Μπήκα κάποια φορά σε μια εκκλησία. Στην πόρτα της εισόδου έγραφε μια μικρή ταμπελίτσα. ΔΩΡΕΑ της τάδε οικογένειας.
Έκανα τον σταυρό μου και μπήκα. Στο παγκάρι άλλη ταμπελίτσα. ΠΡΟΣΦΟΡΑ της τάδε οικογένειας το παγκάρι. Πήγα να προσκυνήσω μια αγιογραφία στον τοίχο και αντί τον Άγιο φίλησα μια επιγραφή που έγραφε ΔΕΗΣΗ της τάδε οικογένειας.
Έκατσα για λίγο σε μια καρέκλα που ήταν ΔΩΡΕΑ κάποιου ανθρώπου. Σήκωσα τα μάτια στον ουρανό, ο τρούλος ήταν ΥΠΕΡ ΥΓΕΙΑΣ κάποιου άλλου. Μια άλλη ταμπέλα με προειδοποιούσε ότι τα χαλιά ήταν ΑΦΙΕΡΩΜΑ κάποιας κυρίας. Όπου και να κοίταγα με χαιρετούσαν ταμπελίτσες ΔΩΡΕΑ – ΑΦΙΕΡΩΜΑ – ΠΑΡΑΚΛΗΣΗ – ΥΠΕΡ ΥΓΕΙΑΣ κ.λ.π.
Επειδή είμαι και λίγο βλάκας μπερδεύτηκα. Που βρίσκομαι; Σε εκκλησία είμαι; Ή σε κανένα μουσείο ευεργετών και αγαθοεργίας;
Τελικά, όπως με πληροφόρησε με μεγάλη επιφύλαξη περί της πνευματικής μου κατάστασης, ο Νεωκόρος όταν τον ρώτησα, ήμουν σε εκκλησία.
Έκανα πάλι τον σταυρό μου με θλίψη, ζήτησα από τον Θεό να δώσει φώτιση στους ανθρώπους και έφυγα.
Στον δρόμο προσπαθούσα να καταλάβω. Για ποιόν λόγο άραγε όλοι αυτοί οι άνθρωποι έκαναν τις ευεργεσίες αυτές; Το φτωχό μου μυαλό μου απάντησε.
ΦΤΩΧΟ ΜΟΥ ΜΥΑΛΟ. Μα φυσικά γιατί ήθελαν να έχουν την ευλογία του Θεού. Οι ίδιοι ή και οι αγαπημένοι τους που έφυγαν.
Το φτωχό μου μυαλό συνέχισε με αφέλεια όμως και με κάποιες ερωτήσεις.
ΦΤΩΧΟ ΜΟΥ ΜΥΑΛΟ. Μα αφού ζητάνε ευλογία από τον Θεό, ποιος ο λόγος να το γράψουν και σε ταμπελάκια; Αυτός που πρέπει να ξέρει για την ΔΩΡΕΑ τους το ξέρει από την πρώτη στιγμή. Γιατί θα πρέπει να το ξέρουν και όλοι στην ενορία τους;
Η ευεργεσία παιδιά μου ή η αγαθοεργία αποκτά αξία και επέρχεται ανταπόδοση από τον Θεό, όταν συνοδεύεται και από την ανάλογη ταπεινότητα. Εκτός αν δεν γίνεται για τον Θεό αλλά για να το μάθει ο γείτονας.
Ποιόν κοροϊδεύουμε; Αυτόν που μπορεί να δει μέσα μας ως το τελευταίο μας κύτταρο;
Πατήρ Ιωάννης
