ΚΑΥΚΑΣΟΣ: Το 1960, κάτω από τον Ν. Χρουστσόφ, και τα όργανα της KGB, με τη βοήθεια του στρατού, χτενίζαμε συστηματικά τα βουνά του Καυκάσου – και πιάστηκαν όλοι εκείνοι που κρύβονταν εκεί, κυρίως μοναχοί και ερημίτες και αποστέλλονταν σε καταυλισμούς διοίκησης.
Στη δεκαετία του εξήντα, ήμουν αξιωματικός του στρατού , είχα εισιτήριο για το κόμμα και ήμουν επικεφαλής ενός μεγάλου συγκροτήματος ελικοπτέρων, είχα μια μεγάλη εμπειρία να πετάω στα βουνά, όπου απαιτείται ειδική ικανότητα από πιλότους. Στη συνέχεια, στον Καύκασο μου δόθηκε το καθήκον να ακολουθήσω με μια ομάδα ελικοπτέρων τους μοναχούς.
Στο θάλαμο διακυβέρνησης του ελικοπτέρου ήμασταν έτοιμη για όλα. Παρακάτω, έντεκα μοναχοί με μαύρη στολή ανέβαιναν στο βουνό. Λίγο πιο κάτω πίσω από αυτούς ένα πράσινο στρατιωτικό όχημα με αυτοπεποίθηση μετέφερε τους στρατιώτες. Αξιολογώντας την κατάσταση, είπα στον ασύρματο :
– Στη γη ! Είμαι στον αέρα αέρας. Οι μοναχοί κινούνται προς την κορυφή του βουνού. Στερεωσα αργά το χέρι μου στον μοχλο και πιεσα προς τα κάτω. Η κορυφή του βουνού είναι απότομη. Έχοντας φτάσει, δεν θα είχαν πουθενά να πάνε. Εκεί θα τους παγιδευαμε
Για δύο ημέρες προσπαθουσαμε να εντοπίσουμε αυτούς τους μοναχούς. Και η προσπαθεια μας είχε φτάσει στο τέλος της. Δεν ήξερα τι θα συνέβαινε με τους μοναχούς όταν θα τους πιαναμε . Ναι, τότε δεν με ενδιέφερε. Ακολουθούσα τη σειρά.
Εν τω μεταξύ, οι μοναχοί ανέβηκαν στην κορυφή του βουνού. Πίσω από αυτούς, οι στρατιώτες και τα σκυλιά τους κυνηγουσαν , και μπροστά τους ένας απύθμενος, τεράστιος γκρεμός. Η κατάσταση ήταν απελπιστικά κρίσιμη.
Πήγα από την άλλη μεριά και σταθηκα ακριβώς πάνω από τους μοναχούς. Ο άνεμος από τις λεπίδες τραβουσαν τα ρούχα και τα μαλλιά τους. Είδα την απελπισία στα πρόσωπά τους. Μοιάζουν με αγγελη κυνηγημένων λύκων. Αναβοσβήνοντας τα φώτα σημάτων, έκανα σαφές στους μοναχούς ότι ήμασταν παντού. Οι στρατιώτες, εν τω μεταξύ, πλησίαζαν …
Ξαφνικά κάτι το ασυνήθιστο άρχισε να συμβαίνει από κάτω . Οι μοναχοί βρισκόταν σε κύκλο, κράτησαν τα χέρια και γονατισαν άρχισαν να προσεύχονται. Τότε όλοι σηκώθηκαν και περπάτησαν στην άκρη της αβύσσου. «Θα πηδήσουν πραγματικά;» Αυτό είναι σίγουρος ο θάνατος! Τι, αποφάσισαν να αυτοκτονήσουν; «- Σκέφτηκα με ενόχληση και άρπαξα το walkie-talkie: Σύνθημα
– Γη! Γη! Μην έρχεστε πιο κοντά, θέλουν να πηδήξουν! Βρίσκονται στην άκρη της αβυσσου !
– Αέρα! Είμαι η γη. Περιμένουμε πέντε λεπτά και συνεχίζουμε να κινούμαστε. Δεν έχουμε χρόνο – σύντομα θα είναι σκοτεινό.! Αρνητικό
– Το πήρα. Τέλος επικοινωνίας.
Χωρίς να κοιτάω μακριά, κοίταξα τους μοναχούς που στέκονταν στην άκρη της αβύσσου. Και εδώ ένας από αυτούς, στέκεται στη μέση, πήρε δύο ακόμη ,μαζί του αγκαλιασε ένα σταυρό, και τρεις φορές έκανε τον σταυρό του αργά και ευλόγησε την άβυσσο. Στη συνέχεια βγήκε πρώτα κατ ‘ευθείαν στην άβυσσο! Αλλά για κάποιο λόγο δεν έπεσε, αλλά από κάποιο θαύμα παρέμεινε κρεμασμενος στον αέρα.
Τα μαλλιά μου σηκώθηκαν στο κεφάλι μου. Από το ύψος, έβλεπα σαφώς ότι ο μοναχός δεν στέκεται στο έδαφος, αλλά κρέμεται στον αέρα! Στη συνέχεια άρχισε αργά να κάνει βήματα και περπάτησε κατά μήκος του γκρεμου .
Δεν έπεσε στην άβυσσο! Πώς; Ακολούθησαν και όλοι οι άλλοι μοναχοί πέρασαν από στον αέρα. Με τη σειρά του, αλυσίδα. Περπατούσαν ήσυχα ο ένας μετά το άλλο, ανεβαίνοντας, μέχρι όλοι να εξαφανιστούν στο σύννεφο.
Από ό, τι έβλεπα μπερδεύτηκα και έχασα τον έλεγχο της διαχείρισης του ελικοπτέρου. Έχοντας έρθει μερικές φορές στα συναισθήματά μου, κατέβασα το ελικόπτερο , έβαλα το ελικόπτερο σε ένα ξέφωτο και άρχισα να κλαίω .
Είκοσι λεπτά αργότερα οι στρατιώτες από το πεζικο έτρεξαν σε μένα. Συνέχισα να κάθομαι στο πιλοτήριο του ελικοπτέρου, προσπαθώντας να δώσω μια λογική εξήγηση για αυτό που είδα. Οι στρατιώτες κυκλωσαν το ελικόπτερο και ο παλαιότερος με ρώτησε:
– Ο σύντροφος καπετάνιος, πού είναι; Πού είναι οι μοναχοί; Σκαρφαλώσαμε στην κορυφή, αλλά δεν ήταν εκεί.
«Πήγανε στον ουρανό».
Το γέλιο του δυνατού στρατιώτη με μια παρατεταμένη ηχώ ακούστηκε στα βουνά.
Ο συνταγματάρχης συνεχώς γύρω από εμένα ρωτούσε συνεχώς:
– Εξηγήστε μου, πού εξαφανίστηκαν οι μοναχοί, τους οποίους εντοπίσαμε πριν δύο ημέρες; Και πώς οδήγησες το στρατό σε λάθος διαδρομή!
«Εξακολουθείτε να μην πιστεύετε στις εξηγήσεις μου, σύντροφε είπα στον συνταγματάρχη». Με βγάλανε από το κόμμα και με μετέφεραν σε υπηρεσία ξηράς.
Αφού έφυγα από το στρατό, βαφτίστηκα και έγινε πιστός.
Τα έργα σου είναι υπέροχα, Ω Κύριε!
Miroslav Manyuk. 12/17/15.
-250x232.jpg)
