Μην πλανάσθε!
Ούτε οι πόρνοι, ούτε οι ειδωλολάτρες, ούτε οι μοιχοί, ούτοι εκθηλυμένοι, ούτε οι αρσενοκοίτες (δηλ. σοδομίτες, αυτοί που κοιμούνται με άντρες), ούτε οι πλεονέκτες, ούτε οι κλέφτες, ούτε οι μέθυσοι, ούτε οι υβριστές, ούτε οι άρπαγες δεν πρόκειται να κληρονομήσουν τη βασιλεία του Θεού.
Και τέτοιοι ήσασταν κάποιοι από σας. Αλλά πλυθήκατε, αλλά αγιασθήκατε, αλλά δικαιωθήκατε με την επίκληση του ονόματος του Κυρίου Ιησού Χριστού και με τη χάρη του Αγίου Πνεύματος (Α΄ Κορ. στ΄ 9-11).
Σύμφωνα με την Ορθόδοξη Εκκλησία δεν είναι όλες οι αμαρτίες σκόπιμες και ηθελημένες, και δεν είναι όλες οι αμαρτωλές πράξεις συνειδητές σε εκείνους που τις διαπράττουν. Τουλάχιστον όχι εξαρχής. Με μια λέξη, η αμαρτία δεν είναι πάντα κάτι για το οποίο ο ίδιος ο αμαρτωλός είναι απαραίτητα πλήρως και συνειδητά ένοχος. Υπάρχουν αμαρτίες που προκαλούνται από άγνοια ή από το πάθος στο οποίο υπόκειται κάποιος, αμαρτίες που “ενεργούν στα μέλη μας,” όπως λέει ο Απόστολος Παύλος, ακόμη και ενάντια στη λογική και συνειδητή μας θέληση (δείτε Ρωμ. κεφ. 6-8). Τέτοιες είναι οι αμαρτίες οι οποίες αναφέρονται στις προσευχές της Εκκλησίας μας και στις οποίες οι πιστοί ικετεύουν το Θεό για συγχώρηση και άφεση των αμαρτιών, όχι μόνο των εν γνώσει, αλλά και των εν αγνοία, όχι μόνο των εκουσίων, αλλά και των ακούσιων.
Υπάρχουν αμαρτίες που είναι ακούσιες, αθέλητες, ανεπίλεκτες. Αμαρτίες που υπερνικούν τους ανθρώπους και τους αναγκάζουν μέσα από παράλογες ορμές και εξαρτήσεις, μέσα από την αδυναμία της σάρκας, τις συναισθηματικές παρορμήσεις και τις άκριτες επιθυμίες σε ενέργειες που οι ίδιοι δε θέλουν, και τις οποίες συχνά περιφρονούν και αποστρέφονται – ακόμα και όταν επιδίδονται σε αυτές. Αυτές είναι γνωστές από την παράδοση ως αμαρτωλά πάθη. Το γεγονός ότι αυτές οι αμαρτίες δεν επιλέγονται ελεύθερα δεν τις καθιστά ούτε στο ελάχιστο λιγότερο αμαρτωλές. Αμαρτάνω σημαίνει χάνω το στόχο, βγαίνω από τη διαδρομή, παρεκκλίνω, βεβηλώνω, παραβιάζω… Είτε η πράξη είναι συνειδητά ηθελημένη και σκόπιμα ενεργούμενη είτε όχι. Είτε ο παραβάτης προσωπικά πέφτει ελεύθερα και πλήρως στην αμαρτία, είτε όχι.
Ο ομοφυλόφιλος Χριστιανός καλείται σε μια ιδιαίτερα σκληρή μάχη. Ο αγώνας του είναι ιδιαίτερα άγριος. Δε γίνεται καθόλου ευκολότερη με την απρόσεκτη, αληθινά δαιμονική εχθρότητα εκείνων που περιφρονούν και γελοιοποιούν όσους φέρουν αυτό τον επίπονο και επαχθή σταυρό ούτε από την αστόχαστη, εξίσου δαιμονική αποδοχή της ομοφυλοφιλικής δραστηριότητας από τους πλανημένους συνηγόρους και εφαρμοστές της.
Όπως συμβαίνει με όλους τους πειρασμούς, τα πάθη και τις αμαρτίες – συμπεριλαμβανομένων εκείνων που είναι βαθιά, και πολλές φορές φαινομενικά ανεξάλειπτα ενσωματωμένες στη φύση μας λόγω της θλιβερής κληρονομιάς μας – ο ομοφυλοφιλικός προσανατολισμός μπορεί να θεραπευτεί και οι ομοφυλοφιλικές πράξεις μπορούν να πάψουν.
Με το Θεό όλα τα πράγματα είναι δυνατά. Όταν οι ομοφυλόφιλοι Χριστιανοί είναι πρόθυμοι να αγωνιστούν, και όταν λαμβάνουν υπομονετική, συμπονετική και αυθεντικά αγαπητική βοήθεια από τις οικογένειες και τους φίλους τους – καθένας από τους οποίους αγωνίζεται με τους δικούς του πειρασμούς και τις αμαρτίες, γιατί κανένας δε μένει χωρίς αυτό τον αγώνα, υπό κάποια μορφή, και κανένας δεν είναι αναμάρτητος παρά μόνο ο Θεός – ο Κύριος εγγυάται τη νίκη με τους τρόπους που Αυτός γνωρίζει.
