Ο π. Αλύπιος, της Ιεράς Μονής Ξενοφώντος, διακρινόταν πολύ για τον ζήλο του. Ιδιαίτερα αγαπούσε να βρίσκη ένα ήσυχο µέρος και να προσεύχεται συνεχώς µε την ευχή, δηλαδή το “Κύριε Ιησού Χριστέ, υιέ του Θεού, ελέησόν µε”. Κάθε φορά που έλεγε την ευχή, σκιρτούσε η ψυχή του από ανέκφραστη χαρά. Κάποτε οµως τα πραγµατα πήραν άσχηµη τροπή. Χωρίς να µπορή και ο ίδιος να το εξηγήση, αδυνατούσε να συνεχίση την ευχή. Αν δοκίµαζε µια φορά να την πη, αµέσως άρχιζε να κλονίζεται το σωµα του.
Σειόταν λοιπόν ο τόπος, όταν ο π. Αλύπιος έλεγε την ευχή! Καί που δεν κατέφυγε, τι Γέροντες, τι πνευµατικοί τον είδαν, τι προσευχές και εξορκισµούς του εδιάβασαν … Το αποτέλεσµα µηδέν. Η υπόθεσις έπαιρνε τραγικές διαστάσεις. Επειδή ο π. Αλύπιος είχε, χρόνια τώρα, γίνει ένα µε την ευχή, δεν µπορούσε να την σταµατήση. Έτσι ασυναίσθητα, στο κελλί του, στην εκκλησία, στο φαγητό, στην εργασία, πρόφερε ενδοµυχα τα ιερά λόγια. Καί αµέσως το κρεββάτι, τα στασίδια, το τραπέζι η τα πραγµατα της εργασίας, όλα άρχιζαν να χορεύουν. Καί όσοι Πατέρες ήσαν δίπλα του πήγαιναν κι αυτοί πέρα-δώθε!
Κάποια µέρα οι Πατέρες σκέφθηκαν να καταφύγουν στον Γέροντα Δανιήλ. Καί ο π. Αβέρκιος, ο οικονόµος του Μοναστηριού, ξεκίνησε µε τον π. Αλύπιο για τα Κατουνάκια.
Πρόσεχε, του είπε ο π. Αβέρκιος. Τώρα που θα παµε στο Μοναστήρι, µην πης την ευχή και τροµοκρατήσουµε τους Πατέρες.
Στον νάρθηκα οµως της εκκλησίας ξεχάσθηκε και την πρόφερε µια φορά και γύρω του έγινε … σεισµος. Την άλλη µέρα έφθασαν στα Κατουνάκια.
Ο Γέρων Δανιήλ εµαθε το ιστορικό, πήρε ιδιαιτέρως τον π. Αλύπιο και ζήτησε να του περιγράψη το πως του συνέβη για πρώτη φορά το φαινόµενο.
– Εκείνη την νύχτα, άρχισε να διηγήται ο π. Αλύπιος, αγρυπνούσα στο παρεκκλήσι της αµπελικής κοντά στην Ιερά Μονή Ξενοφώντος και προσευχόµουν µε το κοµποσχοίνι. Σε µια στιγµη κτύπησε ο µάνταλος της πόρτας. Ένοιωσα έναν φόβο στην καρδιά µου, αλλά συνέχισα την προσευχή. Εν τω µεταξύ τα κτυπήµατα έγιναν περισσότερα, ο µάνταλος πήγαινε πάνω-κάτω.
Σε λίγο άρχισε να κτυπά και η πόρτα. Κατάλαβα πως ήταν κάτι σατανικό και δεν έδωσα σηµασία. Με περισσότερο ζήλο έλεγα την ευχή. Τα κτυπήµατα οµως αυξήθηκαν και όχι µόνο το σωµα µου, η πόρτα, αλλά και ολόκληρη η εκκλησία βρισκόταν σε µια περίεργη κίνησι. Όταν σταµατούσα την ευχή, έπαυαν οι κινήσεις, όταν την έλεγα, άρχιζαν.
Ο Γέρων Δανιήλ βυθίσθηκε σε σκέψεις. Γιά µια στιγµη, σαν να φωτίσθηκε, ρώτησε τον Μοναχό.
– Πάτερ Αλύπιε, όταν άρχισαν τα πρώτα κτυπήµατα στην πόρτα και κατάλαβες ότι πρόκειται για διαβολική ενέργεια, τι είπες µε τον λογισµο σου;
– Έλεγα µέσα µου: «Ας κτυπάη όσο θέλει. Εµένα δεν πρόκειται να µε αποσπάση από την προσευχή µου. Μήπως τα ίδια δεν έκανε και στον Μ. Αντώνιο;”, απάντησε ο Μοναχός. Δηλαδή τον κατέλαβε µια αδιόρατη υπερηφάνεια και έδειξε προς τον εχθρό υπεροπτική περιφρόνησι, σαν να είχε φθάσει στα µέτρα του Μ. Αντωνίου. Γι᾽ αυτό η προσευχή του δεν ανέβαινε ευπρόσδεκτη στον Θεό.
– Από τώρα και εις το εξής λέγε την ευχή µε ταπείνωση, µε συντριβή, τον συµβούλεψε ο Γέρων Δανιήλ. Να την αισθάνεσαι, όταν την λες. Να πιστεύης ότι είσαι ένας αµαρτωλός, ένας υπόδικος στα µάτια του Θεού. Να θεωρής την ταραχή του σωµατος σατανική ενέργεια. Καί όταν παρουσιασθή, να παρακαλής τον Χριστό να την φυγαδέψη.
Έτσι µόνο θα ελκύσης την Θεία Χάρι.
Ο ταλαιπωρηµένος Μοναχός βρήκε την θεραπεία του. Προσευχήθηκε ταπεινά και ειρήνεψε. Ρίχθηκε από τότε µε περισσότερο ζήλο στους πνευµατικούς αγώνες και την κατάκτησι της ταπεινώσεως.
