Πλησίαζαν Χριστούγεννα η σύζυγος μου ήταν έγκυος 4 μηνών στο τέταρτο παιδί μας. Της «έσπασαν τα νερά» ρήγμα στον αμνιακό σάκο, το έμβρυο σαν από θαύμα έβαλε το σώμα του ώστε να σταματήσει την ροή του αμνιακού υγρού.
Οι γιατροί συμβούλεψαν να διακόψουν την κύηση γιατί δεν επρόκειτο να τα βγάλει πέρα εμείς αρνηθήκαμε και έτσι μας είπαν πλήρη ακινησία.
Πέρασε ένας μήνας μαρτυρικός, τόσο για την ακίνητη γυναίκα μου, που ήταν καρφωμένη στο κρεβάτι, όσο και για μένα που όλοι η φροντίδα του σπιτιού έπεσε πάνω μου, μαγείρεμα, τάισμα, πλύσιμο, καθάρισμα κ.α
Στα μέσα Ιανουαρίου η γυναίκα μου είχε κι άλλη ροή αμνιακού υγρού.
Οι γιατροί συνέστησαν εισαγωγή στο νοσοκομείο.
Την έβαλαν σε ένα κρεβάτι ακίνητη, της τοποθέτησαν ένα παλμογράφο στην κοιλιά και ακούγαμε την καρδιά του μωρού. Στις 5 Φεβρουαρίου το μωρό άρχισε να δυσανασχετεί, έπρεπε να βγει.
Αφού υπέγραψα κάποια έγραφα (δεν θυμάμαι ούτε τι έγραφαν) έβαλαν την γυναίκα μου στο χειρουργείο. Μετά από μία ώρα, μέσα σε ένα διαφανές κουτί που ήταν πάνω σε φορείο, πέρασαν μπροστά μου την κόρη μου.
-Ακολουθήστε με… ήταν η εντολή της νοσοκόμας.
Πήγαμε στο θάλαμο προώρων.
Το μωρό ήταν από κύηση 6 μηνών, ζύγιζε 1000gr και είχε εσωτερική αιμορραγία.
Η γιατρός που το ανάλαβε μου είπε ότι δεν έχει ζωή, η κατάσταση του είναι «μη αναστρέψιμος» γι’ αυτό δεν το έβαλαν σε θερμοκοιτίδα, αλλά σε ένα μαξιλάρι επάνω και το σκέπασαν με μια μεμβράνη διαφανή, σαν και αυτή, που τυλίγουμε τα τρόφιμα.
Λέω στην γιατρό:
-Θα χάσω το παιδί, αλλά θέλω να κερδίσω την ψυχή του, να το βαφτίσουμε.
-Βάφτισέ το εσύ μου λέει. Είπα 3 φορές, «Εις το όνομα του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος, βαπτίζετε η δούλη του Θεού Μαρίνα»
Και την σταύρωσα με ένα ξύλινο μικρό Σταυρό που είχα από το Άγιο Όρος και μετά τον τοποθέτησα κάτω από το μαξιλάρι της.
Έφυγα στενοχωρημένος, στην ουσία ήμουν διαλυμένος, τότε σκέφτηκα αφού το μωρό μου δεν έχει βοήθεια από τους γιατρούς να ζητήσω από το Θεό.
Πήρα τηλέφωνο στην Αθωνιάδα, που ήταν ιεροσπουδαστής ο γιος μου, να παρακαλέσει τον σχολάρχη να κάνει παράκληση στην Παναγία, για να σωθεί η Μαρίνα. Ο σχολάρχης ( ήταν τότε ο π. Νικηφόρος ο Μικρογιαννανίτης) δέχτηκε με τα χαράς. Έστειλε ένα μαθητή του να πάει στην Ι.Μ. Ιβήρων να φέρει άρτο.
[irp posts=”360605″ name=”17 Ιουλίου: Εορτή της Αγίας Μαρίνας”]
Όταν οι Ιβηρήτες μοναχοί ρώτησαν το μαθητή, τί τον θέλουν τον άρτο, ο μαθητής τους είπε τι συνέβαινε, αποφάσισαν και αυτοί να κάνουν παράκληση στην Πορταΐτισσα για την Μαρίνα μου.
Μετά πήγα να δω την γυναίκα μου, την έφεραν ύστερα από 4 ώρες στο θάλαμο. Κομμάτια ήταν και αυτή, από την κούραση η φωνή της ακουγόταν ξεψυχισμένα, «το παιδί», ψέλλισε. Είναι καλά ξεκουράσου τώρα, της είπα.
Μια σκέψη πέρασε από το μυαλό μου, το παιδί, πάνω στην σύγχυση μου δεν θυμόμουν την μορφή του, τι να της έλεγα. Πήγα ξανά στον θάλαμο τον νεογνών, με τρόμο είδα το μαξιλαράκι που ήταν το παιδί μου αδειανό, τα γόνατα μου άρχισαν να τρέμουν δεν το πρόλαβα το καημένο είπα μέσα μου. Εκείνη την στιγμή έρχεται η γιατρός που το είχε αναλάβει και μου λέει:
-Έλα να δεις την κόρη σου. Ξαφνικά σταμάτησε η αιμορραγία και το παιδί ως εκ θαύματος ανέκτησε. Το θαύμα δεν σταματά εδώ, η Μαρίνα γεννήθηκε πρόωρη, με εγκεφαλική παράλυση (τετραπληγία) η Παναγιά δεν μας άφησε έτσι, με τον δικό της τρόπο μας τα έφερε βολικά και μας δέχτηκαν στο ΕΛΠΑΠ για φυσικοθεραπείες.
Σήμερα η Μαρίνα είναι 13 ετών πηγαίνει γυμνάσιο είναι άριστη μαθήτρια, πανέμορφη αρτιμελής και όλοι στην οικογένεια δοξάζουμε και ευλαβούμαστε ιδιαίτερα την Παναγία!!!
Γεώργιος Μιχελόπουλος
Αλεξάνδρεια Ημαθίας
Συνεχίζοντας, ο κ.Μιχελόπουλος γράφει συμπληρωματικά:
-Πρέπει να τονίσω ένα σημείο.Όταν αποκαταστάθηκε η υγεία της κόρης μου το ανέφερα όλο το συμβάν στο π. Νικηφόρο που χάρις στις προσευχές του πήγαν όλα καλά, από ταπεινωσύνη έσκυψε το κεφάλι ( ο π. Νικηφόρος είναι σήμερα μητροπολίτης Κεντρώας Αφρικής).
(Αποκλειστικό: “Γέροντες της εποχής μας”)
-250x232.jpg)
