Θυμάμαι πώς όταν ήμουν παιδί, μία φορά ο παπάς που δίδασκε στο σχολείο μας ως θεολόγος, σήκωσε τα ράσα του και έπαιξε ποδόσφαιρο μαζί μας. Αυτό σε εμάς, στα παιδιά, δεν μας άφησε άσχημες εντυπώσεις, αλλά μάλλον θετικές.
Σκέφτομαι όμως τί θα γινόταν, εάν βλέπαμε μαζεμένους δέκα παπάδες με ράσα να παίζουν μπάλα.
Μάλλον θα γελούσαμε και θα άρχιζαν τα ειρωνικά σχόλια. Και μάλλον δεν θα έφταιγαν τα παιδιά…
Αυτές οι παιδικές αναμνήσεις ήλθαν στο μυαλό μου, όταν πριν λίγο καιρό είδα σε βίντεο 10-15 ιερείς να χορεύουν ομαδικώς δημοτικούς χορούς υπό τα όμματα και την προτροπή του αρχιερέως της τοπικής επαρχιακής Μητροπόλεως.
Στα χωριά της ελληνικής υπαίθρου υπήρχε η πάγια ωραία παραδοσιακή συνήθεια το Πάσχα ή στα πανηγύρια του χωριού ή στους γάμους ο παπάς να σέρνει τον χορό του χωριού, να κάνει μερικούς κύκλους και μετά να αποσύρεται.
Όμως, «χορός ιερέων» είναι κάτι ξένο στην παράδοσή μας και θα πρέπει να προβληματιστούμε.
Ο άγιος Χρυσόστομος λέει ότι ο ιερέας στέκεται μεταξύ του Θεού και των ανθρώπων. Είναι αυτός που κατεβάζει τον ουρανό στην γη και ανεβάζει τις ικεσίες μας στον ουρανό.
Ας τον κρατήσουμε στο ύψος του και ας μην τον κατεβάζουμε στο ανθρώπινο επίπεδο.
Είναι μεν άνθρωπος, αλλά όχι ένας συνηθισμένος άνθρωπος, είναι «παράκλητος υπέρ ημών προς τον Θεόν δι᾽ αιώνος», όπως γράφει ο άγιος Νικόλαος Καβάσιλας.
Είναι γνωστό ότι προ μερικών δεκαετιών η Kαθολική «Εκκλησία» δοκίμασε να προσεγγίσει τον λαό, εισάγοντας διάφορες τέτοιες κοσμικές καινοτομίες, τραγούδια, κιθάρες κ.λπ.. Όμως όχι μόνο δεν κατάφερε να φέρει πιο κοντά τους αδιάφορους, αλλά κατάφερε να απομακρύνει και τους λίγους παραδοσιακούς πιστούς που της είχαν απομείνει.
Ο σκοπός των κληρικών δεν πρέπει να είναι να κατέβουν στο επίπεδο των κοσμικών, αλλά να εξυψώσουν πνευματικά τους κοσμικούς και να τους κάνουν να πλησιάσουν ακόμη πιο κοντά στον Κύριο.
