Δεν θυμάμαι μια μέρα, μια στιγμή, που ανακάλυψα την Ευχαριστία. Απλά έχω το βίωμα ότι πάντα ήμουν μέσα! Είχα χάσει τη μητέρα μου πολύ μικρή και η Λειτουργία ήταν για μένα ένας τρόπος να συνδέσω τη γη με τον ουρανό, τους ζωντανούς με τους νεκρούς σε μια ζωή, μια μνήμη, μια πίστη. Στο χωριό μου η Λειτουργία ειδωμένη μέσα από τα παιδικά μου μάτια ήταν πανέμορφη, το ίδιο και οι εκκλησιαστικές γιορτές.
Αργότερα, αφού είχα μετακομίσει στην πόλη, η Λειτουργία ήταν για μένα σαν καταφύγιο. Σαν μια στιγμή που μου ανήκε.
Και έπειτα ήρθε η Δεύτερη Βατικάνεια Σύνοδος που άνοιξε διάπλατα τις πόρτες των εκκλησιών στο λαό του Θεού, Λειτουργίες που δεν ήταν στα Λατινικά και καταλαβαινόντουσαν μπροστά στα μάτια των πιστών, που καλούνταν να κάνουν αναγνώσεις και να διαβάσουν λόγια ύμνων που περιέγραφαν τις ανθρώπινες επιθυμίες μας. Αυτή η αναγέννηση ήρθε τη στιγμή που η εφηβεία μου συγκρουόταν κατά μέτωπο με τις οικογενειακές και κοινωνικές αρχές. Η λειτουργική αναμόρφωση πρόλαβε τη θρησκευτική μου αμφισβήτηση και εγώ την ασπάστηκα κατευθείαν.
Η Λειτουργία με βοήθησε να καταλάβω τον παγκόσμιο χαρακτήρα της θρησκείας μου πέρα από τα σύνορα και τους ωκεανούς. Ανέπνεα βαθιά. Αισθανόμουν τη συνοχή ανάμεσα στη ζωή μου και την Κυριακή πρακτική της κοινής μετοχής στην Ευχαριστία.
Μέσω της Λειτουργίας μπήκα στη μελέτη της Βίβλου. Η λήψη του σώματος και του αίματος του Χριστού με έκανε να καταλάβω την ενσάρκωση Του, και την ταπείνωση να γνωρίσω αυτόν τον Θεό, «φίλο» των ανθρώπων. Να αποκτήσω σύνδεση μαζί Του.
Πιστεύω ότι διαμέσου αυτής έγινα χριστιανή χάρη σε αυτόν τον τρόπο ζωής, σε κοινωνία με το Χριστό και τους αδερφούς μου. Τα λόγια της ευχαριστιακής εορτής είναι καταπληκτικού βάθους και ο πλούτος τους δεν εξαντλείται. Μου αρέσει να αισθάνομαι γύρω μου αυτή τη συγκέντρωση ανθρώπων γεμάτων από τη ίδια πίστη, εμψυχωμένων από αυτό το μυστήριο της αγάπης που μέχρι τέλους ήταν συνεχώς ανανεούμενο από τα χέρια, τις φωνές, τις ανθρώπινες υπάρξεις. Η Λειτουργία είναι κομμάτι της ζωής μας όπως τα γεύματα, οι γιορτές , η συζυγική ζωή, οι δοκιμασίες. Η Ευχαριστία είναι μια ζωτική διαδικασία. Τρώω για να γίνω ένα σώμα με το Χριστό, υιό του Θεού, για να πάρω από αυτόν ζωή, αγάπη, δύναμη για να συνεχίσω το δρόμο μου δίπλα στους αδερφούς μου. Η χριστιανική ζωή δε σταματάει στις πόρτες της εκκλησίας η Λειτουργία μου ανοίγει μια ζωή αδερφικότητας, προσφοράς, αλληλεγγύης.
H λειτουργία είναι ώρα προσευχής, ώρα που δόθηκε για να τη ζούμε όλοι μαζί. Αισθάνομαι την ανάγκη να παρευρίσκομαι κάθε εβδομάδα και να εγκαταλείπομαι στα χέρια του Θεού. Θα μπορούσα να προσευχηθώ στο σπίτι μου αλλά η λειτουργία μου φανερώνει ότι δεν είμαι σαν ένα «νησί», μόνη και αυτό με βοηθάει. Σε μια νεανική συντροφιά ανακάλυψα κάτι δυνατό: την ευχαριστία να βιώνεται και να γιορτάζεται. Να γιορτάζεται μπορούμε να τη δούμε την Κυριακή. Αλλά να βιώνεται; Κατανοώ την γιορτή αλλά η Ευχαριστία κάθε τόσο είναι πιο δύσκολο! Ανακάλυψα επίσης οτι η λειτουργία είναι σαν την ροή της ημέρας. Το πρωί λέμε καλημέρα ( η υποδοχή) έπειτα κουβεντιάζουμε (ο Λόγος) και γευματίζουμε. Έτσι μπορούμε να βιώσουμε όλα τα κομμάτια της Ευχαριστίας κατά τη διάρκεια της ημέρας όπως η συγχώρεση, ή η συμπροσευχή.
