πρεσβυτέρου Αθανασίου Μηνά
Οι Άγιοι Πορφύριος ο Καυσοκαλυβίτης και Παίσιος ο Αγιορείτης κατενόησαν εις βάθος την εντολήν του Κυρίου ήτοι το σκοπούμενον τέλος της διδασκαλίας του Χριστού «γίνεσθε άγιοι, γίνεσθε τέλειοι».
Βρήκαν τον στόχο, τον κατάλαβαν, ζυμώθηκαν μ’αυτόν προς την Βασιλείαν, έδωσαν αίμα και πήραν Άγιον Πνεύμα, έγιναν κληρονόμοι Θεού, συγκληρονόμοι δε Χριστού. Πέτυχαν διά της Χάριτος την αξίωσιν του Χριστού και τους χαρίστηκε το Φως, η καθαρότητα, η ταπείνωσις, η διάκρισις. Ο,τι έχει ο Παράκλητος κατά Φύσιν, διά της κοινωνίας, τους εδόθη κατά Χάριν χωρίς ποτέ να το ζητήσουν οι ίδιοι, δωρεάν, όπως π.χ. η διόρασις, η προόρασις, η προφητεία, καθώς και σημεία φοβερά, ιάσεις ψυχών και σωμάτων και εκδιώξεις δαιμονίων.
Ούτως εχόντων των πραγμάτων οι Άγιοι Πορφύριος και Παίσιος αγάπησαν μετά τον Θεόν και τους ανθρώπους ανεξαιρέτως. Εν τούτοις, η αγάπη τους αυτή καθώς και η Ορθόδοξη ευγένεια προς πάντα άνθρωπον δεν απέβαινε ποτέ εις βάρος της εν Χριστώ αληθείας. Τηρούσαν απαρασάλευτα άχρι κεραίας, τους λόγους των προ αυτών Αγίων «αληθεύοντες εν αγάπη, αγαπώντες εν αληθεία». Υπερτόνιζαν ότι η Ορθόδοξος Εκκλησία είναι η μοναδική κιβωτός σωτηρίας, όπως επίσης ότι τα Ορθόδοξα Μυστήρια αναπλάθουν τον παλαιόν άνθρωπον, τον κάνουν Καινή Κτίση, κληρονόμον της Βασιλείας του Τριαδικού Θεού, συγκληρονόμον Ιησού Χριστού. Τόνιζαν: «Έξω από την Ορθόδοξον πίστιν και Παράδοσιν γεννιούνται τέκνα οργής, απιστίας και απειθείας.»
Δυστυχώς αυτή την αγάπη και ευγένεια των Αγίων κάποιοι Νεοεποχίτες δήθεν Ορθόδοξοι, εξαιτίας της εσκοτισμένης αυτών καρδίας, την παρεξήγησαν και προσπαθούν και σήμερα με κείμενα και εικόνες μέσα από τα media να παρουσιάσουν τους Αγίους ως έχοντες πνεύμα Οικουμενιστικό, Νεοεποχίτικο, με την ανόητη δικαιολογία ότι εδέχοντο όλους και συνομιλούσαν με τους πάντες. Ω, πλάνη οικτρά και θόλωσις του νοός!!!
Γιά του λόγου το αληθές και προς αποφυγή τυχόν παρεξηγήσεων παραθέτουμε στη συνέχεια αυθεντικά στοιχεία από λόγους και επιστολές των Αγίων ώστε ει δυνατόν να έρθουν σε μετάνοια οι αντικείμενοι και να πάψουν επιτέλους να συκοφαντούν τους Αγίους. Τώρα, αν κάποιοι μετά την παράθεση αυτών των πειστηρίων παραμείνουν στην ατιμία και συνεχίσουν διαστρεβλώνοντες την αλήθεια, σκανδαλίζοντας δε τους πιστούς, φέρουν ακεραία την ευθύνη και ελέγχονται ως αυτοκατάκριτοι.
Απόσπασμα Α’ Επιστολής του Αγίου Παισίου του Αγιορείτου, που εστάλη στις 21-1-1968 στην Ι.Μ. Σταυρονικήτα, όταν η Εκκλησία αντιμετώπιζε τον κίνδυνο από τις αιρέσεις του Παπισμού και του Οικουμενισμού, με την συνέναιση και σύμπραξη του τότε Οικουμενικού Πατριάρχου Αθηναγόρα:
«”Το νόμισμα της αγάπης” που κυκλοφορεί μετά από το “κλείσιμο των δογμάτων”, η “επανίδρυσις της Μιάς… Εκκλησίας” και τόσα άλλα είναι ακατανόητα και κυριολεκτικώς βλάσφημα διά την Ορθόδοξο Εκκλησία…
Η άρνησις προς τον Πατριάρχη (Αθηναγόρα) δεν είναι άρνησι προς την αγάπη ούτε προς την ενότητα. Είναι «όχι» προς το ψευδές και «ναί» προς την Αλήθεια, που κρύβει μέσα της η Εκκλησία.
