Κάποια νέα στοιχεία για το θαύμα που συγκλόνισε την κομμουνιστική Σοβιετική Ένωση το 1956, γεγονός που έγινε ταινία με τον τίτλο «Το θαύμα(The Miracle) θέλω να προσθέσω με αυτό το άρθρο.
Πρόκειται για μαρτυρίες ανθρώπων που έζησαν το γεγονός, αλλά και μαρτυρίες που αποδεικνύουν ότι ενώ η Ζωή έμεινε πετρωμένη για 128 ημέρες, την εικόνα του Αγίου Νικολάου τελικά την είχε πάρει από τα χέρι της ο ιερομόναχος Σεραφείμ Τσιαπότκιν.
1) Εγνωσμένου κύρους καθηγητής της ιατρικής που κατέφθασε από την Μόσχα. Αυτός βεβαίωσε ότι η καρδιά δεν σταμάτησε να χτυπά.
2) Επίσκοποι και ιερείς, τους οποίους προσκάλεσε η μητέρα της για να πάρουν από τα χέρια της Ζωής την εικόνα του Αγίου Νικόλαου και 3) Ο γέροντας Σεραφείμ(Τσιαπότκιν) από την έρημο του Γκλίνσκ, ο οποίος ήρθε στο Κουιμπίσεβ για την εορτή των Χριστουγέννων και τέλεσε αγιασμό και άγιασε την εικόνα. Κατόπιν είπε: «Τώρα πρέπει να περιμένουμε κάποιο σημείο το Πάσχα! Αν δεν γίνει τίποτε , σημαίνει ότι πλησιάζει το τέλος του κόσμου!», δείχνοντας με τα λόγια αυτά την βαθειά του πίστη σ’ ένα θαύμα.
Μετά από πολλά χρόνια απ’ όταν έλαβε μέρος αυτό το γεγονός ο γέροντας Σεραφείμ ρωτήθηκε εάν αυτός πήρε την εικόνα από τα χέρια της ζωής.
Ο πρωθιερέας Ανατόλι Λιτβίνκο, κληρικός στην επαρχία της Σαμάρας, θυμάται ότι απέφευγε ν’ απαντήσει: Έσκυψε το κεφάλι ταπεινά και από την σιωπή του κατάλαβα ότι ναι, αυτό είχε συμβεί. Το έκρυβε από ταπείνωση αλλά και επειδή οι αρχές μπορεί να τον συλλάμβαναν εκ νέου, επειδή είχαν αρχίσει να έρχονται στην εκκλησία του για να προσκυνήσουν την θαυματουργή εικόνα. Οι αρχές ζήτησαν όπως η εικόνα να μεταφερθεί στο ιερό για να μην μαζεύεται κόσμος.
Πολλοί πιστοί από την Σαμάρα γνώριζαν την Άννα Ιβάνοβνα Φεντοτνοβα. Η ίδια θυμάται: «Εκείνες τις ημέρες είχα πάει δύο φορές στο σπίτι της Ζωής. Το σπίτι ήταν περικυκλωμένο από αστυνομικούς. Ρώτησα έναν αστυνομικό, εάν είναι αλήθεια ότι η Ζωή κοκκάλωσε.
