Ανάγκη μεταμφίεσης…

του πατρός Θωμά Ανδρέου

Αυτές τις ημέρες ιδιαίτερα, βλέπουμε τους ανθρώπους να διασκεδάζουν, με αφορμή τις απόκριες, μεγάλοι και μικροί γίνονται κάτι διαφορετικό από αυτό που είναι… Διάφοροι ήρωες της μικρής και της μεγάλης οθόνης, ενσαρκώνονται στα πρόσωπα όλων όσων βρίσκουν την ”μοναδική” ευκαιρία να γίνουν κάτι διαφορετικό, να ξεφύγουν για λίγο, από αυτό που είναι… Κάποιοι συνεχίζουν να υποστηρίζουν την άποψη πως αποτελεί ένα ελληνικό έθιμο οι ρίζες του οποίου φθάνουν στην αρχαία Ελλάδα.

Όμως, δημιουργείται εύλογη απορία για το αν οι σημερινοί άνθρωποι που συνεχίζουν αυτό το ”έθιμο”, αντιλαμβάνονται πως είναι βαπτισμένοι Χριστιανοί, στο όνομα του Τριαδικού Θεού. Η μάσκα, γίνεται από έθιμο, ανάγκη. Ανάγκη να δείξουμε ένα άλλο, διαφορετικό πρόσωπο από αυτό που διαθέτουμε. Όμως, ο Χριστιανός έχει, θα πρέπει να έχει, ένα πρόσωπο! Η μάσκα, προϋποθέτει δύο…

Σε μια κοινωνία ανθρώπων που ενυπάρχει η αλήθεια, το προσωπείο είναι περιττό. Σκέπτομαι λοιπόν, πως αν υπήρχε η δυνατότητα αυτή, να μπορούν οι άνθρωποι να χρησιμοποιούν μια μάσκα, χωρίς την εθιμική κάλυψη, αυτό θα συνέβαινε καθ΄όλην την διάρκεια του χρόνου. Γιατί ο άνθρωπος χρησιμοποιεί την μάσκα σε όλες τις ημέρες της ζωής του. Μία ειδοποιός διαφορά όμως! Κατά την περίοδο των Απόκρεω, η μάσκα φαίνεται! Αργότερα όμως, συνεχίζει να υπάρχει ακόμα και όταν δεν φαίνεται… Το προσωπείο, κρύβει το πρόσωπο. Κρύβει την αλήθεια. Γιατί δείχνει κάτι διαφορετικό από αυτό που υπάρχει από κάτω. Και όμως! Βλέπεις τους ανθρώπους να το αναζητούν και όταν τελικά το βρουν, καμαρώνουν για αυτό…

Γιατί τελικά υπάρχει ανάγκη χρήσεως του προσωπείου; Μήπως με αυτό ο άνθρωπος αισθάνεται μια επίπλαστη ελευθερία; Μήπως αισθάνεται πως μπορεί να κρύψει με τον τρόπο αυτό, ότι δεν θέλει να φανεί στους άλλους; Πάντως το γεγονός είναι ένα. Πως οι μάσκες πέφτουν! Δεν κρατούν για πάντα…. Και είναι κρίμα, η περίοδος που μας οδηγεί στην Αγία και Μεγάλη Τεσσαρακοστή, δηλαδή του Τριωδίου, να χαρακτηρίζεται από τις μάσκες…

Όλα αυτά, τα αποκριάτικα ξεφαντώματα, χαρίζουν μια ελευθερία. Οριακή και πρόσκαιρη μιας και ο άνθρωπος μετά και από αυτά, συνεχίζει να παραμένει αιχμάλωτος του κακού εαυτού του. Και αυτόν τον κακό εαυτό, ότι και να κάνεις δεν μπορείς να τον κρύψεις… Σε κάποια στιγμή θα φανεί η πραγματικότητα… Μου θυμίζει την περίπτωση εκείνη που ο Αίσωπος με πνευματώδη αστεϊσμό περιγράφει. Ίσως ο πάντοτε επίκαιρος Αίσωπος μπορεί να μας πείσει με τον δικό του ανεπανάληπτο τρόπο, πως ότι και να κάνουμε τελικά δεν μπορούμε να κρύψουμε, αυτό που οι άλλοι δεν θέλουμε να γνωρίζουν για εμάς. Και η επερχομένη περίοδος της Μεγάλης Τεσσαρακοστής μπορεί να μας δώσει την ευκαιρία να απαλλαγούμε διαπαντός απ’ ότι δεν μας κάνει αληθινούς , έναντι του Θεού και έναντι των ανθρώπων. Παραθέτω λοιπόν τον Αισώπειο μύθο και στο πρωτότυπο κείμενο αλλά και στην μετάφραση του.

”Ὄνος ἐνδυσάμενος λέοντος δορὰν περιῄει ἐκφοβῶν τὰ ἄλογα ζῷα. Καὶ δὴ θεασάμενος ἀλώπεκα ἐπειρᾶτο καὶ ταύτην δεδίττεσθαι. Ἡ δὲ (ἐτύγχανε γὰρ αὐτοῦ φθεγξαμένου προακηκουῖα) ἔφη πρὸς τὸν ὄνον· Ἀλλ᾿ εὖ ἴσθι ὡς καὶ ἐγὼ ἄν σε ἐφοβήθην, εἰ μὴ ὀγκωμένου ἤκουσα. Οὕτως ἔνιοι τῶν ἀπαιδεύτων τοῖς ἔξωθεν τύφοις δοκοῦντές τινες εἶναι ὑπὸ τῆς ἰδίας γλωσσαλγίας ἐλέγχονται.”

Μετάφραση : Ενας γάιδαρος ντύθηκε μέ τό δέρμα λιονταριού καί περιφέρονταν φοβίζοντας τά ζωντανά. Βλέποντας μιά αλεπού θέλησε να τήν κάνη κι  αυτή νά φοβηθή, μά εκείνη ,  πού είχε ακούσει πρωτύτερα τό γάιδαρο νά γκαρίζει, τοΰ λέει: «Γνώριζε πώς κι έγώ θά σέ φοβόμουν, άν δέν είχα ακούσει τό γκάρισμά σου».