“Τις σου κόρη το όνομα, εν ανάγκη πάση επεκαλέσατο, και γοργώς αυτού ουκ ήκουσας, ως Γοργοϋπήκοος υπάρχουσα.”
Για πολλά χρόνια έβλεπα την κ. Ματίνα από την Αθήνα να έρχεται στο Μετόχι στο Σοχό, όταν είναι η Παναγία η Γοργοϋπήκοος τον Σεπτέμβριο, να προσκυνά την ιερά εικόνα της Παναγίας, να παίρνει την ευλογία των πατέρων και πάντα να τρέχει να προλάβει την εργασία της …
Στο πρόσφατο προσκύνημα συγκινήθηκε από την ομολογία της κ. Ελισάβετ και μας διηγείται το θαύμα της Παναγίας στη δική της ζωή και το δικό της “Αντίδωρο !…”
“Κάποτε πίστευα πως το θαύμα που βιώνει κάποιος πρέπει να το κρατάει αποκλειστικά για τον εαυτό του…Τελευταία όμως πιστεύω ακριβώς τα αντίθετα ότι δηλαδή ο άνθρωπος πρέπει κάπου να φανερώνει αυτά που έζησε προς Δόξα του Κυρίου και της Θεοτόκου.”
Ας είναι βοήθεια μας η Παναγία και να προστατεύει την Πατρίδα μας αυτές τις δύσκολες μέρες που περνάμε.
Γέρων Απολλώ Δοχειαρίτης
” Δώρο, αντίδωρο!
Πρέπει να ήταν πριν από περίπου δέκα χρόνια, αρχές Σεπτεμβρίου όταν έμαθα ότι η εικόνα της Παναγίας της Γοργοϋπηκόου θα έρθει στο Σοχό (έρχομαι στην Παναγία από το 1999 και κάποια χρόνια δεν είχε βγει η εικόνα). Αυτή η είδηση με βρήκε καθηλωμένη στο κρεβάτι με πόνους στη μέση (υπέφερα όλο το καλοκαίρι) . Είχα πολλά προβλήματα. Δεν μπορούσα να σταθώ, να περπατήσω πόσο μάλλον να κάνω δουλειές. Ήμουν χειρότερα και από τις γιαγιάδες.
Έχοντας λοιπόν την εικόνα της Παναγίας στο μυαλό και με την ελπίδα πως θα την συναντήσω, αποφάσισα να έρθω στο Σοχό. Πήρα μαζί μου τον γιο μου (που ήταν 6 ετών) για να μπορώ να στηρίζομαι κάπου. Το ταξίδι μέχρι τη Θεσσαλονίκη (με το ΚΤΕΛ) ήταν πολύ κουραστικό μιας και πονούσα πολύ. Φτάνοντας στη Θεσσαλονίκη, έπρεπε να πάρω το λεωφορείο για τον Λαγκαδά. Επειδή δεν μπορούσα να περπατήσω γρήγορα, νόμιζα πως θα έχανα το λεωφορείο. Απεναντίας το λεωφορείο είχε καθυστερήσει να φύγει και μόλις μπήκαμε μέσα έκλεισε η πόρτα και μάλιστα μου έπιασε την μπλούζα. Η Παναγία σαν να με περίμενε. Φτάνουμε στο Σοχό και από εκεί με ταξί ανεβαίνουμε στο Μοναστήρι.
Μετά από τόσες ώρες (7 το πρωί— 3 το μεσημέρι) βρίσκομαι ενώπιον της Παναγίας της Γοργοϋπηκόου και προσκυνώ τη χάρη της. Σηκώνομαι και διαπιστώνω αμέσως ότι μπορώ να ισιώσω το σώμα μου και μάλιστα χωρίς να πονάω. Η Παναγία μας είχε κάνει το θαύμα της!
Από τότε δεν με έχει ξαναπιάσει η μέση μου όσο και να έχω κουραστεί. Είχα κουραστεί να τρέχω στους γιατρούς χωρίς αποτέλεσμα.
Κάποτε πίστευα πως το θαύμα που βιώνει κάποιος πρέπει να το κρατάει αποκλειστικά για τον εαυτό του. Έτσι με τη θύμηση και μόνο αυτού του βιώματος ο άνθρωπος αισθάνεται τη θεία παρηγοριά μέσα του, ενδυναμώνεται στην πίστη του και δεν αισθάνεται μόνος σε αυτόν τον αγώνα που έχει να κάνει. Τελευταία όμως πιστεύω ακριβώς τα αντίθετα ότι δηλαδή ο άνθρωπος πρέπει κάπου να φανερώνει αυτά που έζησε προς Δόξα του Κυρίου και της Θεοτόκου. Έτσι και οι άνθρωποι αισθάνονται ότι ο Θεός και η Παναγία μας είναι κοντά μας και όχι στη σφαίρα της φαντασίας μας. Επιπλέον στην άπιστη εποχή που ζούμε και που προσπαθούν να μας επιβάλλουν πρέπει να αντιδράσουμε, όπως μπορούμε και να δώσουμε την ομολογία μας. Αυτό εξάλλου προσπαθούμε να περάσουμε και στο χώρο της δουλειάς μας γι’ αυτό και έχει γίνει τόσο δύσκολη.
Στο πέρασμα όλων αυτών των χρόνων δεν ήταν η μόνη βοήθεια που είχα από την Παναγία τη Γοργοϋπήκοο και για να είμαι ειλικρινής δεν ξέρω που θα ήμουν και πώς θα ήμουν αν δεν υπήρχε στη ζωή μου. Η βοήθεια και η προστασία που είχα από την ΓΟΡΓΟΫΠΗΚΟΟ δεν περιγράφεται. Ήρθε στη ζωή μου και παρόλες τις δυσκολίες και τους πειρασμούς που πέρασα και περνάω έδωσε άλλο νόημα και διάσταση στη ζωή μου.
Γι’ αυτό και εγώ, δεν θα ξεχάσω ποτέ αυτή την ευεργεσία της Παναγίας μας, όσο μπορώ, θα την ευγνωμονώ και θα έρχομαι να την προσκυνώ, όπως κι αν είμαι, γιατί αξίζει χίλιες ΔΟΞΕΣ, ΤΙΜΕΣ και ΠΡΟΣΚΥΝΗΣΕΙΣ”.
