Σαν σήμερα το 1974 γεννήθηκε ο Αλέξης Τσίπρας… Σαν σήμερα με τη μεταπολίτευση γεννήθηκε ο πολιτικός που έφερε την-έστω και κατ΄ επίφασιν- Αριστερά στην εξουσία και που θέλησε να βάλει τέλος στην πολιτική σήψη της μεταπολίτευσης.
Μιας μεταπολίτευσης που ξεκίνησε με την…επάρατο δεξιά στην εξουσία, γλέντησε με νταούλια και ζουρνάδες τη δεκαετία του ’80 με τον ήλιο τον πράσινο μονίμως ανατέλλοντα, μπερδεύτηκε εκεί προς τα τέλη της δεκαετίας με το “βρώμικο 89″, στριμώχτηκε με την τριετία Μητσοτάκη, επανέφερε τον Ανδρέα, γέννησε τον σημιτισμό, μετονόμασε τον σοσιαλισμό σε εκσυγχρονισμό, αφού πρώτα γιγάντωσε το πελατειακό κράτος, έκανε κηδεία με ξένα κόλλυβα με τα χαμένα λεφτά του Κτηματολογίου και τα διάφορα κοινοτικά πακέτα τύπου Ντελόρ, κατόπιν μπήκε στην ΟΝΕ με ψεύτικα στοιχεία, ξαναγλέντησε με δανεικά, έκανε υπερκοστολογημένους Ολυμπιακούς, έφερε πάλι Καραμανλή στην εξουσία μετά από 30 χρόνια, η κυβέρνηση του οποίου ρήμαξε ό,τ ι είχαν αφήσει οι προηγούμενοι, έφερε και πάλι Παπανδρέου στην εξουσία για να μας περάσει τη θηλιά του μνημονίου , ενώ τέλος οι υπόλοιποι υπήρξαν απλοί διαχειριστές της αποτυχίας του πολιτικού συστήματος αυτού του τόπου.
Σε 11 γραμμές 41 χρόνια μεταπολίτευσης χωρίς τελεία…. Ή καλύτερα μεταπο-λήστευσης των ελπίδων τούτου του κουτού λαού -που περνιέται και για ξύπνιος– και παρασύρθηκε και συνεχίζει να παρασύρεται από δημαγωγούς.
41 χρόνια, όσα ακριβώς κλείνει σήμερα ο άλλοτε επαναστάτης του Πολυκλαδικού Αμπελοκήπων.
Στο πρόσωπό του στις εκλογές της 25ης Ιανουαρίου άλλοι είδαν ένα νέο Ανδρέα Παπανδρέου που φέρνει μια νέα ΑΛΛΑΓΗ. Άλλοι -ακόμη και διεθνή ΜΜΕ-τον παρομοίασαν με τον σύγχρονο Τσε Γκεβάρα που θέλει να τα βάλει με το ευρωπαϊκό κατεστημένο και να ρίξει τη δικτατορία των τραπεζιτών, ίσως με σκοπό να εγκαθιδρύσει την….δικτατορία του προλεταριάτου.
Στις 8 Φεβρουαρίου στη συζήτηση επί των προγραμματικών δηλώσεων της κυβέρνησης γράφαμε από αυτήν εδώ τη στήλη πως τα μισά να κάνει από όσα έλεγε θα κυβερνάει δέκα χρόνια.
Μίλησε τότε για “νέο ύφος και ήθος εξουσίας”…. Το ύφος το είδαμε από την βασιλικότερη του βασιλέως Ζωή Κωνσταντοπούλου, από την εκτός τόπου και χρόνου Χριστοδουλοπούλου με την αλησμόνητη θέση πως οι μετανάστες λιάζονται στις πλατείες. Το “νέο ύφος” το είδαμε όμως κι από τον- κατα τα άλλα εκ των λίγων ισχυρών και σοβαρών πόλων τούτης της κυβέρνησης- Γιάννη Δραγασάκη, ο οποίος ευχαρίστησε τους Αμερικανούς για την παρέμβασή τους στις διαπραγματεύσεις θυμίζοντας Σημίτη στα Ίμια.
Όσον αφορά δε το “νέο ήθος” τι να πεί κανείς;; Αδέλφια, ξαδέλφια, ανίψια και λοιποί βρήκαν καταφύγιο στον κυβερνητικο΄μηχανισμό. Με την “πρώτη φορά Αριστερά” να έχει πέσει στην πίτα ή μάλλον στα ψίχουλα που άφησαν οι προηγούμενοι και να τακτοποιούται με ιλιγγιώδεις ρυθμούς με αποκορύφωμα την περίπτωση του boyfriend της κας Δούρου που βολευτήκε στην ΕΥΔΑΠ την ίδια μέρα που έσκασε η κρίση Αθήνας-Βρυξελλών!
Ο εορτάζων σήμερα Αλέξης τόσον καιρόν δεν κρύφτηκε πίσω από τις λέξεις. Αντιθέτως είπε πολλά… Είπε πολλά αλλά έκανε λίγα. Εκ του αποτελέσματος κρινόμαστε όλοι και σήμερα το αποτέλεσμα είναι μια χώρα τσαλακωμένη, με χαμένη την τουριστικη΄περίοδο, με επιχειρηματικότητα στο ναδιρ, βραχυπρόθεσμα αυξανόμενη ανεργία μιας και μετά τα τερτίπια των Βρυξελλών και τα ψευδεπίγραφα δημοψηφίσματα η μία μετά την άλλη οι εταιρείες είτε απολύουν είτε αναγκάζουν σε εκ περιτροπής εργασία τους υπαλλήλους τους και κυρίως μια ψυχολογία…και κερατά και δαρμένου!
Ο Αλέξης Τσίπρας που έχει σήμερα γενέθλια με μεγάλα λόγια όχι απλά επιχείρησε αλλά κατάφερε να ερεθίσει τα κοινωνικά και πολιτικά αντανακλαστικά του Έλληνα, ο οποίος “ψήλωνε” κάθε φορά που μιλούσε ο νέος πρωθυπουργός και κατακεραύνωνε τους δήμιους μας. Βέβαια ως γνωστόν όσο πιο ψηλά φτάσει κάποιος τόσο πιο επώδυνη η πτώση….Κι αυτή η πτώση ήταν χωρίς αλεξίπτωτο.
Οπως είπε και ο Μίκης Θεοδωράκης “η γοητεία του Συστήματος, τον οδήγησε στην αγκαλιά της αράχνης” και τελικά λαβώθηκε στον “λάκκο των λεόντων”, όπως είχε χαρακτηρίσει την ΕΟΚ (πλέον ΕΕ) ο αείμνηστος ιδρυτής του ΠΑΣΟΚ Ανδρέας Παπανδρέου.
Το ζήτημα όμως δεν είναι τα γενέθλια του Αλέξη. Το ζήτημα είναι ο θάνατος του πολιτικού συστήματος εν γένει. Αφού απέτυχε και αυτός τότε ποιός;;; Άκρως επικίνδυνο ερώτημα σε μια χώρα με πλήρως απαξιωμένο σύσσωμο το πολιτικό δυναμικό της. Και κάθε κοινός νους αναρωτιέται: εκεί που απέτυχε η Βαβέλ των εθνοπατέρων εδώ και 41 χρόνια, μπορεί να υπάρξει κάποιος που να κάνει τη διαφορά; Και πόση “διαφορά” μπορεί να ανεχτεί τούτος ο λαός; Μπορεί η διαφορά αυτή να προσεγγίσει την πολιτική ανωμαλία;