Οι Πατέρες της Εκκλησίας, που φάνηκαν «σκληροί» στη διατήρηση του Δόγματος, είναι εκείνοι που αγάπησαν περισσότερο από κάθε άλλον τον άνθρωπο. Γιατί γνώρισαν τα απύθμενα βάθη του και δεν θέλησαν ποτέ να τον κοροιδέψουν με τις συνθηματολογίες εφήμερης και ανύπαρκτης αγάπης, αλλά τον σεβάστηκαν προσφέροντάς του το Ευαγγέλιο της Αληθείας, που χαρίζει τη μακαρία εν Αγίω Πνεύματι ζωή.
Δεν είναι λοιπόν η πιστότης στο Δόγμα στενοκεφαλιά ούτε ο αγώνας για την Ορθοδοξία μισαλλοδοξία, αλλά ο μοναδικός τρόπος αληθινής αγάπης».
Απόσπασμα Β’Επιστολής του ιδίου προς την Ι.Μ. Σταυρονικήτα που εστάλη στις 23-1-1969:
«Επειδή βλέπω τον μεγάλο σάλο εις την Εκκλησίαν μας, εξ αιτίας των διαφόρων φιλενωτικών κινήσεων και των επαφών του Πατριάρχου (Αθηναγόρα) μετά του Πάπα, επόνεσα κι εγώ σαν τέκνον Της και εθεώρησα καλόν, εκτός από τις προσευχές μου, να στείλω κι ένα μικρό κομματάκι κλωστή (που έχω σαν φτωχός Μοναχός), διά να χρησιμοποιηθεί κι αυτό, έστω για μια βελονιά, διά το πολυκομματιασμένο φόρεμα της Μητέρας μας… Φαντάζομαι ότι θα με καταλάβουν όλοι, ότι τα γραφόμενά μου δεν είναι τίποτε άλλο παρά ένας βαθύς μου πόνος διά την γραμμήν και κοσμικήν αγάπην δυστυχώς του πατέρα μας κ. Αθηναγόρα.
Όπως φαίνεται, αγάπησε μιάν άλλην γυναίκα μοντέρνα, που λέγεται Παπική «Εκκλησία», διότι η Ορθόδοξος Μητέρα μας δεν του κάμνει καμμίαν εντύπωσι, επειδή είναι πολύ σεμνή. Αυτή η αγάπη, που ακούσθηκε από την Πόλι, βρήκε απήχησι σε πολλά παιδιά του, που την ζούν εις τας πόλεις. Άλλωστε αυτό είναι και το πνεύμα της εποχής μας: η οικογένεια να χάση το ιερό νόημά της, που ως σκοπόν έχουν την διάλυσιν και όχι την ένωσιν…
Με μια τέτοια περίπου κοσμική αγάπη και ο Πατριάρχης μας φθάνει στη Ρώμη. Ενώ θα έπρεπε να δείξη αγάπη πρώτα σε μας τα παιδιά του και στη Μητέρα μας Εκκλησία, αυτός, δυστυχώς, έστειλε την αγάπη του πολύ μακριά. Το αποτέλεσμα ήταν να αναπαύσει μεν όλα τα κοσμικά παιδιά, που αγαπούν τον κόσμο και έχουν την κοσμικήν αυτήν αγάπην, να κατασκανδαλίση, όμως, όλους εμάς, τα τέκνα της Ορθοδοξίας, μικρά και μεγάλα, που έχουν φόβο Θεού.
Μετά λύπης μου, από όσους φιλενωτικούς έχω γνωρίσει, δεν είδα να έχουν ούτε ψίχα πνευματική ούτε φλοιό. Ξέρουν, όμως, να ομιλούν για αγάπη και ενότητα, ενώ οι ίδιοι δεν είναι ενωμένοι με τον Θεόν, διότι δεν Τον έχουν αγαπήσει.
…Ας γνωρίζομεν ότι δεν υπάρχουν μόνο φυσικοί νόμοι, αλλά και πνευματικοί. Επομένως η μέλλουσα οργή του Θεού δεν μπορεί να αντιμετωπισθή με συνεταιρισμόν αμαρτωλών (διότι διπλήν οργήν θα λάβωμεν), αλλά με μετάνοιαν και τήρησιν των εντολών του Κυρίου.
