Ο γιός του πρωτοπρεσβύτερου Σβιντίνσκι Νικόλαος,μόλις μπήκε στο πανεπιστήμιο,έχασε την πίστη του.
Σταμάτησε να εκκλησιάζεται,να προσεύχεται.Παραμονές Χριστουγέννων του είπε η μητέρα του:
«Δεν θα πας στον πανηγυρικό εσπερινό; Αύριο είναι μεγάλη γιορτή»
Επηρεασμένος από το αθεϊστικό κλίμα,της απαντά:
«Τι να κάνω εγώ εκεί;Δεν έχω να κάνω τίποτα. Πολύς ο κόσμος,στρίμωγμα,δυσκολεύεσαι καλά-καλά να αναπνεύσεις.’Αφησέ με μητέρα»
«Πρόσεξε παιδί μου,είναι βαριά τα λόγια σου»του είπε εκείνη με πόνο.
Το ίδιο βράδυ,το παληκάρι πήγε στη βιβλιοθήκη του και σήκωσε το χέρι για να πιάσει κάποιο βιβλίο.Ούρλιαξε από τον πόνο.Δεν μπορούσε ούτε να σηκώσει το χέρι,ούτε να κουνήσει τα δάκτυλα.
Αισθάνθηκε στην μασχάλη του έναν όγκο,ο οποίος ολοένα μεγάλωνε.Όλη νύχτα δεν έκλεισε μάτι.Το πρωί πήγε ο γιατρός και τον εξέτασε.Είπε ότι είναι σοβαρή αρρώστεια και ότι πρέπει να περιμένουν να ωριμάσει ο όγκος κι ύστερα να γίνει η επέμβαση.Ο νεαρός υπέφερε.Μέσα στην αφόρητη ταλαιπωρία του σκέφτηκε νηφάλια το πότε άρχισε η ασθένεια…
Θυμήθηκε λέξη προς λέξη τη συζήτηση που είχε με την μητέρα του.Δεν είχε χάσει εντελώς την πίστη του.Η συνείδησή του αφυπνίσθηκε.Φώναξε τη μητέρα του και της ζήτησε εικόνα του Αγίου Σεραφείμ του Σαρώφ.Ήταν σούρουπο.
Λίγο μετά τα μεσάνυχτα,η μάνα ξύπνησε τρομαγμένη από τις φωνές του.Έτρεξε αμέσως στο κρεβάτι του και τον βρήκε καθιστό να κλαίει και να κάνει τον σταυρό του.Όλο το κρεβάτι και το πάτωμα ήταν λερωμένα από πύον.
«Μάνα»της είπε ο Νικόλαος,«πριν από λίγο ήρθε ο Άγιος Σεραφείμ που τον παρακαλούσα και μου είπε ότι αν δεν μετανιώσω κι αν δεν αλλάξω τρόπο ζωής,θα πεθάνω.Του είπα ότι μετανιώνω με όλη μου την καρδιά και ξαναγυρνώ στην εκκλησία μας.
Τότε ακούμπησε το χέρι του στο χέρι μου κι αμέσως έσπασε το απόστημα.Αμέσως αισθάνθηκα το χέρι μου καλά!»
Ο Νικόλαος εγκατέλειψε το πανεπιστημίο και γράφτηκε στο Θεολογικό Σεμινάριο.Όταν αποφοίτησε έγινε μοναχός,παίρνοντας το όνομα Σεραφείμ.Αργότερα έγινε επίσκοπος Ντμιτρωφ,κοντά στην Μόσχα!
Από το βιβλίο του Μανώλη Μελινού ”Άνθη Αγίας Ρωσίας”
-250x232.jpg)
