Η παράκληση στον φύλακα άγγελο μας!

ΦΥΛΑΚΑΣ ΑΓΓΕΛΟΣ: Κανών ικετήριος εις τόν Άγγελον, τόν φύλακα τής τού ανθρώπου ζωής.

Ποίημα Ιωάννου Μοναχού τού Μαυρόποδος.

Ού η Ακροστιχίς.

Τόν Άγγελον μέλπω σε τόν φύλακά μου. Ωδή Μοναχού Ιωάννου.

(πρό εκάστου τροπαρίου όλων τών ωδών λέγομεν «Άγιε Άγγελε τού Θεού, πρέσβευε υπέρ εμού», πλήν τών Δόξα, καί νύν)

Ωδή α. Ήχος πλ. δ. Υγράν διοδεύσας.
Τόν άγρυπνον φύλακα τής εμής, ψυχής καί προστάτην, τής ζωής μου καί οδηγόν, θεόθεν όν έλαχον υμνώ σε, Άγγελε θείε Θεού Παντοκράτορος.

Ο θέλων σωθήναι πάντας βροτούς, αγίους Αγγέλους, οδηγούς καί φωταγωγούς, επέστησας Λόγε, τοίς ανθρώποις, χειραγωγούντας ημάς πρός τόν φόβον Σου.

Νυκτί συνεχόμενον ζοφερά, καί μέλανι γνόφω, καλυπτόμενον τών παθών, φωτί μετανοίας αύγασόν με, ο οδηγός καί προστάτης καί φύλαξ μου.

Δόξα.

Αισχρών ενθυμήσεων εν εμοί, πηγάζει πλημμύρα, βορβορώδης καί ζοφερά, τού Θεού χωρίζουσα τόν νούν μου ήν αποξήρανον, ώ αντιλήπτόρ μου.

Καί νύν. Θεοτοκίον.

Γαλήνη Σύ Δέσποινα καί λιμήν, τών χειμαζομένων, εν πελάγει αμαρτιών διό Σου προστρέχω τώ λιμένι, κλυδωνιζόμενος σάλω ποικίλων παθών.

Ωδή γ. Ουρανίας αψίδος.
Γεηρού καί πηλίνου, καί χοϊκού κράματος, έσχηκώς τήν ύπαρξιν, τή γή προσήλωμαι αλλ ώ προστάτα μου, καί οδηγέ μου καί ρύστα, τρέψον μου τήν έφεσιν, πρός τά ουράνια.

Εν νυκτί καί ημέρα, τοίς πονηροίς έργοις μου, καί παραπικραίνω καί θλίβω, καί παροξύνω σε, καί ουκ εθέλοντα, από μακρόθεν εστάναι, τόν εμόν υπέρμαχον, καταναγκάζω σε.

Λύπης καί αθυμίας, παρεκτικός γίνομαι, ως αμετανόητος μένων, καί αδιόρθωτος διό μοι δώρησαι, μετα­νοήσαι γνησίως, καί χαροποιήσαί σε, τόν εμόν φύλακα.

Δόξα.

Ο ορών αοράτως, τό τού Θεού πρόσωπον, τού εν ουρανοίς καθημένου, καί επιβλέποντος, επί τήν γήν νοερώς, καί τρέμειν ταύτην ποιούντος, αίτησαι σωθήναί με, Άγιε Άγγελε.

Καί νύν. Θεοτοκίον.

Νούν καί φρένα καί λόγον, δώρον Θεού είληφα, όπως επιγνούς τόν Δεσπότην, έργοις τιμήσω καλοίς εγώ δέ πάθεσι, τήν δωρεάν ατιμάσας, τόν δοτήρα ύβρισα Δέσποινα, σώσόν με.

Κάθισμα. Ήχος δ. Ο υψωθείς.
Ο τής ψυχής μου φυλακτήρ καί τού σώματος, αφορισθείς μοι εκ Θεού θείε Άγγελε, θεομιμήτως πάριδε πανάγιε, άπαντα τά πταίσματα, τής αθλίας ψυχής μου ρύσαι τού δολίου με, τών ποικίλων παγίδων, καί τόν κοινόν ιλέωσαι Θεόν, ίνα εν κρίσει παράσχη μοι άφεσιν.

