Σωτηρία χωρίς τους άλλους δεν υπάρχει

Αρχιμ.Παύλος Παπαδόπουλος

Δεν νοείται ζωή χωρίς σχέση. Και δεν εννοώ σαρκική.

Αυτή είναι η πιο ανεπαρκής για να γεμίσει την ύπαρξη του ανθρώπου.

Σχέση προσώπων. Σχέση που θα βρει παλμό στις αθώες συντροφιές, εάν υπάρχουν.Σχέση που δεν θα κοντοστέκεται στις μικρότητες του εγωισμού.
Ο άλλος. Το πόσο δεθήκαμε μαζί του. Αυτό είναι το ζητούμενο.
Πόσο ποθήσαμε να τον δούμε, να τον ερωτευθούμε, να τον αγαπήσουμε. Όλοι συνδέόμαστε τελικά. Θέλουμε, δεν θέλουμε. Άνθρωποι, μα πάνω απ’όλα συνάνθρωποι. Επιλογή μας εάν είμαστε συνάνθρπωποι καλοί ή κακοί.

Έχει δίκαιο ο ποιητής που λέγει: “…μέσα σε κάθε ζωή υπάρχει πάντα κάτι πιo βαθύ απ’ τον εαυτό της – η ζωή των άλλων”.
Η σωτηρία δεν είναι ατομικό επίτευγμα. Σωτηρία χωρίς τους άλλους δεν υπάρχει. Διότι η Βασιλεία του Θεού είναι κοινωνία προσώπων δια Ιησού Χριστού.
Χωρίς συγχώρεση δεν μπορεί να υπάρξει σχέση και κοινωνία. Και χωρίς αυτά η ζωή χάνει το νόημά της.

Μπορούμε να πούμε ότι τελικά αναζητούμε τον εαυτό μας στον άλλο. Ατόφιο. Ολοκληρωμένο. Εκείνον τον εαυτό χωρίς το «εγώ» μας.
Δίψα ζωής σημαίνει δίψα για τον άλλον, για τον κόσμο ολάκερο.
Μόνο όταν ο τρόπος ύπαρξής μας γίνει μίξη ψυχών, συνάντημα με τους άλλους θα είμαστε σε θέση να πούμε ότι ζούμε, ότι θα ζήσουμε.
Και απαλλαγμένοι από την πλασματική μας αυθεντία θα δούμε επιτέλους το βαθύ νόημα της ζωής μας, το «μετά» του θανάτου.
Είναι τότε που κατανοείς επιτέλους ότι τελικά οι άλλοι είναι ο μοναδικός παράδεισος που μας δόθηκε.

Θυμήσου ότι ακόμα και οι ερημίτες ασκητές μοναχοί μπαίνουν στην ζωή των άλλων δια της προσευχής, δια της αγρυπνίας τους, δια της νηστείας τους, δια των δακρύων της μετανοίας τους.
Αν και ζούνε μόνοι μέσα στις ερημιές δεν χάνουν την κοινωνία με τους άλλους. Ενώνονται μυστηριακά με τους πάντες δια του Χριστού.
Δεν φοβούνται την μοναξιά, γιατί δεν είναι μόνοι. Μοναχοί αλλά όχι μονάχοι τους.
Γιατί η αγάπη δεν γνωρίζει σύνορα. Πάντα βρίσκει τρόπους να εκφραστεί…