Αυτός μου είπε: «Με ρωτάτε όπως ακριβώς η σύζυγός μου. Δεν θα σου πω όμως τίποτα. Κοίτα μόνη σου…»
Τότε έβγαλε το καπέλο του και της έδειξε τα μαλλιά του τα οποία είχαν ασπρίσει σε μία νύχτα!«Αυτό σου φτάνει. Κάθε κουβέντα είναι περιττή. Άλλωστε έχουμε υπογράψει να μην μιλήσουμε. Αν ήξερες όμως τι φόβο πήρα κοιτάζοντάς την»
Πρόσφατα ο εφημέριος της ενορίας της Αγίας Σοφίας της πόλης της Σαμάρας, π. Βιτάλιος Καλάσνικωβ, ανέφερε: «Η θεία της μητέρας μου, Άννα Πάβλοβνα Κλάσνικοβα, ήταν γιατρός στο ασθενοφόρο στο Κοθιμπάσεβ. Το πρωί της ημέρας εκείνης ήρθε να μας βρει και μας είπε: ”Εσείς κοιμάστε αλλά η πόλη όλη είναι στο πόδι ”Αν και είχε υπογράψει άρχισε να μας διηγείται πως είχε δει την Ζωή να μοιάζει σα μία πέτρα. Είχε δει και την εικόνα του Αγίου Νικολάου στα χέρια της. Επίσης μας διηγήθηκε πως όσες ενέσεις και αν της έκανε, οι βελόνες έσπαγαν. όλοι μείναμε συγκλονισμένοι.
Η Α. Π. Καλασνίκοβα εργάστηκε για πολλά χρόνια στο ασθενοφόρο. Πέθανε το 1996. Εγώ έγινα ιερέας πριν από την κοίμησή της. Πολλοί που άκουσαν εκείνο το πρωί αυτήν την διήγηση ζουν ακόμη»
Η Βαλεντίνα Νικολάεβνα Μ.(από την πόλη Μπέλγκοροντ)θυμάται: «Είχα έρθει στον π. Σεραφείμ. Την νύχτα έμεινα στο σπίτι της Μαρίας Ρομάνοβνα, όπου είχαν μαζευτεί πολλοί χριστιανοί. Έκανε πολλή ζέστη και δεν μπορούσα να κοιμηθώ. Μετά από λίγο βγήκαν έξω και δύο νεαροί. Αρχίσαμε να συζητούμε.
Ήταν φοιτητές στο Θεολογικό Σεμινάριο. Τους ρώτησα για την Ζωή. Όταν έγινε το θαύμα ήταν μικροί. Χάρη σε αυτό το θαύμα πίστεψαν στον Χριστό. Τώρα είχαν πνευματικό τον γέροντα Σεραφείμ και μου ομολόγησαν ότι ο γέροντας ήταν εκείνος που πήρε την εικόνα από τα χέρια της Ζωής»…
…Μετά την ακολουθία η πρεσβύτερα Αικατερίνη Λούτσινα (αργότερα έγινε μοναχή με το όνομα Σεραφίμα) με ρώτησε εάν προσκύνησα την εικόνα του Αγίου Νικολάου
-Ναι, της απάντησα
-Ποιάν εικόνα ακριβώς προσκύνησες, με ξαναρώτησε
Της έδειξα την μεγάλη εικόνα του Αγίου Νικολάου στον τοίχο
-”Όχι αυτήν” μου είπε. Προσκύνα εκείνην που είναι στο αναλόγιο. Είναι η εικόνα που πήρε ο γέροντας Σεραφείμ από τα χέρια της Ζωής. Ο γέροντας μου είπε να μην το πω σε κανέναν. Εάν μαθευτεί υπάρχει κίνδυνος να τον ξανασυλλάβουν»
Πολλά πνευματικά παιδιά του γέροντα Σεραφείμ μαρτυρούν ότι ήρθε μία γυναίκα από το Κουιμπάσεβ η οποία επιβεβαίωσε ότι ο γέροντας Σεραφείμ ήταν εκείνος που πήρε την εικόνα.
Η Αλεξάνδρα Ιβάνοβνα Α. θυμάται: «Ήταν Πέμπτη εβδομάδα των νηστειών του 1982 όταν έφτασα στο Ρακίτνοε. Κάποια στιγμή τόλμησα να ρωτήσω ”Γέροντα που είναι η εικόνα του Αγίου Νικολάου που πήρατε από τα χέρια της Ζωής;
Έπεσε βαθειά ησυχία. Με κοίταξε αυστηρά. Δεν ξέρω πως μου ήρθε να ρωτήσω την στιγμή εκείνη για την εικόνα. Στο Κουιμπάσεβ οι συγγενείς μου έμεναν στον ίδιο δρόμο με την Ζωή. Εγώ ήμουν τότε 14 ετών. Το βράδυ έσβηναν τα φώτα για να μην μαζεύεται κόσμος.