Ωδή δ. Σύ μου ισχύς Κύριε.
Μή εννοών, τό φοβερόν δικαστή­ριον, εν ώ μέλλω, Σώτερ παραστήσεσθαι, καί δούναι λόγον περί παντός, έργου τε καί λόγου, μηδέ θανάτου τό άδηλον, εις νούν λαμβάνων όλως, αδιόρθωτος μένω. Οδηγέ μου μή εγκαταλίπης με.

Επιμελώς πάσαν κακίαν ετέλεσα, νηπιόθεν, καί ουκ επαυσάμην σε, τόν αντιλήπτορα τόν εμόν, τού παρα­πι­κραίνειν, αθέσμοις λόγοις καί πράξεσιν αλλ ούν μή εκκακίσης, αλλ επίμεινον έτι, συνετίζων φωτίζων στηρίζων με.

Λόγου Θεού μακροθυμίαν μιμού­με­νος, τού ελθόντος, όπως εις μετάνοιαν, καλέση πάντας αμαρ­τωλούς, καί εκδεχομένου, αυθαίρετον τήν διόρθωσιν, καί μή βιαζομένου, καί αυτός οδηγέ μου, επ εμοί μακροθύμως παράμεινον.

Δόξα.

Πόρρω Θεού, η αμαρτία με έβαλε, τόν αχρείον, δούλον καί ανάξιον αλλ ο Δεσπότης μου Ιησούς, προσε­λάβετό με, ευσπλάγχνως καί ωκειώσατο εγώ δέ τήν τοσαύτην, αθετών Αυτού χάριν, έτι θλίβω καί σέ, θείε Άγγελε.

Καί νύν. Θεοτοκίον.

Ως αληθώς, ο Κύριος εβασίλευσε, βασιλείαν, τήν μή διαπίπτουσαν καί ενεδύσατο ψαλμικώς, εκ Σού Θεομήτορ, ωραιοτάτην ευπρέπειαν, τήν σάρκα τήν αγίαν, δι ής θάνατον είλε, καί καθείλεν αυτού τά βασίλεια.

Ωδή ε. Ίνα τί με απώσω.
Σέ φρουρόν κεκτημένος, σύνοικον, συνόμιλον, άγιε Άγγελε, συμπα­ρο­μαρτούντα, συνοδεύοντα, συμπα­ρα­μέ­νοντα, τά σωτηριώδη, υποτιθέ­με­νον αεί μοι, ποίαν έξω συγγνώμην ασύνετος ών;

Εν πολλή παρρησία, θρόνω παριστάμενος τού Παντοκράτο­ρος, καί περιχορεύων περί τόν Βασιλέα τής κτίσεως, τών πολλών κακών μου, παρασχεθήναί μοι συγγνώμην, ο υπε­ρα­σπιστής μου δεήθητι.

Τάς βασάνους προβλέπων, καί τάς τιμωρίας τάς αναμενούσας με, καί τήν πώρωσίν μου, καί τήν αναλγησίαν καί τύφλωσιν, ελεών στενάζεις καί σκυθρωπάζεις, καί στυγνάζεις κατηφείας πληρούμενος, ρύστά μου.

Δόξα.

Ουδέ μίαν πρός ώραν, αλλ ουδέ στιγμήν, ή καί ταύτης βραχύ­τε­ρον, συνεχώρησά σοι, τώ εμώ ευεργέτη καί φύλακι, επ εμοί χαρήναι, καί ευφρανθήναι, καί σκιρτήσαι, αμαρτί­αις αεί συμφθειρόμενος.

Καί νύν. Θεοτοκίον.

Νέον βρέφος ωράθη, ο απερι­νό­ητος εκ Σού πανάμωμε ο σταθμώ τάς νάπας, καί τά όρη ζυγώ στήσας γνώσεως ο χορόν αστέρων διαριθμών, καί βώλον δρόσου, καί ανέμων πνοήν μεταθέμενος.

Ωδή . Τήν δέησιν.
Φυλάσσων καί παρεμβάλλων κύκλω μου, καί ορμάς ανα­χαι­τίζων δαιμόνων, καί τάς αυτών θηριώδεις εφόδους, τάς κατ εμού αναστέλλων εκάστοτε, μή λίπης, ο φύλαξ ο εμός σέ γάρ έχω θερμόν αντιλήπτορα.

Υπέρτιμον καί ευώδες ών μύρον, μή βδελύξη τήν εμήν δυσωδίαν, μή αποστής απ εμού μέχρι τέλους, αλλ αδιάστατος έσο μοι φύλαξ αεί καί ήλιος τόπους ρυπαρούς διερχόμενος γάρ ου μολύνεται.

