Μόσχας Κύριλλος: Το μήνυμα ότι ο λόγος του Θεού δεν μπορεί να διαδοθεί με τη βία, την εξαπάτηση και με παρέμβαση πολιτικών δυνάμεων, στέλνει ο Πατριάρχης Μόσχας Κύριλλος.
Την προσεχή Κυριακή, η Ρωσική Ορθόδοξη Εκκλησία γιορτάζει την επέτειο 10 ετών από την ανάδειξη του Κυρίλλου ως Πατριάρχη Μόσχας και πασών των Ρωσιών. Σε συνέντευξη που παραχώρησε στο Sputnik, ο Πατριάρχης Μόσχας Κύριλλος μοιράζεται όσα επιθυμεί να κρατήσει στη μνήμη από την τελευταία δεκαετία, σχολιάζει την κρίση στις σχέσεις με το Πατριαρχείο Κωνσταντινούπολης και την κατάσταση στην Ουκρανία, ενώ εξηγεί ποιος είναι ρόλος της Εκκλησία στη μοντέρνα κοινωνία και στο μέλλον αυτού του κόσμου.
– Μακαριώτατε, ποια γεγονότα αυτής της δεκαετία ενθυμείστε περισσότερο από τη ζωή στη Ρωσική Ορθόδοξη Εκκλησία;
Υπήρξαν πολλά γεγονότα. Φοβούμαι ότι εάν ενθυμηθώ ορισμένα γεγονότα, θα τους δώσω μεγαλύτερη βαρύτητα απ’ αυτά στα οποία δε θα αναφερθώ. Όταν, όμως, ομιλώ για τη ζωή στην Εκκλησία, εννοώ τη ζωή των ανθρώπων μας. Εν τέλει, είτε η Εκκλησία λειτουργεί σωστά είτε όχι, όλα αυτά αντικατοπτρίζονται σε διάφορες πτυχές του κοινού, της προσωπικής ζωής των ανθρώπων.
Δεν κάνουμε κοινωνιολογικές μετρήσεις. Επιπλέον, όταν μας παρέχονται ορισμένα στατιστικά δεδομένα, είμαστε κυρίως σκεπτικοί μ’ αυτά. Αλλά μπορώ να πω από την προσωπική μου εμπειρία — αρκετά μεγάλος αριθμός ανθρώπων συνδέονται με κάποιον τρόπο με εμένα μέσω της αλληλογραφίας και της επικοινωνίας. Και τώρα βλέπω πώς αλλάζουν οι ζωές των ανθρώπων, η στάση τους προς την Εκκλησία και πώς η κατανόηση του ρόλου της Εκκλησίας στη ζωή του λαού μας και της κοινωνίας μας άλλαξε επί της αρχής.
– Και πώς βλέπετε το μέλλον της Ρωσικής Εκκλησίας και τη θέση της στον κόσμο;
Η θέση της Ρωσικής Εκκλησίας και γενικά η θέση της Εκκλησίας στον σύγχρονο κόσμο δεν μπορεί να τοποθετηθεί σε κοινωνιολογικές κατηγορίες. Δεν μπορεί να ειπωθεί ότι θα υπάρξουν περισσότεροι ή λιγότεροι πιστοί, ότι θα υπάρξει μεγαλύτερη ή μικρότερη επιρροή στην πολιτική, στον πολιτισμό, στην κοινωνική ζωή. Γενικώς, εάν μιλάμε για την πορεία της ανθρώπινης ιστορίας, η οποία, εν τέλει, δε θα πρέπει να τελειώσει με την ορατή επικράτηση της Εκκλησίας, αλλά με μια εικόνα αποκάλυψης, η Εκκλησία πηγαίνει πάντοτε με κάποιον τρόπο ενάντια στο σημερινό ρεύμα.
Η κύρια πορεία της σύγχρονης ζωής — είναι η ζωή σύμφωνα με τις επιθυμίες, σύμφωνα με τα ένστικτα. Αυτοί οι παράγοντες κατευθύνουν απίστευτα την προσωπική και κοινωνική ζωή των ανθρώπων.
Μιλάμε για την ανάπτυξη της ψυχολογίας του καταναλωτή, για διάφορες άλλες αρνητικές πτυχές της κοινωνικής ζωής. Αλλά όλα αυτά ρέουν από την εσωτερική ζωή του ανθρώπου. Αυτό που συμβαίνει μέσα σε ένα άτομο προβάλλεται στις κοινωνικές σχέσεις.
Επομένως, δεν πιστεύω ότι η Εκκλησία θα έχει μια τόση λαμπρή ιστορία μετά από μας. Σε κάθε εποχή, η Εκκλησία αντιμετωπίζει τις δικές της δυσκολίες. Και δεν βλέπω κανένα σημάδι ότι αυτές οι δυσκολίες ήταν λιγότερες.
