”Ίδε ο αμνός του Θεού ο αίρων την αμαρτία του κόσμου”

της Κατερίνας Τσακίρη-Θεολόγου

Ο Αγ.Ιωάννης ό Πρόδρομος, ή αρχή του χαροποιού μηνύματος για την έλευση του Χριστού μας στον κόσμο, κηρύσσει δύο χιλιάδες περίπου χρόνια ακατάπαυστα το εύαγγέλιο της σωτηρίας:

«Αδελφοί, ετοιμάσατε την οδό, κάμετε ίσιους τους δρόμους των καρδιών σας. Εκείνος έρχεται, ό ασύγκριτα δυνατότερος μου, Εκείνος, που δεν είμαι άξιος να σκύψω καί να λύσω τα λουριά των υποδημάτων Του. Ό Χριστός, ό Βασιλεύς της δόξης». «Ίδε ό αμνός του Θεού ό αϊρων την άμαρτίαν του κόσμου».
Φοβερά τα λόγια, μοναδική ή μαρτυρία της θεότητας του Λόγου, κρυστάλλινη ή καθαρότητα των νοημάτων του Προδρόμου. Ήρθε ό Θεός κι έγινε άνθρωπος, να το κήρυγμα Του! “Αραγε, αιώνες τώρα πού ή Εκκλησία ξεκάθαρα δανείζεται, βιώνει καί κηρύττει αυτή την ομολογία, συνέβαλε στο να την ενστερνισθεί ό κόσμος; “Αν ερωτηθεί ό άνθρωπος ό σημερινός: «Τί είναι ό Χριστός για σας;», άραγε τί θα απαντήσει;
Κι εκείνον τον ταλαιπώρησε το φοβερό αυτό ερώτημα. Τα ερωτήματα του Χριστού προς τους Μαθητές Του: «τίνα με λέγουσιν οί άνθρωποι είναι τον Υίόν του άνθρωπου;» καί «ύμεϊς δε τίνα με λέγετε είναι;» δεν είναι φυσικά καρπός μιας περιέργειας του Χριστού, πού ζητά από την απάντηση των Μαθητών να ενισχύσει την αυτοσυνειδησία του.

Είναι, αντίθετα, πρόκληση της πίστεως μας σ’ Εκείνον, πού πρέπει να δώσουμε την ορθή απάντηση για την ουσία του Χριστού, για να μπορούμε να βρούμε στο Χριστό τη σωτηρία. Από τον τρόπο με τον όποιο βλέπουμε καί προσεγγίζουμε το Χριστό, εξαρτάται καί ή δυνατότητα να βρούμε κοντά Του τη λύτρωση μας. Γιατί είναι δυνατόν να μιλάμε για το Χριστό, να λέμε πώς είμαστε χριστιανοί, καί όμως να μη γινόμαστε μέτοχοι της σωτηρίας του Χριστού. Αυτό συμβαίνει, όταν δεν προσεγγίζουμε ορθά τον Χριστό, ή μάλλον, όταν δεν δεχόμαστε τον Αληθινό Χριστό, αλλά τους διάφορους δικούς μας “Χριστούς”, πού φυσικά, σαν πλαστοί, είναι ανίκανοι να μας σώσουν.

Καί πήρε την απάντηση τους, όμοια απολύτως με αυτή πού δίνουν στο ερώτημα αυτό άνθρωποι όλων των εποχών: «Άλλοι λέγουν ότι είσαι ό Ιωάννης, άλλοι ό Ηλίας, ή ό Ιερεμίας, ή κάποιος από του προφήτες».
“Ορόσημο αυτή ή απάντηση καί μνημείο πού φανερώνει ανθρώπινες προθέσεις διαχρονικά.Μια φευγαλέα ματιά στην ιστορία θα μας πείσει.
Πόσο μελάνι ό ορθολογισμός δεν έχει χύσει πασχίζοντας να περιορίσει το Θεάνθρωπο Χριστό σε άνθρωπο, να τον σμικρύνει στα πλαίσια του χοϊκοΰ ανθρώπου; Παντού καί συστηματικά ό Χριστός άπογυμνούται. Επιτελείται διαρκώς έργο Αρείου, πού φαίνεται πώς ή λογικοκρατία δεν θέλει να τον θάψει ακόμα. Ή «Θρησκεία» του καθαρού λόγου καί ό άτομοκεντρισμός μετρά το Χριστό με το κριτήριο των διωκτών Του.
Υποβιβάζει το Χριστό σε άνθρωπο. «Κόπτεται» ότι ό Χριστός είναι μεγάλος άνθρωπος, σοφός άνθρωπος, ό μεγαλύτερος επαναστάτης ή Διδάσκαλος, άλλ’ οπωσδήποτε όχι ό Θεός! Ό άνθρωπος έγινε μέτρο των πάντων, ορατών καί αοράτων, καί έτσι θολωμένος απορρίπτει ό,τι είναι ψηλότερο άπ’ αυτόν, μεγαλύτερο, άπειρότερο. Το φτηνό αυτό μέτρο του στενεύει καί το Θεάνθρωπο Κύριο σε άνθρωπο, πνίγοντας συνάμα τον έπαρμένο ανθρώπινο νου καί οδηγώντας τον να μην αναγνωρίζει καμία πραγματικότητα μεγαλύτερη από τον εαυτό του.