Επίσης ας γνωρίσωμεν καλά ότι η Ορθόδοξος Εκκλησία μας δεν έχει καμμίαν έλλειψιν. Η μόνη έλλειψις, που παρουσιάζεται, είναι η έλλειψις σοβαρών Ιεραρχών και Ποιμένων με πατερικές αρχές. Είναι ολίγοι οι εκλεκτοί· όμως δεν είναι ανησυχητικόν. Η Εκκλησία είναι Εκκλησία του Χριστού και Αυτός την κυβερνάει… Ο Κύριος, όταν θα πρέπη, θα παρουσιάση τους Μάρκους τους Ευγενικούς και τους Γρηγορίους Παλαμάδες, διά να συγκεντρώσουν όλα τα κατασκανδαλισμένα αδέλφια μας, διά να ομολογήσουν την Ορθόδοξον Πίστιν, να στερεώσουν την Παράδοσιν και να δώσουν χαράν μεγάλην εις την Μητέρα μας».
Χαρακτηριστικά της προσοχής του Αγίου Παισίου στα θέματα της επικοινωνίας και συμπροσευχής με τους αιρετικούς είναι και τα παρακάτω γεγονότα:
«Κάποτε, διηγήθηκε ο Γέροντας, μου ήρθαν δύο παπικοί, λατίνοι… Μού λέει λοιπόν ο ένας – Έλα να πούμε το ‘Πάτερ ημών…’ – Γιά να το πούμε μαζί, του είπα, πρέπει να συμφωνούμε στο Δόγμα. Όμως, μεταξύ ημών και υμών χάσμα μέγα εστί. Ύστερα μου λέει : – Μόνο οι Ορθόδοξοι είναι κοντά στο Θεό και μόνο αυτοί θα σωθούνε; Ο Θεός είναι με όλο τον κόσμο. – Ναί, του είπα. Εσύ μπορείς να μου πης και πόσος κόσμος είναι κοντά στο Θεό; … – Όλοι μιλάνε για αγάπη, ειρήνη και ομόνοια, τους είπα στο τέλος, αλλά όλοι αυτοί είναι διχασμένοι και με τον εαυτό τους και με τους άλλους. Γι’ αυτό και ετοιμάζουν όλο και μεγαλύτερες βόμβες. Πολλοί, που μιλούν για αγάπη και ενότητα, οι ίδιοι δεν είναι ενωμένοι με τον Θεό, γιατί δεν τον έχουν αγαπήσει, ούτε έχουν αληθινή αγάπη. Αγάπη αληθινή έχει εκείνος, που έχει ορθή πίστη, ζη κοντά στο Θεό, και τότε ο Θεός ζωγραφίζεται στο πρόσωπό του και οι άλλοι βλέπουν στο πρόσωπό του τον Θεό». (Λόγοι Ε΄. Πάθη και αρετές, 2006, σελ. 285).
Ο τότε Πάπας, έχοντας ακούσει για την φήμη του Γέροντος Παισίου, έστειλε μερικούς καρδιναλίους στην καλύβη του γέροντος, για να του ανακοινώσουν ότι ο Πάπας τον προσκαλεί στη Ρώμη, για να συζητήσουν περί δογματικών και εκκλησιαστικών θεμάτων. Η απάντηση του γέροντος ήταν αποστομωτική : «Ο πάπας δεν είναι έτοιμος ακόμη για μια τέτοια συζήτηση. Πρέπει να αποβάλλει τον εγωισμό του».
Στο βιβλίο του «Επιστολές» λέει τα εξής:
«Στην εποχή μας, όμως, πολλοί από εμάς, επηρεαζόμενοι δυστυχώς από την κοσμική αγάπη, που δεν έχει πνευματικό αντίκρυσμα, πάμε δήθεν να κάνουμε καλό, να δώσουμε αίμα, ενώ το αίμα μας είναι γεμάτο από πνευματικά μικρόβια και βλάπτουμε περισσότερο. Εάν όμως ζούσαμε Πατερικά, θα είχαμε όλοι πνευματική υγεία, την οποία θα ζήλευαν και όλοι οι ετερόδοξοι και θα άφηναν τις αρρωστημένες τους πλάνες και θα σώζονταν δίχως κήρυγμα….Αυτό που επιβάλλεται σε κάθε Ορθόδοξο είναι να βάζη την καλή ανησυχία και στους ετεροδόξους, να καταλάβουν δηλαδή ότι βρίσκονται σε πλάνη, για να μην αναπαύουν ψεύτικα τον λογισμό τους και στερηθούν και σ’ αυτήν την ζωή τις πλούσιες ευλογίες της Ορθοδοξίας και στην άλλη ζωή στερηθούν τις περισσότερες και αιώνιες ευλογίες του Θεού…» (Επιστολές, 2004, σσ. 123, 149-150).