– Μιλώντας για δυσκολίες, έρχονται αμέσως στο μυαλό τα τελευταία γεγονότα. Ό,τι συνέβη σε σχέση με τις ενέργειες της Κωνσταντινούπολης στην Ουκρανία, αποτελεί διάσπαση της παγκόσμιας Ορθοδοξίας, εφόσον περάσαμε το σημείο της μη επιστροφής ή αυτή η κρίση μπορεί ακόμη να ξεπεραστεί; Εάν ναι, πώς και σε ποιο χρονικό πλαίσιο;
Το σημείο μη επιστροφής είναι η ανυπαρξία (σ.σ. ο θάνατος). Ο καθένας μας θα βρεθεί σε ένα σημείο μη επιστροφής όταν η σωματική μας ζωή τελειώσει. Και όσο ζούμε, όσο η Εκκλησία ζει, δεν πρέπει φυσικά να υπάρχει σημείο μη επιστροφής.
Αλλά έχετε χρησιμοποιήσει τη λέξη «κρίση», αυτή είναι η σωστή λέξη. Η «κρίση» είναι μια ελληνική λέξη και μια από τις σημασίες της, μεταφρασμένη στα ρωσικά, είναι «άποψη». Ξεχνάμε αυτή τη σημασία. Και με αυτή την έννοια γίνεται η κρίση — η κρίση του Θεού πάνω σε όλους μας. Πρώτα απ’ όλα, πάνω σε εκείνους που ξεκινούν τέτοιου είδους κρίσεις. Δεν μπορείτε να δημιουργήσετε διαχωρισμούς. Δεν μπορείτε να πάτε ενάντια στο θέλημα του Θεού. Είναι αδύνατο να κηρύττεις ένα πράγμα και να καλείς τους ανθρώπους να κάνουν κάτι, αλλά ουσιαστικά να κάνεις το ακριβώς αντίθετο.
Εάν αυτό συμβαίνει λόγω της προσωπικής αμαρτίας ενός ατόμου, ή να το πούμε καλύτερα, λόγω της αδυναμίας ενός ατόμου (όταν ακολουθεί ιδανικά, αλλά στην πράξη αποδεικνύεται κάτι αρκετά διαφορετικό), τότε είναι ένα προσωπικό πρόβλημα. Αλλά εάν η εκκλησιαστική οργάνωση θέτει ορισμένα ιδανικά και αξίες, εάν οι ιερείς, απευθυνόμενοι στο ποίμνιο τους, διδάσκουν ένα πράγμα και η εκκλησιαστική οργάνωση αρχίζει να ενεργεί σε ένα εντελώς διαφορετικό σύστημα αξιών — αυτό που συμβαίνει τώρα με τη διαίρεση στην Ουκρανία — αυτό σημαίνει ότι δεν υπάρχει η χάρη σε μια τέτοια εκκλησιαστική οργάνωση. «Θα πρέπει να τους αναγνωρίσετε από τα έργα τους» (στο Κατά Ματθαίον Ευαγγέλιον: «Άπὸ τῶν καρπῶν αὐτῶν ἐπιγνώσεσθε αὐτούς» [7,16]).
Όπου υπάρχει διαίρεση, υπάρχει θυμός. Το βλέπουμε αυτό: Γίνονται κατασχέσεις ναών, ξυλοδαρμοί ιερέων. Μπορεί ο λόγος του Θεού, η αλήθεια του Θεού, να διαδοθεί με βία, εξαπάτηση, από εξάρτηση με πολιτικές δυνάμεις; Μπορεί η θέληση του Θεού να εξαπλωθεί μέσα από το ένα ή άλλο πολιτικό κόμμα; Ποτέ!
Επομένως, δεν χρειάζεται να είσαι διορατικός — πρέπει απλώς να εξετάσεις εκ του σύνεγγυς τι συμβαίνει σε εμάς. Και αμέσως θα γίνει ξεκάθαρο σε ποια πλευρά βρίσκεται η αλήθεια και ο Κύριος.
– Τι θα ευχόσασταν σε αυτή την περίπτωση;
Είθε ο Θεός να φροντίσει ώστε η Εκκλησία, συμπεριλαμβανομένης της δικής Εκκλησίας μας, και το Οικουμενικό (Πατριαρχείο) επίσης, να μη φύγουν ποτέ από το μονοπάτι που ο Κύριος μάς έχει υποδείξει. Έτσι ώστε κανένας πειρασμός να μη μας υποχρεώσει να κάνουμε λάθη που θα μπορούσαν να επηρεάσουν δυσμενώς το έργο της σωτηρίας του ανθρώπου.
-120x86.jpg)
