Διάβασα πριν χρόνια αυτή τη φράση ενός στοχαστή, δυστυχώς δεν συγκράτησα το όνομα.
Έμεινε, ανεξίτηλη στα τετράδια της μνήμης, αγαπημένο μου.
Η φράση αναστέναζε:
“Θα ‘ρθει καιρός που δε θα μπορούμε να κάνουμε τίποτε για τους άλλους, επειδή θα έχουν φύγει…θα έχουμε φύγει…”
Γι αυτό…επειδή όλο κι όλο που κατέχουμε, μόνο τούτη η ανάσα, αυτή μόνο η απόπειρα πληκτρολόγησης, μόνον τούτο το δευτερόλεπτο
– Θα χ α ρ ι σ τ ε ί το επόμενο, άραγε;
-Όχι δεν επιθυμώ να σε τρομάξω… πρωινιάτικα, μόνο να εμπεδώσω ότι ο χορηγούμενος χρόνος, δ ε ν είναι δικός μου- να εμπεδώσω ότι η δύναμη δεν είναι δική μου επίσης, ότι ανα πάν δεύτερον επίκειται η Επίσημη Αναχώρηση για τον καθένα -είτε νέος φαίνεται, είτε γέρος φαντάζει.
Ας πράξω, λοιπόν, αυτό το λεφτό, το κ α λ ύ τ ε ρ ο που μπορώ για τον όποιο πλησίον μου
– πρώτα το συγγενή, μετά και τον “ξένο”- επειδή, αλήθεια στο λέω, το έχω με πόνο βιώσει, με μεταμέλεια:
-Θα ‘ρθει στιγμή που δεν θα μπορούμε να κάνουμε τίποτα για τους άλλους γιατί θα έχουν φύγει, θα έχουμε φύγει…
Περπάτα στον αγώνα της μέρας, ζητώντας επίγνωσης χαρούμενο φως, αδαμάντινο.
Με ένα σμάρι χελιδόνια -φιλιά, χαιρετίζω την άνοιξη μέσα σου…
Σαλογραία
-120x86.jpg)
