Αλήθεια γνωρίζουμε πόσο κοντά μας είναι οι Άγιοι μας; Γνωρίζουμε πόσο έννοια μας έχουν; Αυτό μας το αποδεικνύει ο Όσιος Ονούφριος με ένα σύγχρονο θαύμα του.
Ακουστέ τι διηγήθηκε ο κ. Αναστάσιος Σούκουλης από την Κορινθία.
Ήμουν μικρό παιδάκι. Πήγαινα στις πρώτες τάξεις του Δημοτικού Σχολείου και μία ημέρα έμεινα στο σπίτι με τον παππού μου. Οι γονείς μου, έμεναν στα κτήματά μας, μακριά
από το χωριό, ήταν καλοκαίρι και θέριζαν. Όταν το πρωί ξύπνησα, ο παππούς μου είχε φύγει, για να κουβαλήσει με τα ζώα τα δέματα από τα χωράφια, και είχε κλειδώσει την
πόρτα του σπιτιού μας. Επειδή δεν είχα άλλο τρόπο να βγω έξω από το σπίτι προσπάθησα να κατεβώ από το παράθυρο, χωρίς να σκεφθώ ότι κάτω ήταν γκρεμός. Γλύστρισα
και έπεσα στο κενό. Τότε αισθάνθηκα ότι κάποιος με κράτησε και πέφτοντας απαλά έμεινα σε ένα βράχο, χωρίς να πάθω τίποτε.
Εκείνη την νύκτα παρουσιάστηκε στην μητέρα μου, ενώ κοιμόταν στα κτήματά μας, ένας παππούλης και της είπε:
– Εγώ έσωσα το γιο σου.
– Ποιος είσαι εσύ, του είπε η μητέρα μου.
– Εγώ είμαι ο Όσιος Ονούφριος και γιορτάζω σήμερα.
Το όνομά του, ο Όσιος, το είπε τρεις φορές, διότι η μητέρα μου ήταν αγράμματη, για να μην το ξεχάσει. Αμέσως ξύπνησε τον πατέρα μου, του διηγήθηκε το όνειρο που είδε και
επειδή ανησύχησαν ξεκίνησαν για το χωριό. Όταν έφθασαν στο σπίτι με ρώτησαν, τι μου συνέβη. Εγώ είπα το γεγονός, χωρίς να γνωρίζω το όνειρο της μητέρας μου. Κατόπιν
πήγαν στον ψάλτη του χωριού και έπειτα στην Εκκλησία για να μάθουν για τον Όσιο, επειδή πρώτη φορά άκουγαν τέτοιο όνομα. Είδαν ότι εκείνη την ήμερα, 12 Ιουνίου, ήταν η
μνήμη του Οσίου Ονουφρίου.
Όταν είδε η μητέρα μου την εικόνα του Οσίου Ονουφρίου είπε ότι ήταν ακριβώς όπως τον είδε στον ύπνο της. Με την μακρυά γενειάδα, χωρίς ράσα, έχοντας πολλές τρίχες στο
σώμα του, ασκητικότατος παππούλης.
Από τότε τιμούμε κάθε χρόνο τον Όσιο.
-120x86.jpg)