Η νίκη, ωστόσο, ανήκει μόνο στις θαρραλέες ψυχές που αναγνωρίζουν την κατάστασή τους, συνειδητοποιούν τη δυσαρέσκειά τους, εκφράζουν το θυμό τους, ομολογούν τις αμαρτίες τους, συγχωρούν όσους τους προσβάλλουν (περιλαμβανομένων πάντοτε των γονέων και της οικογένειάς τους), και απλώνουν το χέρι τους για βοήθεια με αληθινή διάθεση να θεραπευτούν. Ο ίδιος ο Ιησούς υπόσχεται ότι οι άγιοι ήρωες που “υπομένουν μέχρι τέλους” κατά μήκος αυτού του “δύσκολου δρόμου που οδηγεί στη Zωή” σίγουρα “θα σωθούν”.
π.Thomas Hopko
“O υπομείνας εις τέλος, ούτος σωθήσεται” (Ματθ. ζ΄ 13, κδ΄ 13).
Η Εκκλησία λοιπόν βλέπει τον ομοφυλόφιλο, όπως και τον ετερόφυλο άνθρωπο -ο οποίος είναι «κολλημένος» στην σάρκα- ως ασθενή και προσπαθεί να το θεραπεύσει. Η ομοφυλοφιλία είναι μεγάλο αμάρτημα, όπως μεγάλο αμάρτημα είναι η έπαρση, η πορνεία, η φιλαργυρία κτλ. Όλα όμως αυτά τα αμαρτήματα συγχωρούνται, αρκεί να υπάρχει μετάνοια.
Η αμετανοησία είναι τελικά το “μόνο Θανάσιμο Αμάρτημα”, διότι τελικά μόνο δια της αμετανοησίας αυτοκαταδικαζόμαστε να ζήσουμε αιωνίως στο σκοτάδι της αμαρτία μας.
Μόνο την αμετανοησία δεν μπορεί να συγχωρέσει ο Θεός, μιας και σ’ αυτήν την κατάσταση ο άνθρωπος επιμένει δαιμονικά στην διαστροφή του και δεν ζητά συγχώρεση. Αντιθέτως, αυτοδικαιώνεται και προσκυνεί το αυτοείδωλό του, όπως και οι δαίμονες.
Η Εκκλησία δεν απορρίπτει τον άνθρωπο, όπως και ο Θεός, ότι κι να έχει κάνει. Τον δέχεται και δια των μυστηρίων της Μετανοίας και της Θείας Ευχαριστίας τον προάγει πνευματικά.
Η Εκκλησία απορρίπτει και μισεί την αμαρτία, όχι τον αμαρτωλό άνθρωπο!
Η Εκκλησία δεν μπορεί να αποδεχτεί την αμαρτία, όπως και ο Θεός δεν μπορεί να δώσει την Χάρη του σε κάποιον αμετανόητο αμαρτωλό. Όλοι οι άνθρωποι είμαστε αμαρτωλοί, όμως κάποιοι μετανοούν και κάποιοι επιμένουν στην αμαρτία τους. Και όχι μόνο αυτό, αλλά προβάλλουν την αμαρτία τους σαν μια φυσιολογική κατάσταση!
Ο Θεός όλους τους ανθρώπους τους δέχεται, αρκεί και αυτοί ταπεινά να παραδεχτούν τα λάθη τους, την αμαρτία τους και να ζητήσουν την βοήθειά Του.
Όταν όμως ο άνθρωπος θεωρεί την διαστροφή του, την αμαρτία του ως φυσιολογική, όταν δεν βλέπει ότι πάσχει πνευματικά και δεν θέλει πνευματική θεραπεία τότε ο θεραπευτικός- σωτηριολογικός ρόλος της Εκκλησίας δεν υφίσταται γι’ αυτόν τον άνθρωπο. Δεν μπορεί να βοηθήσει η Εκκλησία κάποιον ο οποίος απορρίπτει τον τρόπο της πνευματικής θεραπείας που έχει η Εκκλησία, όπως δεν μπορεί να βοηθήσει κάποιος ιατρός έναν άρρωστο ο οποίος δεν αποδέχεται την θεραπεία που του προτείνει ο συγκεκριμένος ιατρός.
Μπορεί να λέει κάποιος άνθρωπος ότι πιστεύει στον Θεό, μπορεί να αποδέχεται κάποια πράγματα από την διδασκαλία του Χριστού, όμως σίγουρα –από μόνος του- έχει βγει εκτός του Σώματος της Εκκλησίας, εκτός του δρόμου ο οποίος δια της Χάριτος του Αγίου Πνεύματος οδηγεί προς της κατά Χάριν Θεώση, εάν δεν αποδεχτεί ταπεινά τα λάθη του, την διαστροφή του, την αμαρτία του, είτε είναι φανερή ή όχι, είτε γίνεται δημόσια είτε κατ’ οίκον.
Η Εκκλησία του Χριστού είναι το Πνευματικό Νοσοκομείο της Αγάπης και δέχεται τους πάντες ώστε να τους προσφέρει Αιώνια Ζωή με τον Χριστό δια του Χριστού.
Το θέμα είναι ποιοι θέλουν και αποδέχονται την θεραπεία που προσφέρει η Εκκλησία…
Αρχιμ. Παύλος Παπαδόπουλος
-250x180.jpg)