Μα καί ή αίρεση διαχρονικά το ίδιο επεδίωξε. “Η άποσαρκώνει το Χριστό καί τον θέλει «ψιλό» μόνο Θεό ή πνίγει το Θεό στο πρόσωπο Του, κάνοντας Τον «ψιλό» μόνο άνθρωπο. Ή Εκκλησία, το Σώμα του Χριστού, δεν επεδίωξε ποτέ να «κατασκευάσει» κάποιο Χριστό, αλλά αγωνίζεται να παραδίδει αδιάκοπα μέσα στην Ιστορία τον ένα Χριστό καί να Τον ομολογεί, όπως τότε οί Μαθητές με το στόμα του Πέτρου: «Σύ εί ό Χριστός, ό υίός του Θεού του ζώντος». Καί ό Ιωάννης θεολογικότατα διαπιστώνει: «Τις εστίν ό ψεύστης εί μη ό αρνούμενος ότι Ιησούς ουκ εστίν ό Χριστός; ούτος εστίν ό αντίχριστος, ό αρνούμενος τον πατέρα καί τον υίόν». Ό ϊδιος ό Κύριος ερωτώμενος από τους ανόμους κριτές Του, εάν είναι ό Χριστός, ό Υιός του Θεού, τους κατακεραυνώνει λέγοντας: «Εγώ ειμί».
Άλλα καί ή Εκκλησία μέσω των Α’ καί Δ’ ιδίως Οικουμενικών Συνόδων όμολογεί την πίστη της στο Χριστό ως τέλειο Θεό και τέλειο άνθρωπο – ένα πρόσωπο -,Θεό πού «γέγονεν άνθρωπος, ϊν’ ημάς εν έαυτφ θεοποίηση», κατά τον Μέγα Αθανάσιο.

Ό σαρκωμένος Λόγος, ό ιστορικός θεάνθρωπος Ιησούς είναι ακριβώς ή ουσία της Αποκάλυψης του Θεού, ή Ζωή του κόσμου. Και αυτός ό ορθόδοξος Χριστοκεντρισμός εγγυάται τη δυνατότητα στον άνθρωπο να γνωρίσει το μυστήριο του Τριαδικού Θεού.

“Αν ό Θεός έγινε άνθρωπος, τότε σώζεται ό άνθρωπος.

Μόνο ή Εκκλησία πού γεύεται και αναπνέει το Χριστό ως «αμνό του Θεού», κατά την ομολογία του Προδρόμου, δικαιούται να μας πει ποιος καί τί είναι ό Χριστός.
Ή μαρτυρία της Εκκλησίας, για το Χριστό, στον άνθρωπο κάθε εποχής παραμένει σταθερή καί αμετακίνητη: Ό Χριστός είναι τέλειος Θεός καί τέλειος άνθρωπος. Καί αυτός είναι ό Χριστός της Εκκλησίας, πού προσφέρεται πάντα σαν απάντηση στη λυτρωτική αναζήτηση του κόσμου.
Καθώς πατάμε το κατώφλι ενός ακόμα νέου χρόνου, ό μεγάλος προφήτης, ό Πρόδρομος καί Βαπτιστής, όπως τότε, στην έρημο του Ιορδάνη, έτσι καί σήμερα, στην εποχή μας, υποδεικνύει στον κόσμο τον Αμνό του Θεού, το Λυτρωτή καί Κύριο μας Ιησού Χριστό. «Ίδε ό αμνός του Θεού ό αϊρων την άμαρτίαν του κόσμου».

Φοβερά τα λόγια, μοναδική ή μαρτυρία της θεότητας του Λόγου, κρυστάλλινη ή καθαρότητα των νοημάτων του Προδρόμου. Ήρθε ό Θεός κι έγινε άνθρωπος, να το κήρυγμα του! “Αραγε, αιώνες τώρα πού ή Εκκλησία ξεκάθαρα δανείζεται, βιώνει καί κηρύττει αυτή την ομολογία, συνέβαλε στο να την ενστερνισθεί ό κόσμος; “Αν ερωτηθεί ό άνθρωπος ό σημερινός: «Τί είναι ό Χριστός για σας;», άραγε τί θα απαντήσει;