Οι παγίδες του Διαβόλου (της Οσίας Συγκλητικής)

Αφού σε βρήκαν τα πρώτα, να περιμένεις και τα κατοπινά!

Η μακαρία Συγκλητική έλεγε, πως οι παγίδες του διαβόλου είναι πολλές. Δεν κατόρθωσε να κλονίσει μια ψυχή με τη φτώχεια; Παρουσιάζει σαν δόλωμα τον πλούτο.

Δεν είχε αποτέλεσμα με τις βρισιές και τους χλευασμούς; Προβάλλει τους επαίνους και τη δόξα. Νικήθηκε μέσω της υγείας; Κάνει το σώμα ν’ αρρωστήσει. Γιατί, αφού δεν μπόρεσε ν’ απατήσει τη ψυχή με τις ηδονές, δοκιμάζει να την παραπλανήσει με τους ακούσιους πόνους. Επίμονα λοιπόν μας προξενεί πολύ βαρείες αρρώστιες, ώστε, με τη λιποψυχία, να θολώσει την αγάπη μας στο Θεό. Εσύ όμως, όταν το κορμί σου σφάζεται (από τους πόνους) και κατακαίγεται από τον υψηλό πυρετό και ξεραίνεται από την ακατάσχετη δίψα, – αφού αυτά τα παθαίνεις όντας αμαρτωλός -, θυμήσου την αιώνια κόλαση και την αιώνια φωτιά και τις αφάνταστες τιμωρίες, κι έτσι δεν θα λιποψυχήσεις μπροστά στα τωρινά (βάσανα).

Να χαίρεσαι μάλιστα, γιατί σ’ επισκέφθηκε ο Θεός, και να έχεις πάντα στο στόμα σου το ιερό εκείνο ρητό: “Παιδεύων επαίδευσε με ο Κύριος και τω θανάτω ου παρέδωκέ με της αμαρτίας” (πρβλ. Ψαλμ. 117:18).
Σιδερένιος ήσουνα; Αλλά με τη φωτιά (της αρρώστιας) αποβάλλεις τη σκουριά.
Ενάρετος ήσουνα; Αλλ’ από τα μεγάλα προκόβεις στα μεγαλύτερα.
Χρυσάφι ήσουνα; Αλλά με τη φωτιά θα γίνεις καθαρότερος και λαμπρότερος.

Σου δόθηκε “σκόλοψ τη σαρκί, άγγελος σατάν” (Β’ Κορ. 12:7); Νιώσε αγαλλίαση, βλέποντας σε ποιόν έμοιασες: στον Παύλο, τον μεγάλο φωστήρα της οικουμένης!
Δοκιμάζεσαι με πυρετό; Παιδεύεσαι με ρίγη; αφού θα περάσεις κι εσύ “δια πυρός και ύδατος”, θα βρεις έπειτα έτοιμη και την αναψυχή (Ψαλμ. 65:12). Αφού σε βρήκαν τα πρώτα, να περιμένεις και τα κατοπινά.
Μη λυπηθείς, που, λόγω της ασθένειας του σώματος, δεν μπορείς να σταθείς όρθιος την ώρα της προσευχής ή να ψάλλεις με δυνατή φωνή. Γιατί όλα αυτά και τα συνακόλουθα τους μας δόθηκαν για την εξουδετέρωση των σαρκικών επιθυμιών. Και το να νηστεύουμε και το να κοιμόμαστε καταγής έχουν νομοθετηθεί (ως όπλα) εναντίον των αισχρών ηδονών. Αν όμως η αρρώστια ταπείνωσε αυτές τις επιθυμίες, είναι περιττά εκείνα (τα όπλα). Και γιατί λέω μόνο) περιττά; Ας πω καλύτερα, πως η αρρώστια είναι το καλύτερο και αποτελεσματικότερο φάρμακο για την ολοκληρωτική εξάλειψη του σαρκικού φρονήματος. Και η μεγαλύτερη άσκηση είναι τούτη, το να έχει κανείς εγκαρτέρηση στις αρρώστιες και να ευχαριστεί το Θεό.

Χάσαμε από την αρρώστια τα μάτια μας; Ας μην το πάρουμε βαριά. Τα όργανα της απληστίας χάσαμε, τη δόξα όμως του Κυρίου τη βλέπουμε με τα μάτια της ψυχής.
Χάσαμε την ακοή μας; Ας ευχαριστήσουμε (το Θεό), γιατί δεν θ’ ακούμε πια μάταια λόγια. Το λόγο όμως του Κυρίου θα τον ακούμε παντοτινά με τ’ αυτιά του νου.
Έπαθαν τα χέρια ή τα πόδια μας; Αχρηστεύθηκαν για το καλό μας τα μέλη που κάνουν την αμαρτία. Έχουμε όμως τα χέρια και τα πόδια της ψυχής, με τα όποια και τον εχθρό θα νικήσουμε και το δρόμο που οδηγεί στον ουρανό με ασφάλεια θα βαδίσουμε.

Ολόκληρο το σώμα καταβάλλεται από την αρρώστια;  εσωτερικός όμως άνθρωπος αποκτά την τέλεια υγεία.
Ας μην αδημονούμε λοιπόν όταν αρρωσταίνουμε, άλλ’ ας ευχαριστούμε το Θεό που όλα τα οικονομεί για το συμφέρον μας, και πολλές φορές, με την πρόσκαιρη αρρώστια του φθαρτού σώματος, χαρίζει στην αθάνατη ψυχή υγεία και σωτηρία αιώνια.

(Από το βίο της Αγ. Συγκλητικής -Ευεργετινός)