του Νώντα Σκοπετέα
Είμαι ψυχή, έχω φωνή και σου μιλώ…
Καρτερώ τον κόμπο των ματιών σου σαν με θυμάσαι, τον στεναγμό της καρδιάς σου τον σύμπονο…
Δρόσος και ανάπαυση και Φως!
Ω τι Φως Ουρανού σαν με ανεβάζεις πιο ψηλά στις ηλιακτίνες απ τον θανατηφόρο βυθό τον σκοτασμένο!
Καρτερώ τα μνήσθητι και τα ανάπαυσόν σου, αναδεμένα με του κομποσκοινιού τις αγρύπνιες σου τις μεσονυκτικές!
Καρτερώ τις γροθιές σου τις σημαδεμένες απ τις μετάνοιες,
στο λιβανισμένο ζυμάρι της μνήμης, στου Πλαστουργού το πλάσιμο, τα ξυλοσκάλιστα μερίσματα στην ανάγλυφη θύμηση,
το ψιχουλάκι μου στην προσκομιδή και στο απόπλυνον το λυτρωτικό…
Καρτερώ το δίδραχμο του στερήματός σου, σαν μελισόκερο ιλαρό,
του κάθε ελάχιστου αδελφού σου την παρηγοριά που προσφέρεις, μπουκιά και στάλα…
Είμαι ψυχή, έχω φωνή και σου μιλώ…
Δεν μετρώ τον χρόνο, δεν υπάρχει χθες και σήμερα εδώ, μήτε αύριο…
Μόνο το αιώνιο και η Ανάσταση που στα σίγουρα θα ρθει…
Ως τότε από σένα περιμένω… Μην με ξεχνάς !
Μην με σκεπάζεις με της λήθης το χώμα το ξερό…
Θυμήσου με τις μέρες τις πασίχαρες και τις δυσκολεμένες,
στα Ψυχοσάββατά μας τα μοσχοβόλιστα με ελπίδα,
στις Μέρες του Κυρίου της Ανάστασης τις μέρες,
στα μεγαλυνάρια της Αειμακάριστης Κυράς,
στα εσπερινά και στα ορθρινά τα ψυχοχάρτια…
Είμαι ψυχή, έχω φωνή και σου μιλώ…
Μη με ξεχνάς έστω κι αν δεν με γνώρισες ποτέ!
Αν δεν υπήρχα ο μακρινός σου πρόγονος εγώ,
δε θα στεκες τώρα πάνω από το μνήμα μου το ξεθωριασμένο…
Βάλε με στην προσευχή σου, στην αλμύρα των ματιών σου!
Κράτα μου το φως αναμμένο, να θωρώ να μην φοβάμαι!
Τράβα με ψηλά, να λευτερωθώ, να ανασάνω τον Θεό!
Λύτρωσέ με… Ανάπαυσέ με!
Από σένα περιμένω!
Είμαι ψυχή, έχω φωνή και σου μιλώ…
Και προσδοκώ!
Μην με ξεχνάς!
(Απόσπασμα από την εκπομπή με τίτλο: Από εμάς περιμένουν)
