ποιοι από τους κληρικούς ή λαϊκούς βιώνουμε την ομορφιά της ταπείνωσης και της αγάπης, που αναπαύει τους γύρω μας;

Γιατί η ανάπαυση των γύρω μας θα φέρει την ανάπαυση του Θεού στις καρδιές μας. Ο Χριστός στο Ευαγγέλιο ταυτίζει τον εαυτό Του με τους ανθρώπους και μάλιστα τους εμπερίστατους υλικά και πνευματικά.

Να γιατί το «τουλάχιστον ευγενείς» θα δώσει σημεία ανάπαυσης. Ο αγενής, ο θυμώδης, ο χοντρός στους τρόπους, ο απότομος και ακατάστατος πώς θα αναπαύσει τους συνανθρώπους του;

Οι καλοί τρόποι συμπεριφοράς, όχι ως τυπικότητες αλλά ως ξεχείλισμα ταπεινής και αγαπώσας καρδίας, δείχνει την ουσία της πνευματικής μας ζωής.

Αλήθεια, πώς γίνεται να αισθανθείς τη «λεπτή αύρα της παρουσίας του Αγίου Πνεύματος», τη στοργική αγάπη του Ουράνιου Πατέρα και το σεβασμό της ελευθερίας σου από το Χριστό, και

Να μη λες «ευχαριστώ» και «συγγνώμη»;
Να μην απαντάς σ’ ένα γράμμα;
Ν’ αφήνεις τον άλλο να περιμένει άσκοπα;
Να θίγεις το πρόσωπο και να το προσβάλλεις;
Να μην τον ακούς, όταν μιλά ή να τον διακόπτεις;
Να τον καταδυναστεύεις με τον τρόπο ή το λόγο σου;
Τέλος πάντων να συμπεριφέρεσαι ως αγενής και να μην συμπεριφέρεσαι ως «ηλεημένος παρά Κυρίου»;

Δεν κάνω κριτική. Απλά προβληματίζομαι για μένα, για τους κληρικούς και λαϊκούς, για την ταυτότητα και την πορεία μας.

Γιατί χωρίς προβληματισμό πώς θα αναδυθεί από το χάος του εαυτού μας η μετάνοια; Πώς θα έλθει χωρίς μετάνοια η Χάρις που «τα ασθενή θεραπεύει και τα ελλείποντα αναπληρεί»; Πώς θα πορευτούμε χωρίς τη Χάρη;