Δέησις αμαρτωλού

Ιησού Χριστέ, το καλό όνομα, ο γλυκασμός μου, η επιθυμία μου και η ελπίδα μου, συ που έγινες άνθρωπος για μας και τακτοποίησες τα πάντα με σοφία για τη σωτηρία μας! Σε δοξάζω, Κύριε Θεέ μου, με όλη την καρδιά μου. Γονατίζω μπροστά Σου με το σώμα και την ψυχή μου και εξομολογούμαι τις αμαρτίες μου. Σκύψε και συ και άκουσε τη δέησή μου και συγχώρησε την ασέβειά μου.

Αμάρτησα, ανόμησα, επλημμέλησα, παρώξυνα και παραπίκρανα Εσένα τον αγαθό μου Κύριο και τροφέα και προστάτη. Δεν υπάρχει είδος κακίας που δεν έκανα με έργο και με λόγο, εν γνώσει και εν αγνοία και με ενθυμήσεις και σκέψεις πονηρές πολύ αμάρτησα. Καί όσες φορές υποσχέθηκα να μετανοήσω άλλες τόσες ξανάκανα τα ίδια. Είναι πιο εύκολο να μετρηθούν οι σταγόνες της βροχής παρά οι αμαρτίες μου.Έφτασαν και πάνω από το κεφάλι μου ακόμα! Γιατί από τα νιάτα μου και μέχρι σήμερα άνοιξα τις πόρτες της ψυχής μου στις άτοπες επιθυμίες, δούλεψα στις άτακτες και αχαλίνωτες ορμές, λέρωσα τον λευκό χιτώνα του βαπτίσματος, μόλυνα τον ναό του σώματός μου, και βρώμισα την ψυχή μου με τα πάθη της ατιμίας που διέπραξα.
Συ τα ξέρεις όλα – τι να τα λέω;
Η καρδιά μου συντρίβεται και η ψυχή μου βουλιάζει μέσα στην απορία, γιατί αν και τόσα αμαρτήματα έκανα, ούτε ένα μικρό έργο μετάνοιας δεν παρουσίασα… Γιά αυτό είναι ταραγμένη η ψυχή μου, γεμάτη οδύνη και κατήφεια…
Παρά ταύτα δεν μπορώ παρά να ελπίζω στη σωτηρία μου… ελπίζοντας στην αγάπη σου.
Ελέησέ με, Θεέ μου, με το μέγα έλεός σου, γιατί σε Σένα πιστεύω… Συγχώρησέ με τον αχρείο και ταπεινό. Άκουσε την προσευχή του ταπεινού δούλου σου … Σαν άνθρωπος αμάρτησα. Ως Θεός συγχώρεσέ με… για την πολλή σου αγαθότητα και την ανέκφραστη ευσπλαχνία και φιλανθρωπία, με τις πρεσβείες της πανενδόξου, πανυμνήτου, υπερευλογημένης και κεχαριτωμένης, υπεραγίας Δεσποίνης ημών Θεοτόκου και αειπαρθένου Μαρίας… Αμήν.