Τα δίχτυα και η εμπιστοσύνη

Ιάσων Ιερομ.

Δε μπορούμε να εμπιστευθούμε κανέναν και τίποτε.

Μονάχα τον εαυτό μας κι αυτό υπερεκτιμώντας τις δυνάμεις του. Καλλιεργούμε έναν εαυτό υπερήρωα: μπορώ να κάνω τα πάντα μόνος μου, κανένας δεν είναι καλύτερος από εμένα, δεν μπορώ να εμπιστευτώ κανέναν.

Έπειτα, έρχονται κι άλλες σκέψεις από το σεντούκι των εμπειριών μας: γιατί να εμπιστευθώ, αφού στο τέλος θα προδοθώ; Περνά μια ζωή ολάκερη στην ψευτο-εμπιστοσύνη, ενός εαυτού με όρια και ημερομηνία λήξης. Κι όταν συμβεί κάτι συνταρακτικό, παραδίδουμε τα όπλα και γινόμαστε συμμέτοχοι της μελαγχολίας και της απελπισίας. Όπως φαίνεται, ο εαυτός μας δε φτάνει.

Όταν ο Χριστός είπε στους μαθητές Του να αφήσουν τα δίχτυα και να Τον ακολουθήσουν ώστε να γίνουν αλιείς ανθρώπων, φάνηκε ξεκάθαρος στο κάλεσμά Του. Έδειξε αμέσως ποιο είναι το θέλω του Θεού. Άσε το δικό σου θέλημα, το δικό σου δίχτυ, αυτό που σε παγιδεύει και δε μπορείς να βρεις το θέλημα του Θεού. Ο Χριστός δεν τους είπε να έρθουν μαζί Του για κάποιο αντάλλαγμα (εμείς αναζητούμε ανταλλάγματα…). Δεν είπε: έλα μαζί μου, για να σου δώσω κάτι, το οποίο θα είναι δικό σου και κανενός άλλου Δεν τους έδωσε κάτι για τον εαυτό τους, αλλά τους έκανε δασκάλους των άλλων ανθρώπων.

Τα δώρα του Θεού δε μένουν σε εμάς. Μια γνώση και μια εμπειρία που δεν ταξιδεύει στους άλλους, που δεν την κατέχουν, τότε η ύπαρξή της είναι μάταια, σαν να μην υπάρχει. Τι να το κάνω όταν κάποιος έχει πάρει υποτροφίες και αριστεία στην σπουδή της ιατρικής και δεν ασκεί το επάγγελμά του προς όφελος των άλλων;

Ο ευαγγελιστής Ματθαίος λέει ότι οι μαθητές “καὶ εὐθέως ἀφέντες τὰ δίκτυα αὐτῶν, ἠκολούθησαν αὐτῷ” – και ο “ἀφέντες” βγαίνει από το ρήμα “ἀφίημι”, που θα πει “αφήνω”. Άφησαν τα δίχτυα κι αφέθηκαν στον μέχρι τότε άγνωστο Χριστό που τους μιλούσε. Το ζήτημα είναι ν’ αφηνόμαστε κι εμείς στον Χριστό που πλέον γνωρίζουμε ποιος είναι. Μες την Θεία Λειτουργία, το επαναλαμβάνουμε συνεχώς: “…πᾶσαν τήν ζωήν ἡμῶν Χριστῷ τῷ Θεῷ παραθώμεθα”. Τότε κερδίζεται η εμπιστοσύνη, εκεί που το θέλημά μας διδάσκει να μην εμπιστευόμαστε κανέναν, εκτός από την μικρότητα του εαυτού μας.
Αν δεν αφεθούμε στον Χριστό, πώς Αυτός θα φανερώσει τα μεγαλεία Του στη ζωή του καθένα;