Το να προσέρχεται κανείς προς Αυτόν (τον Θεό) με πνευματική καθαρότητα,
με ψυχή συντετριμμένη με πηγές δακρύων,
το να μη ζητάει τίποτε το κοσμικό,
το να αγαπάει τα μελλοντικά πράγματα,
το να κάνει την προσευχή για την απόκτηση των πνευματικών αγαθών,
το να μην προσεύχεται εναντίον των εχθρών του,
το να μη δείχνει μνησικακία για κανένα,
το να διώχνει από την ψυχή όλα τα πάθη,
το να προσέρχεται με πάρα πολύ συντετριμμένη καρδιά,
να είναι συνεσταλμένος,
[irp posts=”322594″ name=”Γέροντας Πορφύριος: «Πώς μπορούμε Παππούλη μου, να αγαπήσουμε τον Χριστό;»”]
να δείχνει πολλή επιείκεια και
να κατευθύνει τη γλώσσα προς επαινετικά λόγια,
το να μην ασχολείται με κανένα πονηρό πράγμα,
το να μην έχει καμία σχέση προς τον κοινό εχθρό της οικουμένης, εννοώ βέβαια τον διάβολο.
Διότι, εκείνον, πού μιλάει στον βασιλιά για να υπερασπίσει κάποιους άλλους, και μετά αυτά τα διαλαλεί στους εχθρούς εκείνου, τον τιμωρούν και οι κοσμικοί νόμοι.
Και συ λοιπόν, εάν θέλεις να ομιλείς και υπέρ του εαυτού σου και υπέρ άλλων, αυτό προ πάντων προσπάθησε να επιτύχεις, το να μην έχεις καμία σχέση με τον κοινό εχθρό της οικουμένης.
Διότι έτσι θα γίνεις δίκαιος και αφού θα είσαι δίκαιος θα εισακουσθεί η προσευχή σου, αφού θα έχεις τέτοια συνήγορο (τη δικαιοσύνη).
Αγίου Ιωάννου Χρυσοστόμου, Ομιλία εις τον Δ΄Ψαλμόν, ΕΠΕ, Ιω. Χρυσοστόμου Έργα,
Πατερικές Εκδόσεις ΓΡΗΓΟΡΙΟΣ Ο ΠΑΛΑΜΑΣ, Θεσσαλονίκη 1982, τ. 5, σελ. 130
