Ο Άγιος Πορφύριος άγγιξε το βρέφος και τότε…

Ήμουν έγκυος στο τρίτο μου παιδί. Ήταν μία εγκυμοσύνη με πολλά προβλήματα και κινδύνους, αλλά και με πολλές θείες επεμβάσεις. Θα ήταν πάρα πολύ επικίνδυνο και καθοριστικό για την υγεία του παιδιού να έβγαζα τις ακτινογραφίες που μου είχαν υποδείξει οι γιατροί.

«Ένα μήνα αργότερα και ενώ εργαζόμουν, έπαθα αποκόλληση πλακούντα πάρα πολύ σοβαρή. Θυμάμαι τα πόδια μου να γλυστράνε μέσα στις μπότες από το πολύ αίμα που έτρεχε. Πήγα στο νοσοκομείο και περίμενα τον γιατρό μου. Όταν ο σύζυγός μου εξήγησε την όλη κατάσταση στον γιατρό, εκείνος του είπε να περάσω απ’ ευθείας στο χειρουργείο. Βγαίνοντας όμως οι δυό τους από το γραφείο του και αντικρύζοντάς με, ο γιατρός ανεφώνησε απογοητευμένος, γιατί με είδε να πίνω πορτοκαλάδα. Αυτή ήταν η θεία επέμβαση τότε.

Όταν τον ρώτησε ο σύζυγός μου «τι σχέση έχει η πορτοκαλάδα με την αιμορραγία;”, ο γιατρός αυθόρμητα απάντησε ότι «τώρα πώς θα την βάλω στο χειρουργείο για να κάνω την απόξεση;”. Εμείς παγώσαμε και οι δύο. Θα έκανε έκτρωση το έμβρυο, χωρίς να ξέρουμε τίποτα. Μας είπε ότι ήταν απόλυτα βέβαιος ότι με τέτοια αιμορραγία το παιδί δεν θα ήταν ζωντανό.

«Εγώ αυτό το παιδί το ήθελα πάρα πολύ και μέσα μου δεν πίστεψα ότι ήταν ήδη νεκρό. Ζήτησα αμέσως να γίνη υπέρηχος, όπου διαπιστώθηκε μία τεράστια αποκόλληση, αλλά το παιδί ήταν ζωντανό. Η καρδιά του χτυπούσε ζωηρά. Δεν θα ξεχάσω ποτέ μου την χαρά που λάβαμε εκείνη την στιγμή. Αμέσως νοσηλεύτηκα, ήταν η ημέρα των Εισοδίων της Θεοτόκου. Η αιμορραγία δεν σταματούσε και το παιδί κινδύνευε σοβαρά.Ήμουν ακίνητη εντελώς στο κρεββάτι. Ο Πνευματικός μου μου είπε να διαβάζω συνέχεια από τους χαιρετισμούς της Θεοτόκου το Έψιλον: «Έχουσα θεοδόχον …”. Κάποια φίλη μου έφερε λαδάκι του αγίου Σπυρίδωνος και μόλις σταυρώθηκα, η αιμορραγία σταμάτησε αμέσως. Ήταν η ημέρα του αγίου Σπυρίδωνος. Είχα 22 ημέρες συνεχιζόμενη αιμορραγία.

«Τελικά στον έβδομο μήνα σηκώθηκα λίγο, αλλά στους εφτάμιση μήνες ξαφνικά, το παιδί γεννήθηκε μετά από μία σύντομη περιπέτεια με καισαρική. Ο σύζυγος θυμάται ότι ο γιατρός από το χειρουργείο βγήκε και του έδειξε τον ομφάλιο λώρο γεμάτο αίματα και του είπε ότι ήταν πολύ κοντός και ατροφικός και δεν μπορούσε να καταλάβη πώς τρεφότανε το παιδί από την μητέρα του. Είδα τον γιατρό να κάνη τον σταυρό του. Αμέσως διαπιστώθηκαν οι πρώτες ανατομικές ανωμαλίες στο νεογέννητο. Ο οισοφάγος δεν έφτανε στο στομάχι. Το άλλο άκρο του οισοφάγου που ξεκινούσε από το στομάχι κατέληγε στο πνευμόνι. Λίγες ώρες μετά την γέννησή του χειρουργήθηκε στο «Παίδων”.

