Μήνυμα επί τη εορτή των Χριστουγέννων του Πατριάρχου Μόσχας και Πασών των Ρωσσιών κ.κ. Κυρίλλου προς τους αρχιερείς, ποιμένας, διακόνους, μονάζοντας και πάντα τα πιστά τέκνα της Ρωσσικής Ορθοδόξου Εκκλησίας
ΜΟΣΧΑΣ ΚΥΡΙΛΛΟΣ: Πεφιλημένοι εν Κυρίω αρχιερείς, πανέντιμοι πρεσβύτεροι και διάκονοι, θεοφιλείς μοναχοί και μονάζουσαι, αδελφοί και αδελφαί μου αγαπητοί,
Σήμερον, καθώς η Εκκλησία, Επουράνιος και επίγειος, εν ενότητι καθολική γεραίρει τον Ενσαρκωθέντα Θεόν, εκ μέσης καρδίας συγχαίρω υμάς επί τη μεγάλη και λαμπροφόρω εορτή της Γεννήσεως του Κυρίου και Σωτήρος ημών Ιησού Χριστού.
Σήμερον στρέφομεν εκ νέου τα νοερά ημών όμματα προς τα προ δύο χιλιετιών γεγονότα της Βηθλεέμ. Ατενίζομεν το πράον Βρέφος, το επί φάτνης ανακλιθέν και υπό της Παναχράντου Μητρός, του Αγίου Ιωσήφ και των ποιμένων περιβληθέν, των πρώτων ειδοποιηθέντων διά την έλευσιν του Σωτήρος εις την γην, και ακολουθούμεν τας Ασωμάτους Δυνάμεις, τας δοξαζούσας τον εν Υψίστοις Δημιουργόν, τον διά του Μονογενούς Υιού Αυτού δωρήσαντα τοις ανθρώποις ειρήνην και ευδοκίαν.
Αναλύων την ουσίαν της εορτής ταύτης ο Άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος ετόνισεν: ο θρίαμβος ημών συνίσταται εις την επιδημίαν Θεού προς ανθρώπους, ίνα προς Θεόν ενδημήσωμεν, η επανέλθωμεν (Λόγος ΛΗ’). Νυν τω όντι ήγγικεν ημίν η βασιλεία των ουρανών (Ματθ. 3, 2): ίνα εκπληρωθώσιν αι παλαιαί προφητείαι κατέβη επί της γης ο πολυαναμενόμενος Συμφιλιωτής (Γεν. 49, 10), ότι παιδίον εγενήθη ημίν, υιός και εδόθη ημίν… και καλείται το όνομα αυτού…Θεός ισχυρός, εξουσιαστής, άρχων ειρήνης, πατήρ του μέλλοντος αιώνος (Ησ. 9, 6).
«Ειρήνην την εμήν δίδωμι υμίν· ου καθώς ο κόσμος δίδωσιν, εγώ δίδωμι υμίν» (Ιω. 14, 27), απευθύνεται προς ημάς ο Χριστός. Τι είναι αυτή η ειρήνη, ην έδωκεν ο Κύριος τω ανθρώπω και ην ανύμνησαν οι άγγελοι την ώραν της γεννήσεως του Σωτήρος; μήπως έκτοτε λιγόστευσαν αι επί της γης έχθραι και συγκρούσεις; πανταχόθεν ακούομεν «ειρήνη, ειρήνη», και δεν υπάρχει ειρήνη, κατά τον λόγον του προφήτου (Ιερ. 8, 11). Αλλά η αληθινή ειρήνη, ήτις κατήλθεν επί της γης εν τη του Χριστού Γεννήσει, υπερέχει πάντα νούν (Φιλ. 4, 7). Δεν εξαρτάται εκ των εξωτερικών περιστάσεων, ούτε υπόκειται εις τας θλίψεις και στερήσεις του προσκαίρου βίου. Αύτη η ακατανίκητος εσωτερική ειρήνη εμπερικλείεται εις Αυτόν τον Θεόν, Όστις κατασταθείς άνθρωπος, κατά πάντα όμοιος μεθ’ημών παρεκτός αμαρτίας, ουχί απλώς ενεργεί εις την ιστορίαν ημών, αλλά ορατώς παρίσταται εν αυτή. Σήμερον ο Λόγος σαρξ εγένετο και σκηνοί εν ημίν…πλήρης χάριτος και αληθείας (Ιω. 1, 14). Ο Κύριος είναι εγγύς, αγαπητοί μου, ουδέποτε ας μη λησμονήσωμεν τούτο και ας μη αποθαρρυνθώμεν! Εν Τούτω έγκειται η δύναμις ημών, η ισχυρά ελπίς και η πνευματική παρηγορία εις εκάστην περίστασιν της ζωής.
Υποκλινόμενοι έμπροσθεν του ταπεινού μεγαλείου του θαύματος της Θείας Ενσαρκώσεως και δοξάζοντες τον εληλυθότα εις τον κόσμον Σωτήρα, δεν δυνάμεθα ταυτοχρόνως παρά να αγωνιώμεν διά τα εν εξελίξει σήμερον πολεμικά, άτινα συσκοτίζουν την αγίαν πανήγυριν της Γεννήσεως, διότι καθώς παρατηρεί ο Απόστολος, και είτε πάσχει εν μέλος, συμπάσχει πάντα τα μέλη (Α’ Κορ. 12, 26). Εις αυτάς τας δοκιμασίας, αίτινες έπληξαν τους λαούς της ιστορικής Ρωσσίας, ιδιαιτέρως σημαντικόν είναι ίνα εμπράκτως επιβεβαιώμεν την αφοσίωσιν ημών τη χριστιανική ημών κλήσει και επιδεικνύωμεν την δι’αλλήλων αγάπην. Ενίοτε μας φαίνεται ότι το αγαθόν είναι ασθενές και απροστάτευτον και εκ των πενιχρών ημών προσπαθειών ολίγον εξαρτάται. Και όμως δεν ισχύει τούτο.
