Πανάγαθε Κύριέ μου, Παντοδύναμε και Πολυέυσπλαχνε, αισθάνομαι την ανάγκη να καταφύγω την ώρα αυτή σε Σένα και να Σε παρακαλέσω θερμά. Συ, Κύριε, να με βοηθάς και να με ενισχύεις ιδιαίτερα κατά την ώρα του πειρασμού.
Είτε όταν ο πολυμήχανος εχθρός προσπαθεί να με δελεάσει και να με παρασύρει στην αμαρτία, είτε όταν ο κακός εαυτός μου με σπρώχνει στο κακό, είτε όταν το αμαρτωλό περιβάλλον γίνεται παγίδα έτοιμη να με συλλάβει.
Κύριε, τότε ακριβώς αισθάνομαι την αλήθεια των λόγων σου «χωρίς εμού ου δύνασθε ποιείν ουδέν». Τότε αντιλαμβάνομαι πόσο μικρή είναι η δύναμή μου. Πολλές φορές η ώρα αυτή μοιάζει με καταιγίδα που ξέσπασε αιφνίδια και τρομερή. Καί τότε η αδύνατη ψυχή μου ζαλισμένη και τρομαγμένη, κινδυνεύει να παρασυρθεί και καταποντισθεί. Κύριε, σαν τον Πέτρο στρέφω ικετευτικά το βλέμμα της ψυχής μου προς Σένα, προφέροντας κι εγώ τους ίδιους μ’ εκείνον λόγους «Κύριε, σώσον με».
Ναί, Κύριε, δίνε μου, σε παρακαλώ, πάντοτε τη χάρη Σου και τη δύναμή Σου να μην παρασύρομαι στην αρχή του πειρασμού, για να μην κυριευθώ κατόπιν από την αμαρτία εξ’ ολοκλήρου.
Καί αν καμμιά φορά στην κρίσιμη αυτή ώρα Σε λησμονήσω και αποσύρω τα βήματά μου από Σε, συ όμως «μη αποστρέψεις το πρόσωπόν Σου από του παιδός σου». Οδήγησέ με και πάλι γρήγορα κοντά Σου και ενίσχυσέ με να Σε αγαπώ περισότερο πλέον για το στοργικό προς εμένα έλεός Σου. Αμήν.