Μετά το χειρουργείο που κράτησε πέντε ώρες έπαθε διάχυτη αιμορραγία, δηλαδή αιμορραγήσανε τα αγγεία του σώματός του. Έφτασε στον θάνατο. Ο Πνευματικός μας με πολλά πνευματικά του παιδιά προσευχόταν συνέχεια. Μπήκε το βρέφος στην θερμοκοιτίδα και μετά από ένα μήνα ήρθε σπίτι. Στο σπίτι ξαφνικά μελάνιασε ολόκληρο, χωρίς να αναπνέη. Το βγάζω έξω και μία γειτόνισσα το έτριψε λίγο στον λαιμό και το παιδί αναστήθηκε. Αν δεν το έκανε αυτό, μας είπε ο γιατρός, το παιδί θα πέθαινε από ασφυξία. Στο νοσοκομείο μας είπαν ότι ο λάρυγγάς του ήταν πάρα πολύ μαλακός και ότι θα πνιγόταν συνεχώς. Λόγω δε του μαλακού λάρυγγα, η αναπνοή του ακουγόταν πάρα πολύ. Όπου πηγαίναμε όλοι μας κοιτούσαν και μας ρωτούσαν τι συμβαίνει.

Επειδή ανέπνεε πάντοτε γρήγορα και πνιγόταν συνεχώς, ήμασταν αγχωμένοι. Το παιδί δεν ησύχαζε ποτέ μέρα-νύχτα. Όλη νύχτα έκλαιγε και πνιγόταν, είχε τρομερή δύσπνοια συνεχώς και βήχα ασταμάτητο. Αυτό ήταν μία συνεχής αγωνία, μία κόλαση. Πάλι πήγαμε στο νοσοκομείο, όπου διαπιστώθηκε ότι έχει άσθμα σε πολύ βαριά μορφή. Μετά ήμασταν συνέχεια στο νοσοκομείο. Ένα μήνα στο νοσοκομείο, τρεις μέρες στο σπίτι και πάλι από την αρχή.

»Ένα βράδυ στο νοσοκομείο έφτασε στο τέλος. Κάλεσαν οι γιατροί τον σύζυγο και του είπαν να ετοιμάζεται για τον θάνατο του παιδιού. Οι αναπνοές του ήταν τόσο γρήγορες που δεν μπορούσαν να μετρηθούν. Του κάναμε αεροβάφτιση. Έγιναν πάρα πολλές προσευχές. Η κατάσταση έφτασε στο απροχώρητο. Ο γιατρός μας είπε ότι το παιδί δεν έχει πλέον μέλλον και, αν θέλωμε να το πάρουμε να το πάμε στην Αγγλία. Τότε ο Πνευματικός μάς είπε να το πάμε στον γέροντα Πορφύριο. Θυμάμαι τον σύζυγό μου να μου λέη ότι το Σάββατο θα πάμε στον γέροντα Πορφύριο και το παιδί θα γίνη καλά.

»Τελικά το Σάββατο το απόγευμα 19 Ιανουαρίου φτάσαμε στο Μοναστήρι του Γέροντα. Δεν υπήρχε ψυχή απ’ έξω. Μόνο μια ανακοίνωση που έγραφε: «Ο Γέροντας δεν μπορεί να δεχτή κανέναν, αφήστε τα ονόματά σας και θα προσεύχεται για σας”. Νύχτωσε και εμείς περιμέναμε μήπως κάποιος ανοίξει. Μου είπε ο σύζυγος να φύγουμε, γιατί είχε γίνει πυκνό σκοτάδι, δεν βλέπαμε τίποτα. Το παιδί χειροτέρευε συνεχώς, η αναπνοή του πιο γρήγορη, η δύσπνοια μεγάλωνε και ο βήχας ασταμάτητος. (Όταν το έπιανε ο βήχας ήταν κόλαση και εμείς να μην μπορούμε να το βοηθήσουμε.) Εγώ απεγνωσμένη και αποφασισμένη όσο ποτέ, είπα: «Αν το παιδί δεν γίνη καλά, εγώ δεν φεύγω από εδώ”. Τελικά ύστερα από ώρα, άνοιξε ένα παράθυρο από πάνω και μία μοναχή μας φωνάζει: «Ανεβείτε, ο Γέροντας σας περιμένει”.