Σε μια Ευχαριστία η μορφή πρέπει να υπηρετεί το νόημα. Μια ωραία λειτουργία θα ήταν η λειτουργία στην οποία θα μπορούσα να συμμετέχω στην προσευχή. Οι ύμνοι να με βοηθούν. Ζω πολύ έντονα τα λόγια «Κύριε δεν είμαι άξιος να σε έχω μέσα μου αλλά πες ένα λόγο μόνο και θα γιατρευτώ.» Όχι Κύριε δεν είμαι άξιός Σου! Παρόλα αυτά όμως μου προσφέρεις το σώμα Σου και το αίμα Σου! Αυτό μου θυμίζει πάντα την αγάπη που μας δίνει ο Θεός και αυτό με συγκλονίζει!
Veronique Olanze
Αυτή η γυναίκα περιγράφει αυτό που ατυχώς δεν έχουμε εμείς. Εκείνη ζει την λειτουργία, εμείς απλώς που και που πάμε στη λειτουργία! Εκείνη συμμετέχει εμείς… βλέπουμε! Εκείνη καταλαβαίνει και διαβάζει… εμείς ακούμε χωρίς να καταλαβαίνουμε! Εκείνη μπαίνει στο σπίτι της… εμείς πάμε σε ένα ιερό χώρο για να ανάψουμε ένα κερί! Εκείνη μετέχει στην Ευχαριστία… εμείς το πολύ τρεις φορές το χρόνο (!) για το εορταστικό καλό. Εκείνη ξέρει και ζει ότι λειτουργία είναι, το να είναι όλοι μαζί οι χριστιανοί… εμείς κάνουμε το «δικό μας» μνημόσυνο και θέλουμε το «δικό μας» πρόσφορο. Εκείνη χαίρει για την Σύνοδο της Εκκλησίας της που ανανέωσε την λειτουργία… εμείς γράφουμε φανατικές «εργασίες»-μονομέριες των ιδεολογικών προλήψεων και προκαταλήψεων μας για να απορρίψουμε αυτό που για εκείνη έγινε και δίνει ζωή.
Εκείνη ξέρει (χωρίς να τον έχει διαβάσει) αυτά που γράφει ένας μεγάλος καθηγητής και διδάσκαλος μας ο Π. Ν. Τρεμπέλας ήδη το 1949, ότι
1. η λειτουργική ανανέωση επιζητεί την ανασύνδεση της σημερινής λειτουργικής πράξεως προς την παλαιά της Εκκλησίας παράδοση·
2. είναι επάνοδος προς την νεότητα της Εκκλησίας·
3. εκφράζει ζωηρό πόθο για επιστροφή στην αποστολική γνησιότητα, την παραδεισιακή εκείνη εποχή των χριστιανών·
4. είναι επιστροφή στο παλαιό ιδανικό της χριστιανικής λατρείας, την κοινή προσευχή της όλης εκκλησίας, στην οποία οφείλουν να έχουν ενεργό συμμετοχή όλοι οι χριστιανοί ενωμένοι με τον Χριστό·
5. επιδιώκει όχι την παθητική συμμετοχή, αλλά την ενεργητική συνέργεια του όλου πληρώματος συμπροσφέροντας το μυστήριο·
6. είναι τέλος communio sanctorum, δηλαδή κοινωνία αγίων-πιστών μελών του ενιαίου Σώματος του Χριστού. Δηλαδή «η Λειτουργία είναι θεία λατρεία την οποία το μυστικό σώμα του Χριστού, η εκκλησία, ως κοινωνία ενωμένη με Αυτόν (τον Χριστό) προσφέρει στον Ουράνιο Πατέρα».
Π. Ν. Τρεμπέλας – Περιοδ. Εκκλησία αριθμ. 3, 1 Φεβ. 1949
*Άρθρο: «Αφετηρία και κύριος σκοπός της Λειτουργικής κινήσεως»
-250x180.jpg)