Λιβάδας δακρυομβρύτους ομβρί­ζειν, τόν στεγάζοντα εν ύδασι λόγω, τά Εαυτού υψηλά υπερώα, χάριν μοι δούναι δυσώπει, προστάτα μου ως άν δι εκείνων καθαρθή η καρδία μου, καί καθορά τόν Θεόν.

Αύλως ως καθαρός καί άϋλος, παρεστώς τώ καθαρώ καί αύλω, καί πρός Αυτόν κεκτημένος πλουσίαν τήν παρρησίαν καί τήν οικειότητα, δυσώπησον Τούτον εκτενώς, τήν ψυχήν μου σωθείσαν χαρίσαι μοι.

Δόξα.

Καλύψειεν εντροπή καί αισχύνη, τάς αισχράς καί δυσειδείς καί ζοφώδεις, όψεις εχθρών, οπηνίκα τού σκήνους, η ταπεινή μου ψυχή διαζεύ­γνυται αυτήν δέ σκεπάσαις, οδηγέ, σαίς λαμπραίς πανιέροις τε πτέρυξι.

Καί νύν. Θεοτοκίον.

Αγίων αγιωτέρα Αγγέλων, Χερου­βίμ καί Σεραφίμ υπερ­τέρα, τόν χαμερπή καί χαμαίζηλον νούν μου, τής γεηράς καί προσύλου εφέσεως, υπέρ­τερον δείξον από γής, πρός ουράνιον πόθον υψώσασα.

Κοντάκιον. Ήχος β. Τά άνω ζητών.
Θεού λειτουργέ, καί φύλαξ μου πανάριστε, τώ αμαρτωλώ, αεί μοι συμπαράμενε, κακουργίας πάσης με τών δαιμόνων εκλυτρούμενος, καί πρός θείας τρίβους οδηγών, ζωήν προξε­νού­σας τήν ακήρατον.

Ωδή ζ. Οι εκ τής Ιουδαίας.
Μυριάδας τών κύκλω, συνεπιτι­θε­μένων εμοί ληστών αφανών, ζητούντων τήν ψυχήν μου, αρπάσαι καί σπαράξαι, τή πυρίνη ρομφαία σου, αποσοβών κραταιώς, μή λίπης βοηθέ μου.

Όταν μέλλη με κρίναι, ο Κριτής καί Θεός μου καί κατακρίναί με, τόν κατακεκριμένον, υπό τού συνει­δό­τος, πρό εκείνης τής κρίσεως, μή επιλάθη τού σού δούλου, χειραγωγέ μου.

Ύλην σχών τήν μητέρα, καί πηλόν τόν πατέρα, καί τόν προπάτορα χούν, τή τούτων συγγενεία, εις γήν διόλου βλέπω αδεώς δός προστάτα μου, καί άνω βλέψαι ποτέ, πρός ουρανού τό κάλλος.

Ως ωραίος τώ κάλλει, καί γλυκύς καί χαρίεις, ο ηλιόμορφος νούς, φαιδρώς παράστηθί μοι, προσώπω μειδιώντι, ιλαρώ τε προσβλέμματι, ηνί­κα μέλλω τής γής, απαίρειν οδηγέ μου.

Δόξα.

Διά σπλάγχνα ελέους, διά φιλαν­θρωπίας περιουσίαν πολλήν, τών σών πτερύγων σκέπη, φρουρέ μου σκέπασόν με, εκδημούντα τού σώματος, ως μή ιδείν δυσειδή, πρόσωπα τών δαιμόνων.

Καί νύν. Θεοτοκίον.

Η ουράνιος πύλη, η σωτήριος θύρα, η κλίμαξ η νοητή, δι ής Θεός κατέβη, καί άνθρωπος ανέβη, ουρανών Βασιλείας με, τοίς οικτιρμοίς σου Σεμνή, αξίωσον Σόν δούλον.

Ωδή η. Επταπλασίως κάμινον.
Μετά Θεόν σέ έλαβον, εκ Θεού αντιλήπτορα, καί χειραγωγόν, καί βοηθόν καί πρόμαχον, πανάγιε Άγγελε διό μή παύση δέομαι, καί παιδαγωγών, καί νουθετών, καί διδά­σκων τά δέοντά με πράττειν, καί φωτίζων τόν νούν μου, έως με παρα­στήσης τώ Χριστώ σεσωσμένον.