»Μπήκαμε στο κελλί του Γέροντα. Είχε ζέστη. Ο Γέροντας ξαπλωμένος στο κρεββατάκι του. Ήταν εντελώς τυφλός. Δίπλα του μία μοναχή. Επειδή το παιδί έκανε πολύ θόρυβο με την αναπνοή του, ο Γέροντας ρώτησε την μοναχή «τι είναι αυτό που κάνει χρου-χρου εδώ μέσα;”. Η μοναχή του απαντάει «το παιδί είναι, Γέροντα”. Τότε ο Γέροντας με πολύ απαλή και εξασθενημένη φωνή είπε «το παιδί φέρτε το εδώ”. Αμέσως πήγα το παιδί δίπλα στον Γέροντα. Το έπιασε από το χέρι, και σαν να σήκωσε λίγο το κεφάλι του προς τον ουρανό. Αυτό κράτησε λίγα δευτερόλεπτα (5 με 6 δευτερόλεπτα). Άφησε το χέρι του παιδιού και μας είπε: «Ο Θεός θα το βοηθήση και θα γίνη καλά”. Αυτό ήταν όλο· το παιδί ηρέμησε ξαφνικά!

»Πήγαμε σπίτι. Ήταν το πρώτο βράδυ που κοιμηθήκαμε. Το παιδί όχι μόνο ηρέμησε, αλλά και δεν ξύπνησε όλη νύχτα. Δεν μπορούσαμε να το πιστέψουμε, άλλαξε η ζωή μας μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα. Την άλλη μέρα πήγαμε πάλι στον γιατρό. Μόλις το εξέτασε, μας είπε «όπως τώρα το ακούω, δεν χρειάζεται να πάτε στην Αγγλία”. Από εκείνο το βράδυ του Σαββάτου 19 Ιανουαρίου 1991 έως και σήμερα 2016 το παιδί δεν ξαναπήγε στο νοσοκομείο ούτε σε γιατρό. Όλες οι ασθένειες έφυγαν από πάνω του ξαφνικά. Το ζούσαμε και δεν μπορούσαμε να το πιστέψουμε. Έφυγε το άσθμα, σταμάτησε ο βήχας και η γκρίνια κόπηκε με το μαχαίρι, ο λάρυγγάς του έσφιξε και ό,τι πρόβλημα είχε (εμετοί κλπ.) ξαφνικά όλα φτειάξανε.

»Εμείς οι γονείς του παιδιού που ζήσαμε αυτό το θαύμα, ενώ το παιδί μας ήταν στο κρεββάτι του θανάτου, ομολογούμε και δοξάζουμε τον Θεό και ευχαριστούμε τον Άγιο. Τώρα καταλαβαίνουμε και τα θαύματα που έκανε ο Χριστός μας στην Αγία Γραφή. Είναι πέρα για πέρα αληθινά. Παρόμοιο ήταν και αυτό που έγινε στο παιδί μας. Εκείνο που μας εντυπωσίασε ήταν το ξαφνικό της υποθέσεως· αυτό δεν μπορούμε να το συνειδητοποιήσουμε …

»Το παιδί, άνδρας πλέον, μας λέει: «Εγώ ποτέ μου δεν κατάλαβα ότι είχα κάποια αρρώστια. Αισθάνομαι υγιέστατος από τότε που άρχισα να καταλαβαίνω μέχρι σήμερα”».