Στο βιβλίο «Λόγοι Α’. Με πόνο και αγάπη για τον σύγχρονο άνθρωπο» γράφονται τα εξής:
«…Σήμερα δυστυχώς μπήκε η ευρωπαική ευγένεια και πάνε να δείξουν τον καλό. Θέλουν να δείξουν ανωτερότητα και τελικά πάνε να προσκυνήσουν τον διάβολο με τα δύο κέρατα. …Σήμερα λένε : Όχι μόνο με αιρετικό, αλλά και με Βουδδιστή και με πυρολάτρη και με δαιμονολάτρη να συμπροσευχηθούμε. Πρέπει να βρίσκωνται στις συμπροσευχές τους και στα συνέδρια και οι Ορθόδοξοι. Είναι μια παρουσία. Τι παρουσία; Τα λύνουν όλα με τη λογική (χωρίς το Άγιο Πνεύμα) και δικαιολογούν τα αδικαιολόγητα. Το ευρωπαικό πνεύμα νομίζει ότι και τα πνευματικά θέματα μπορούν να μπούν στην Κοινή Αγορά… » ( Λόγοι Α΄, 2006, σελ. 347).
Επίσης, ο Άγιος Γέροντας Πορφύριος ο Καυσοκαλυβίτης γνώριζε πολύ καλά τα σχέδια του Παπισμού. «Μη φοβάστε», έλεγε, «οι διαθέσεις του Πάπα ανέκαθεν ήταν να υποτάξει την Ορθόδοξη Εκκλησία και θα έλθει ημέρα που ο διάλογος θα ματαιωθεί· τίποτε δεν πρόκειται να γίνει· άλλωστε οι ουνίτες, αυτός ο δούρειος ίππος, είναι φως φανάρι ότι τους ενδιαφέρει να αναγνωρίσουν οι Ορθόδοξοι κεφαλήν τον Πάπα και τίποτε περισσότερον».
Σε συνομιλία που είχε με κάποιους νέους αναφέρει τα εξής:
[«Μία θρησκεία μόνον είναι: Η Ορθόδοξος Χριστιανική θρησκεία και το πνεύμα αυτό το ορθόδοξον είναι το αληθές. Τα άλλα πνεύματα, είναι πνεύματα πλάνης και οι διδασκαλίες είναι μπερδεμένες.
…Καί γι’ αυτό το σκοπό, επειδή εγώ είμαι γέροντας, πρέπει να είμαι ειλικρινής. Έχω τόσο κόσμο. Δεν ξεύρεις όλος, όλος ο κόσμος εδώ στο τηλέφωνό μου, να έρθεις από όλα τα βασίλεια του κόσμου μου τηλεφωνούν. Την νύχτα, ο,τι ώρα να ‘ναι. Απ’ όλα τα βασίλεια… Καί ν’ ακουστεί ότι είμαι κι εγώ, έχω ελεύθερο πνεύμα και παραδέχομαι όλες τις θρησκείες;
Όχι, δεν παραδέχομαι. Όποιος να μου πεί, και ένας άγγελος να έρθει να μου πεί: «έτσι είναι όπως πιστεύει ο τάδε», «Όχι» θα του πω. «Λες ψέμματα, δεν είσαι πνεύμα αγαθόν. Είσαι πονηρόν πνεύμα και λες αυτό.» Έτσι θα του πω εγώ του αγγέλου, δεν θα τον πιστέψω. (…)
Δεν το θέλω βέβαια να προπαγανδίζετε στον έναν και στον άλλον και να λέει: «οι θρησκείες όλες είναι μία. Δεν έχουνε (διαφορά), του Θεού είναι, σε όποια θέλεις πηγαίνεις. Καί όποιο Θεό θέλεις προσκυνάεις». Δεν τα θέλω εγώ αυτά, δεν μπορώ. Είναι έτσι το πνεύμα μου. (…)
Εγώ έχω κάνει στην έρημο, έχω αγωνιστεί, έχω νηστείες, κακουχίες, αγρυπνίες, γυμνότητα, με παλιόρουχα, με…, και όλα αυτά για την αγάπη του Χριστού. Καί ζούσα μέσα σε αγίους ανθρώπους. Αλλά Ορθοδόξους Χριστιανούς. Κατάλαβες;
… Είναι σύστημα ολόκληρο. Πρέπει να το μελετήσεις και μην με επιπολαιότητα λες λόγια, που δεν είναι (σωστά). Δεν μπορούμε να πούμε τι λέει ο ένας και ο άλλος, δεν μπορούμε. Πρέπει να ιδούμε που είναι η αλήθεια και η αλήθεια είναι στην Ορθοδοξία . Εγώ την έχω ζήσει και την ξεύρω με την χάρη του Θεού. Καί έχω ζήσει μέσα σε αγίους ανθρώπους, που πέφτουνε στο πνεύμα αυτό της αληθείας. Υπάρχουν πολλά φώτα, που βλέπει κανείς και εντυπωσιάζεται, μα ένα είναι το Φως το αληθινόν.
