Ο Θεός ιλάσθητί μοι τώ αμαρτωλώ

Με όλη τη δύναμη της αδύναμης φωνής μου κράζω, Κύριε, κι΄ εγώ το ίδιο εναγώνια και έναγχα.

Δεν μου χρειάζεται τίποτα πιο βαθειά και πιο άμεσα από Το έλεός σου.

Μια απροσμέτρη ντροπή με αναγκάζει να χαμηλώνω το βλέμμα.

Καθώς βλέπω το ίδιό μου το βλέμμα μέσα μου, αντικρύζω τον προδότη εαυτό μου.

Τίποτα δεν μου κοστίζει τόσο πολύ, όσο το ότι προσέβαλα και πλήγωσα την αγάπη Σου.
Αν ντρέπομαι βαθειά για τους αδελφούς μου, που με τον ένα τρόπο ή τον άλλο πλήγωσα, ή απογοήτευσα στην εμπιστοσύνη τους για μένα, πόσο πολύ πρέπει να νοιώθω το ίδιο απέναντί Σου.

Λέω ” πρέπει “, γιατί για να μιλήσω ειλικρινά, δεν το νοιώθω στον ίδιο βαθμό.
Δεν κλαίω τόσο συγκλονιστικά, δεν πονώ τόσο πολύ, προκειμένου για τη δική μας προδομένη σχέση.

Και όμως έχω ανάγκη Του Ελέους Σου, γι΄ αυτή κυρίως την διαταραχή.
Τι μπορώ να κάνω γι΄ αυτό;…

Ένα μονάχα μου απομένει, να ζητήσω γονατιστός, με όλη τη συντριβή που νοιώθω τη στιγμή αυτή Το Έλεός Σου.
“Ο Θεός, ιλάσθητί μοι τω αμαρτωλώ”!, κράζει η καρδιά μου.
“Ο Θεός, ιλάσθητί μοι τω αμαρτωλώ”, κράζει το κουρασμένο από το μαστίγωμα της αμαρτίας σώμα μου.
Ο Θεός, ιλάσθητί μοι!”, “Ο Θεός, ιλάσθητί μοι”, κράζει κάθε ίνα της ύπαρξής μου.
Κύριε, Το Έλεός Σου καταδιώξει με πάσας τας ημέρας της ζωής μου!