«Αντί για ψωμάκι και κρασάκι ένιωσα την γεύση του φρέσκου αίματος και της ωμής Σάρκας»

Ζούσα για δεκαετίες μακρυά απ’ την Εκκλησία. Με τις υπομονετικές και μακροχρόνιες παροτρύνσεις μιας φίλης κι αντιμετωπίζοντας κάποια αξεδιάλυτα προσωπικά αδιέξοδα, πήρα την δύσκολη στροφή της επιστροφής στο Πατρικό Σπίτι.

(Δύσκολη, διότι έπρεπε να απεκδυθώ την έπαρση ενός πολύ ισχυρού ΕΓΩ).

Από την παιδική μου ηλικία και μέχρι την εποχή που απομακρύνθηκα τελείως απ’ την Εκκλησία, συμμετείχα στα Μυστήρια περιστασιακά και μάλλον εθιμοτυπικά, τελείως ακατήχητη κι εν πλήρη αγνωσία, όπως η συντριπτική πλειοψηφία των Ελλήνων.

Την πρώτη φορά που πήγα να κοινωνήσω, ύστερα απ’ την συνειδητή μεταστροφή μου, εξακολουθούσα να διατηρώ κάποιες επιφυλάξεις, κάποιες αμφιβολίες.

Θυμάμαι πως, καθώς πλησίαζα τον Ιερέα, αντηχούσε μέσα μου επίμονα, σχεδόν απαιτητικά, η φράση “θέλω να μάθω τι είν’ αυτό, τι γίνεται ΄δω”. (Το θράσος της άγνοιας).

Όταν έλαβα το Σώμα και το Αίμα, έπαθα το σοκ της ζωής μου. Αντί για το ψωμάκι και το μυρωδάτο κρασάκι που περίμενα, ένιωσα την έντονη γεύση και μυρωδιά του φρέσκου αίματος και της ωμής σάρκας. Είχα την πλήρη επίγνωση πως τρώω τις σάρκες και το αίμα φρεσκο-τεμαχισμένου ΜΩΡΟΥ!

Όντας μακρυά απ’ την Εκκλησία, δεν είχα ξανακούσει κάτι παρόμοιο, ούτε έκανα την νοητική σύνδεση με το Σώμα και το Αίμα του Χριστού, δεν ήξερα καν τι είναι η Θεία Κοινωνία.

Το μόνο που ένοιωσα ήταν η απόλυτη φρίκη και μια τεράστια τρομάρα. Το παράξενο είναι πως, παρ’ όλη τη φρίκη, δεν μου πέρασε απ’ το μυαλό να το βγάλω απ’ το στόμα μου. Έσφυξα δυνατά τα σαγόνια και κατάπια. Τότε άρχισε το “δεύτερο ημίχρονο”.

Ήρθε ο πανικός. Η καρδιά μου άρχισε να χτυπάει σαν τρελλή, σαν φυλακισμένο πουλί, δεξιά-αριστερά, πάνω-κάτω, γύρω-γύρω, σαν να είχε γίνει επανάσταση εκει μέσα κι ήθελε να πεταχτεί έξω απ’ το στέρνο μου. (Αυτά που γράφω δεν είναι φιλολογικές φιοριτούρες, προσπαθώ απλώς να περιγράψω επακριβώς την εμπειρία μου).

Το έβαλα στα πόδια, ναι μέσα στην Εκκλησία, έτρεχα προς την έξοδο απολύτως παραλοϊσμένη. Επανήλθα εις εαυτόν, όταν έφτασα σχεδόν στον πρόναο και σιγά-σιγά, με διστακτικά βήματα, επέστρεψα στο εσωτερικό του Ναού. Μου πήρε πολλά χρόνια μέχρι να μάθω τι ήταν αυτό που μου συνέβη.

Ρώτησα και μου απαντήθηκε, ασχέτως αν μου πήρε πολύ χρόνο να καταλάβω την απάντηση.
Χτύπησα και μου ανοίχτηκε.

Δοξάζω τον Κύριο και Χριστό μου, πάντων ένεκεν.