…Μόνο η θρησκεία του Χριστού ενώνει και όλοι πρέπει να προσευχόμαστε να έρθουνε σ’αυτή τη θρησκεία. Έτσι θα γίνει ένωσις, όχι με το να πιστεύεις ότι όλοι είμαστε το ίδιο και ότι όλες οι θρησκείες είναι το ίδιο. Δεν είναι το ίδιο.»] (Το Πνεύμα το Ορθόδοξον είναι το αληθές, Μέρος πρώτον, πρώτη συνομιλία, Αγίου Πορφυρίου Καυσοκαλυβίτου).
Στη συνέχεια των γραπτών αυτών κειμένων και λόγων των Αγίων που παραθέσαμε πιο πάνω, ως ύστατη εν Χριστώ προσπάθεια, αναφέρουμε ενδεικτικά και την αιτία για την εμμονή τους στην ύβριν εναντίον των Ορθοδόξων δογμάτων και της Ορθοδόξου Παραδόσεως, έτσι όπως την καταγράφει ο Άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς:
«Να γνωρίζετε δε αυτό, αδελφοί, ότι τα πονηρά πάθη και τα δυσεβή δόγματα αλληλοεισάγονται, πραγματοποιούμενα λόγω της δικαίας εγκαταλείψεως από τον Θεό.» (Παλαμικόν Ταμείον, σελ.748, Ομιλία Η’ “Ετέρα περί νηστείας”, ΕΠΕ 9,224.PG 151,101B).
ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ:
«Εάν κανείς δεν συμφωνή με τους αγίους όπως εμείς, δεν θα δεχθούμε αυτόν σε επικοινωνία». (Αγ. Γρηγόριος ο Παλαμάς)
«Δυστυχώς ο δυτικός ορθολογισμός έχει επιδράσει και σε ανατολικούς ορθόδοξους άρχοντες και έτσι βρίσκονται σωματικά μόνο στην Ανατολική Ορθόδοξη Εκκλησία του Χριστού, ενώ όλο το είναι τους βρίσκεται στην Δύση που την βλέπουν να βασιλεύει κοσμικά. Εάν έβλεπαν την Δύση πνευματικά, με το φως της Ανατολής, με το φως του Χριστού, τότε έβλεπαν το πνευματικό ηλιοβασίλεμα της Δύσης, που χάνει σιγά‐σιγά το φως του νοητού Ηλίου, του Χριστού, και προχωρεί για το βαθύ σκοτάδι… Πα,πα…βασανίζουν και μπερδεύουν τον κόσμο αυτοί οι άνθρωποι!» (Αγ. Παίσιος ο Αγιορείτης, Λόγοι Α’. Με πόνο και αγάπη για τον σύγχρονο άνθρωπο, 1998, σελ. 210).
«…Θα μου πείς να: ”Γιατί δεν τα βλέπει ο Θεός;” Μα αυτά είναι, τα βλέπει ο Θεός. Αλλά ο Θεός δεν μπορεί να επέμβει. Μπορεί όμως, με το σχέδιο του Θεού, να έρθει, να έρθει ώστε οι άνθρωποι ν’αποκτήσουν μία επίγνωση, να ιδούνε το χάος ολοζώντανο μπροστά τους, να πούνε: Ε! Πέφτουμε στο χάος, χανόμαστε. Όλοι πίσω, όλοι πίσω, γυρίστε πίσω, πλανηθήκαμε. Καί να έρθουνε πάλι στο δρόμο του Θεού και να λάμψει η Ορθόδοξος πίστις.» (Αγίου Πορφυρίου Καυσοκαλυβίτου, Το Πνεύμα το Ορθόδοξον είναι το αληθές, Μέρος πρώτον, πρώτη συνομιλία).
Στον Ιησούν τον Μεσσίαν ανήκει η Βασιλεία, το Κράτος και η Δόξα εις τους αιώνας. Αμήν.
-120x86.jpg)
