Ο χρόνος, ο φθονερός γέρων

Πρωτοχρονιά 2014
Ο καιρός είναι ένα πράγμα άπιαστο και κατά βάθος ακατανόητο. Το μυαλό μας κ’ η καρδιά μας τον νιώθουνε από τις αλλαγές που γίνονται στον κόσμο.
Μα κάποιες αλλαγές μπορεί να γίνουνε πολύ γρήγορα, από μιά μέρα σε άλλη, όπως η παραμόρφωση του ανθρώπου που γίνεται από την αρρώστια, ή ένας ξαφνικός θάνατος που μέσα σε μια στιγμή κάνει τον άνθρωπο ένα αγνώριστο κουφάρι.
Τον καιρό τον νιώθουμε πιο δυνατά από το πάλιωμα κι από το γήρας, που αλλάζουνε τα νεαρά και τα ζωντανά πλάσματα, κι αυτή την αλλαγή την καταλαβαίνουμε σκληρά. Τον νιώθουμε κι από την καινούργιεψη του κόσμου, μα πιο δυνατά τον νιώθουμε από τη φθορά∙ και τον νιώθουμε απ΄αυτή πιο δυνατά, γιατί πονάμε, κι ο πόνος είναι πιο βαθύς από τη χαρά. Γι΄αυτό στεκόμαστε περίφοβοι μπροστά στον καινούργιο χρόνο, μπροστά σ΄ένα τεχνητό χώρισμα, που βάλαμε στο πέλαγος του καιρού εμείς οι άνθρωποι, σαν να μην είναι η κάθε μέρα αρχή καινούργιου χρόνου. Σ΄αυτόν τον ατελείωτων ωκεανόν δεν υπάρχει μήτε νησί, μήτε στεριά για να αράξεις. Τα ρεύματα σέρνουνε το καράβι σου μέρα-νύχτα και το πάνε παραπέρα, είτε θέλεις είτε δεν θέλεις, ως που να σε πετάξουνε απάνω σε μια ξέρα, ή να σε πάνε σ΄ένα λιμάνι απ΄όπου δεν θα ξαναβγείς πια.
Φώτη Κόντογλου
«Ευλογημένο Καταφύγιο» σ. 248-249
Εκδόσεις Ακρίτας 1985