Όταν οι θρόνοι τίθωνται, καί αι βίβλοι ανοίγωνται, καί ο παλαιός τών ημερών καθέζηται, καί κρίνωνται άνθρωποι, καί Άγγελοι παρίστανται, καί κλονήται γή, καί πάντα φρίσση καί τρέμη, τήν σήν φιλαν­θρω­πίαν, επ εμοί δείξον τότε, καί ρύσαί με γεέννης, Χριστόν καθικετεύων.

Νύν ως κηρίον μέλισσαι, αοράτως κυκλούσί με, οι θεοστυγείς καί λυμεώνες δαίμονες, ως άρπαγες όρνιθες, ως δολεραί αλώπεκες, καί ως αιμοφάγα, πετεινά σαρκοβόρα, κυκλόθεν ίπτανταί μου. Σκέπασόν με φρουρέ μου, ως αετός σκεπάζει τά εαυτού νοσσία.

Από βλεφάρων δάκρυα, αστακτί καταρρέοντα, μετά δαψιλούς τής προχοής παράσχου μοι, δι όλου με πλύνοντα, εκ κορυφής μέχρι ποδών, ως υπέρ χιόνα, λευκανθέντα χιτώνα, φορέ­σας μετανοίας, εις νυμφώνα τόν θείον, εισέλθω σε γεραίρων τόν υπερασπιστήν μου.

Χριστού ναόν υπάρχουσαν, τήν καρδίαν μου πάθεσι, χοίρων νοητών, διατριβήν ετέλεσα αλλά με δυνάμωσον, ο τής εμής ψυχής βοηθός, ταύτην καθαρίσαι, θυμιάσαι, ραντίσαι, αρώμασι καί μύροις, προσευχών καί αγνείας, ως άν υπάρξη πάλιν, ναός Χριστού ευώδης.

Ευλογούμεν Πατέρα, Υιόν, καί Άγιον Πνεύμα, τόν Κύριον.

Ο οδηγός καί φύλαξ μου, καί προστάτης καί ρύστης μου, τής απεγνωσμένης μου ψυχής ο έφορος, ηνίκα τής σάλπιγγος, τό φοβερόν απήχημα, μέλλη με τής γής, εξανα­στήσαι εις κρίσιν, εγγύς μου στήθι τότε, ιλαρός καί χαρίεις, ελπίδι σωτηρίας, εξαίρων μου τόν φόβον.

Καί νύν. Θεοτοκίον.

Υπερβολή χρηστότητος, δωρεάν με ελέησον, η τής ευσπλαγχνίας τήν πηγήν κυήσασα ελέους γάρ άξιον, ουκ έχω τί προσάξω σοι τών γάρ αγαθών μου, ουδαμώς χρείαν έχεις, ως τόν αγαθοδότην, καί Σωτήρα τού κόσμου, αρρήτως συλλαβούσα, η Κεχαρι­τωμένη.

Ωδή θ. Έφριξε πάσα ακοή.
Ίδοιμί σε εκ δεξιών, τής αθλίας μου ψυχής παριστάμενον, φαι­δρόν καί ήμερον, τόν αντιλήπτορα καί προστάτην μου, εν τώ εκλείπειν εξ εμού, βιαίως τό πνεύμά μου, καί τούς ζητούντάς με, συλλαβείν πικρούς εχθρούς φυγαδεύοντα.

Ως Θεού θείος λειτουργός, ποιών Αυτού τά θεία θελήματα, πολλήν πλουτείς πρός Αυτόν τήν παρρησίαν, άγιε Άγγελε διό θερμώς υπέρ εμού, Αυτόν παρακάλεσον, ως άν σωθείς διά σού ανυμνώ τήν προστασίαν καί σκέπην σου.

Άπασαν τήν εμήν ζωήν, εν πολλή διαδραμών ματαιότητι, τώ τέλει ήγγισα, καί δυσωπώ σε τόν εμόν φύλακα Γενού μοι υπερασπιστής, καί πρόμαχος άμαχος, όταν διέρχωμαι τούς τελώνας τού δεινού κοσμοκράτορος.

