του Ιάσωνα Ιερομονάχου
Κατά τη διάρκεια μιας αγρυπνίας, σ’ ένα Ναό της Μητροπόλεως μας, κάναμε Πρόθεση. Ο Βαγγέλης, παιδί του Γυμνασίου που διακονούσε στο Ιερό, ακούστηκε πίσω απ’ τους ιερείς ν’ αναφωνεί “ου-α-ου, αυτό είναι το πρόσφορο που έχετε εδώ (ενν. στο δισκάριο), το έφτιαξε η μητέρα μου!”…. “και τώρα, τίνος είναι ρε Βαγγέλη;” -τον ρώτησα. Αυτός, σαστισμένος, μου απάντησε: “σίγουρα, όχι της μητέρας μου….”.
Ο Βαγγέλης εθεολόγησε, έχοντας στο μυαλό του ό, τι έχει ζήσει στην ενορία του, βοηθώντας στο ιερό βήμα από πολύ μικρός. Σίγουρα, ούτε Εκκλησιολογία έχει διαβάσει, ούτε θα τον έχει απασχολήσει η ερμηνευτική της Λατρείας. Άλλωστε, η Λατρεία μας είναι από μόνη της διδακτική. Δεν χρειάζονται και τόσες εξηγήσεις: απλά να καταλαβαίνεις ίσα ίσα τι γίνεται. Όπως ο Χριστός φανερώθηκε στον κόσμο, έτσι κι εμείς παιδαγωγούμαστε εν Χριστώ: είναι Αυτός που μας φανερώνεται μες την ζωή της Εκκλησίας.
Ο Βαγγέλης είχε ακούσει από τον εφημέριο του Ναού του, να λέει ένα- ένα όνομα, νεκρών ή κεκοιμημένων, να βγάζει, να εξάγει -όπως λέγεται στα εκκλησιαστικά- ένα ψιχουλάκι απ’ το πρόσφορο κι αυτό συχνά της μητέρας του. Να καλεί αποστόλους, μάρτυρες, οσίους, πατέρες της Εκκλησίας, αγίους άνδρες και γυναίκες, και απ’ το ίδιο πρόσφορο να εξάγει τις μερίδες, κάτι κομματάκια σε τριγωνικό σχήμα. Στο ίδιο σχήμα να εξάγει και μια μεγαλύτερη μερίδα και να ονομάζει την Μητέρα του Χριστού. Μα το πιο επιβλητικό κομμάτι, να είναι τετράγωνο και μεγαλύτερο απ’ όλα: αυτό θα γίνει το Σώμα του Χριστού. Άμεσα καταλαβαίνει, όχι μόνο ο Βαγγέλης, αλλά ο καθένας μας, ότι η αξία της προσφοράς μας, του ζυμώματος και της επιμέλειάς μας έχει να κάνει με το ότι αγωνιστήκαμε και κοπιάσαμε για κάτι μόνοι αλλά δεν το κρατήσαμε για τον εαυτό μας: το δώσαμε στον Χριστό, το προσφέραμε στην Εκκλησία. Κι έπειτα, η προσφορά των δικών μας χεριών, έγινε προσφορά όλης της Εκκλησίας, σε μια μυστική θυσία που σώζει τον καθένα από ‘μας χωριστά.
[irp posts=”308287″ name=”“Δεν έχω εμπιστοσύνη στον ιερέα…””]
Έπαψε το πρόσφορο να είναι της μητέρας του Βαγγέλη, παύει να είναι του καθενός από εμάς. Καμιά φορά ακούμε στη διακονία μας, ότι αυτοί που προσέφεραν πρόσφορο ζυμωτό, δηλαδή που έχουν φτιάξει με τα χέρια τους, θα πάρουν έπειτα απ’ τον ιερέα το “ύψωμα”, δηλαδή ένα τεμάχιο αντιδώρου απ’ το δικό τους πρόσφορο. Αυτή η πρακτική ίσως εμποδίζει τους χριστιανούς μας να κατανοήσουν τι σημαίνει προσωπική προσφορά που μεταμορφώνεται σε προσφορά όλης της Εκκλησίας στον Χριστό. Οι “εκκλησιαστικοί” ας μη κομπάζουμε για τις όμορφες σφραγίδες που φτιάχνουμε στα πρόσφορα που κομίζουμε στο ναό. Η σπουδαιότερη προσφορά μας είναι η Αγάπη. Αν έχουμε όντως Αγάπη, δεν χωρίζουμε τον εαυτό μας από τους άλλους. Δεν περιμένουμε τίποτε πίσω. Το πρόσφορο άλλωστε αγιάζεται προκαταρκτικά από την ειλικρίνεια της Αγάπης μας κατά ζύμωμα στο σπίτι μας. Και βέβαια, τίποτε δεν είναι δικό μας, ούτε καν αυτό προσφέρουμε. Ο δωδεκάχρονος Βαγγέλης με την αλήθεια της απάντησής του, παρότι σάστισε λίγο, μας βάζει τα γυαλιά.
-120x86.jpg)