Τα ουρλιαχτά της Ζωής τους κατατρόμαζαν όλους. Οι συγγενείς μου οι οποίοι ήταν αυτόπτες μάρτυρες άρχισαν από τότε να πιστεύουν και να εκκλησιάζονται. Αυτό το θαύμα έμεινε βαθιά χαραγμένο στο μυαλό μου.
Την στιγμή εκείνη, που ο γέροντας με κοίταζε, πέρασε από το μυαλό μου η φράση ”αλοίμονό μου”. Ο γέροντας τότε είπε: ”Η εικόνα είναι στην εκκλησία στο αναλόγιο. Υπήρξαν φορές που ήθελαν να την απομακρύνουμε τελείως από την εκκλησία”, επιβεβαιώνοντας έτσι ότι εκείνος ήταν που πήρε την εικόνα από τα χέρια της Ζωής. Μετά από 2 εβδομάδες ο γέροντας εκοιμήθη»
Η Κλαύδια Ιβάνοβνα Πετρουνένκο από την Αγία Πετρούπολη και πνευματική κόρη του μητροπολίτου Νικολάου Γιαρούσεβιτς αναφέρει τα εξής« Ρώτησα τον επίσκοπο εάν πήγε στο Κουιμπάσεβ και εάν είδε την Ζωή». Μου απάντησε: ”Πήγα εκεί για να προσευχηθώ αλλά την εικόνα δεν την πήρα εγώ-δεν ήταν ακόμη η στιγμή. Την εικόνα την πήρε ο π. Σεραφείμ”(τότε λέγονταν Δημήτριος)
Ο πρωθιερέας Αντρέι Αντρέεβιτς Σάβιν, ο οποίος ήταν τότε γραμματέας στην Σαμάρα θυμάται«Τότε επίσκοπος ήταν ο Σεβασμιώτατος Ιερώνυμος. Κάποιο πρωί πρόσεξα κάποιους ανθρώπους να στριμώχνονται κοντά σ’ ένα σπίτι. Το βράδυ είχαν μαζευτεί γύρω στους χίλιους. Οι αστυνομικοί περιπολούσαν, αλλά τις πρώτες ημέρες δεν τους έδιωχναν. Μετά άρχισαν να τους διώχνουν με πρόσχημα την διατάραξη της κοινής ησυχίας και την παρακώλυση της συγκοινωνίας.
Παρόλα αυτά ερχόνταν ακόμη πιο πολύ άνθρωποι. Η ατμόσφαιρα ήταν τεταμένη. Οι άνθρωποι περίμεναν από εμάς τους ιερείς εξηγήσεις. Κανένας όμως από τους ιερείς δεν πλησίαζε το σπίτι. Φοβόνταν όλοι. Άλλωστε μας παρακολουθούσαν στενά και μπορούσαν να μας διώξουν από την θέση μας ανά πάσα στιγμή.
Μία μέρα ακούστηκε ότι η Ζωή συγχωρήθηκε και ότι θα συνέλθει την ημέρα του Πάσχα (όπως είχε πει ο γέροντας Σεραφείμ δηλαδή).
Στην πόλη είχαν βγει εκείνες τις ημέρες τα μέλη της Κομσομόλ (κομμουνιστική νεολαία) και υποστήριζαν φωνάζοντας, ότι είχαν μπει σ’ εκείνο το σπίτι και ότι δεν υπήρχε τίποτα εκεί. Αυτό έριξε λάδι στην φωτιά. Τότε και αυτοί που είχαν κάποιες αμφιβολίες πίστεψαν ότι κάτι θαυμαστό συνέβη στο σπίτι της Ζωής στο Κουιμπάσεβ.