Υπάρχει μία αμετάκλητη πνευματική αρχή: η αγάπη πληθαίνει όταν προσφέρωμεν τον εαυτόν μας τοις άλλοις, όταν θυσιάζωμεν τον χρόνον ημών υπέρ του πλησίον, βοηθώμεν οικονομικώς ή απλώς επιδεικνύωμεν διά τούτον το ενδιαφέρον ημών. Τότε όχι μόνον μεταμορφούμεν τον πέριξ ημών κόσμον, αλλά και αποκτώμεν υπερπολύτιμον τι εντός ημών. Εις τούτον απλόν, αλλά αποτελεσματικόν πνευματικόν νόμον έγκειται το μυστήριον της αληθούς ειρήνης και της τω όντι αγάπης, ην τόσον επιποθεί έκαστος των ανθρώπων. Αύτη η ευτυχία δεν ευρίσκεται μακράν, όπως υποθέτουν άνθρωποί τινες, οι τρέχοντες όπισθεν των φανταστικών ψευδαισθήσεων των υλικών αγαθών και της αθλίβου ζωής. Η τω όντι ευτυχία συνίσταται εις το να καταστήσωμεν τους πέριξ ημών κοινωνούς της αγάπης και ευφροσύνης και διά των αγαθών έργων ίνα δοξάσωμεν τον Θεόν, τον Ενανθρωπήσαντα ίνα ζωήν έχωμεν και περισσόν έχωμεν (Ιω. 10, 10). Όταν αφήνωμεν τον Χριστόν ίνα έλθη εις την καρδίαν ημών και επιτρέψωμεν ίνα ενεργήση εντός ημών, εις τας ψυχάς ημών επικρατεί η ευλογημένη ειρήνη και ανάπαυσις (Ματθ. 11, 29), ενώ καθιστώμεθα κοινωνοί της βασιλείας του Θεού, ήτις εντός ημών εστιν (Λουκ. 17, 21).
Βουλόμεθα ίνα αγκαλιάσωμεν τον Γεννηθέντα Κύριον; τότε ας αγκαλιάσωμεν τον θλιβόμενον και παρηγορήσωμεν τον ταλαιπωρημένον. Βουλόμεθα ίνα αγγίξωμεν τον Χριστόν και ωσεί τους εξ Ανατολών σοφούς προσφέρωμεν τω Θείω Βρέφει ευπρόσδεκτα δώρα; ας προσφέρωμεν τότε την αγάπην και την φροντίδα ημών τοις πλησίον, παράσχωμεν το κατά δύναμιν έλεος εις τον εμπερίστατον και στηρίξωμεν τον αποθαρρυμένον. «Εφ’ όσον εποιήσατε ενί τούτων των αδελφών μου των ελαχίστων, εμοί εποιήσατε» (Ματθ. 25, 40), – αναφέρει ο Σωτήρ.
«Η νύκτα των Χριστουγέννων κομίζει ειρήνην και γαλήνην τη οικουμένη!, αναφωνεί ο Όσιος Εφραίμ ο Σύρος και μετά παρρησίας συνεχίζει λέγων ότι, αύτη η νύκτα ανήκει εις τον Πράον, επομένως έκαστος ημών ας αποθή την οργήν και το ανεπιεικές. Νυν ανέτειλεν η ημέρα του ελέους, ας μην τρέχει ουδείς εκδικόμενος την προσβολήν, ην υπέστη. Επήλθεν η ημέρα της αγαλλιάσεως, ας μην γίνη ουδείς αίτιος της συμφοράς και θλίψεως δι’ουδένα» (Ύμνοι εις την Γέννησιν του Χριστού, Α’).
Ας αφουγκρασθώμεν τα θαυμάσια ταύτα λόγια του «Σύρου προφήτου της ερήμου» και ανοίξωμεν τας καρδίας τω Ενσαρκωθέντι δι’ημάς Κυρίω. Ας αγαλλιώμεν, διότι Αυτός ο Βασιλεύς και Δεσπότης της Οικουμένης πράως κατήλθεν επί της γης ίνα δωρήση ημίν σωτηρίαν και αιώνιον ζωήν. Ημείς δε, μετ’ευγνωμοσύνης ανταποκρινόμενοι εις την μεγάλην του Δημιουργού προς τους βροτούς αγάπην, ας αγιάσωμεν τας ψυχάς ημών διά της υπομονής εν ταίς θλίψεσι, της διαπύρου προσευχής και των αγαθών έργων, εις δόξαν Θεού.
Πάλιν και πολλάκις συγχαίρων υμάς, αγαπητοί μου, διά την λαμπροφόρον εορτήν της του Χριστού Γεννήσεως, εύχομαι ανεξάντλητον χαράν και ευμερίαν ταίς οικίαις και ταίς οικογενείαις υμών, ισχύν δυνάμεως και πλουσίαν την συναντίληψιν παρά του Θείου Βρέφους Ιησού. Ο Φιλάνθρωπος Δημιουργός, Αληθινός Κύριος της ιστορίας, ας επιδείξη έλεος Αυτού διά τους λαούς της Αγίας Ρωσσίας και ευλογήση εν τη ειρήνη πάντας ημάς, ίνα εν ενί στόματι και μια καρδία δοξάσωμεν τον Ενσαρκωθέντα Σωτήρα και πειστικώς μαρτυρήσωμεν ότι μεθ’ημών ο Θεός!
ο Μόσχας και Πασών των Ρωσσιών
Κύριλλος
-120x86.jpg)