Νοός μου τάς παρεκτροπάς, ρεμβασμούς αιχμαλωσίας, φαυ­λό­τη­τας, καί τήν αισχρόνοιαν τών ακαθάρτων καί ρυπαρών λογισμών, τρέπειν εννοίας εις καλάς, μή λίπης προστάτα μου, καί αγαθούς λογισμούς, κατανύξεως εμπύρου γεννήτορας.

Νίκησον τών εμών κακών, Ιησού μονογενές υπεράγαθε, τή ευσπλαγ­χνία Σου, τήν αμετρίαν καί πολυπλήθειαν, τού Σού αύλου λειτουρ­γού, θείαις παρακλήσεσιν, όν μοι επέστησας νηπιόθεν, ως φιλάνθρωπος φύλακα.

Δόξα.

Όλην μου σοί μετά Θεόν, σωτη­ρίας τήν ελπίδα ανέθηκα, τώ εμώ φύλακι, καί κηδεμόνι καί αντι­λήπτορι κοινήν πρεσβείαν πρός Θεόν, υπέρ εμού ποίησον, συμπρε­σβευτάς προσλαβών, τών Αγγέλων τούς χορούς καί συλλήπτορας.

Καί νύν. Θεοτοκίον.

Ύψωσον κέρας ευσεβών, καί κατάβαλε βαρβάρων φρυάγμα­τα, Θεογεννήτρια, απολιόρκητον διασώ­ζουσα ταύτην τήν ποίμνην Σου, εν ή τό μέγα Σου όνομα, καί πολυδό­ξαστον, μεγαλύνεται πιστώς καί δοξάζεται.

Στιχηρά προσόμοια.

Ήχος β. Οίκος τού Εφραθά.
Ώ Άγγελε Θεού, ο παρεστώς αμέ­σως, τή αγία Τριάδι, μή παύση ικετεύων, υπέρ εμού τού δούλου σου.

Ως έλαβες ισχύν, φυλάττειν τήν ψυχήν μου, παρά Θεού μή παύση, σκέπη τών σών πτερύγων, αυτήν σκέπων εκάστοτε.

Χάρις τώ Ιησού, τώ δόντι μοί σε μέγαν, φύλακα τής ψυχής μου, καί όπλον κατ εχθρών μου, Άγγελε θεοτίμητε.

Αξίωσον καμέ, τυχείν τής Βασι­λεί­ας, τού Θεού τού Υψί­στου, ίνα σύν σοί κραυγάζω, τόν ύμνον τόν Τρισάγιον.

Δόξα. Τριαδικόν.

Φώς δεύτερον σύ εί, μετά Θεόν φρουρέ μου μή παύση προστα­τεύων, ιδείν καμέ τό σέλας, τής Τριλαμπούς Θεότητος.

Καί νύν. Θεοτοκίον.

Αγγέλων καί βροτών, Δέσποινα Θεοτόκε, μή παύση ικετεύειν, Παρθένε τόν Υιόν Σου, υπέρ εμού τού δούλου Σου.

ΕΥΧΗ

εις τόν Άγγελον φύλακα τής τού ανθρώπου ζωής.

Άγιε Άγγελε, ο εφεστώς τής αθλίας μου ψυχής, καί ταλαι­πώρου μου ζωής, μή εγκαταλίπης με τόν αμαρτωλόν, μηδέ αποστής απ εμού διά τήν ακρασίαν μου μή δώης χώραν τώ πονηρώ δαίμονι, κατακυρι­εύσαί μου τή καταδυναστεία τού θνητού τούτου σώματος κράτησον τής αθλίας καί παρειμένης χειρός μου, καί οδήγησόν με εις οδόν σωτηρίας. Ναί, άγιε Άγγελε τού Θεού, ο φύλαξ καί σκεπαστής τής αθλίας μου ψυχής καί τού σώματος, πάντα μοι συγχώρησον, όσα σοι έθλιψα πάσας τάς ημέρας τής ζωής μου, καί εί τι ήμαρτον τήν σήμερον ημέραν σκέπασόν με εν τή παρούση νυκτί καί διαφύλαξόν με από πάσης επηρείας τού αντικειμένου, ίνα μή έν τινι αμαρτήματι παροργίσω τόν Θεόν καί πρέσβευε υπέρ εμού πρός τόν Κύριον, τού επιστηρίξαι με εν τώ φόβω Αυτού, καί άξιον αναδείξαί με δούλον τής Αυτού αγαθότητος. Αμήν.
Σχόλια