Ο αρχιεπίσκοπος Σαμάρας και Σαρζανσκ, Ευγένιος εκφράζει την δική του γνώμη για τα τεκταινόμενα: «Πολλοί άνθρωποι υπήρξαν μάρτυρες του θαύματος.
Εγώ προσωπικά πληροφορήθηκα το γεγονός το 1957,όταν σπούδαζα στο Θεολογικό Σεμινάριο. Δεν χωράει αμφιβολία ότι πρόκειται για ένα μεγάλο θαύμα. Σε αυτά τα δύσκολα χρόνια όπου η εκκλησία διωκόνταν και λοιδωρούνταν από τους άθεους, αυτή η θαυμαστή εμφάνιση της θείας δύναμης προκάλεσε μεγάλη αίσθηση.
Όχι μόνο στους κατοίκους της Σαμάρας. Για όλους μας ήταν ένα μάθημα. Ένα μάθημα για το πως πρέπει να φερόμαστε με τα ιερά αντικείμενα. Ένα μάθημα και για τους άπιστους. Κανείς δεν σε υποχρεώνει να πιστέψεις αλλά μην χλευάζεις τα ιερά αντικείμενα επειδή θα τιμωρηθείς! Εαν η άπιστη Ζωή δεν άγγιζε την εικόνα δεν θα συνέβαινε τίποτα. Πολλές φορές οι άπιστοι τιμωρήθηκαν για την ασέβειά τους στα ιερά.
Υπήρξαν περιπτώσεις όπου ρίχνοντας τις καμπάνες των ναών κάτω, έπεφταν και οι ίδιοι. Στους χαλεπούς εκείνους καιρούς οι άνθρωποι είχαν ανάγκη για θαύματα και τα θαύματα εμφανίζονται όταν θέλει ο Θεός. Όταν πήρε την εικόνα από τα χέρια της Ζωής ο γέροντας Σεραφείμ, οι αρχές τον τιμώρησαν, ενώ ο μητροπολίτης Ιερώνυμος εκδιώχθηκε από τον θρόνο.
Το 1989 ο ηγούμενος Γερμανός, ο οποίος πρωτοστάτησε στην επαναλειτουργία της Όπτινα και ο οποίος την δεκαετία του ’50 υπηρετούσε στον Καθεδρικό Ναό του Κουιμπάσεβ, διηγείται: «Για ότι δεν είδα δεν θα μιλήσω. Θα μιλήσω για όσα είδα. Ο δρόμος μπροστά στο σπίτι της Ζωής ήταν γεμάτος αστυνομικούς. Μάζευαν από τους ανθρώπους υπογραφές για να τους υποχρεώσουν να μην μιλούν. Ένα από τα εξέχοντα μέλη του κόμματος τηλεφώνησε σ’ έναν από τους ιερείς του καθεδρικού ναού και του είπε να ανακοινώσει στους ανθρώπους ότι δεν συνέβη τίποτα.
Ο ιερέας τότε του είπε ”Αφήστε με να πάω επιτόπου να δω τι συμβαίνει για να ξέρω τι να πω στους ανθρώπους ”Αυτός του είπε ότι θα τηλεφωνήσει πάλι. Μετά από μία ώρα πήρε τον ιερέα τηλέφωνο και του είπε ότι δεν χρειάζεται να ανακοινώσει τίποτα.
Οι φήμες είχαν αρχίσει να κυκλοφορούν στην πόλη και οι εφημερίδες δεν μπορούσαν να μείνουν αμέτοχες. Μόνο που το παρουσίαζαν σαν ένα ΄΄ψέμα των παπάδων΄΄.
Λίγο καιρό μετά το γεγονός ο γέροντας Σεραφείμ φυλακίστηκε για τρία χρόνια. Όταν τον έβγαλαν από την φυλακή τον έστειλαν σ’ ένα μακρινό χωριό, στο Ντνεπροπερτρόβσκ, ενώ αργότερα στο Μιχαίλβσκοε.
-250x232.jpg)
