Θα σου δώσω ένα παράδειγμα για να καταλάβεις: Φαντάσου μια πόλη με πεντακόσιους χιλιάδες κατοίκους που αμαρτάνουν και μένουν αμετανόητοι.
Εκεί ζει κι ένας που προσεύχεται με συντριβή «υπέρ των δικών του αμαρτημάτων και των του λαού αγνοημάτων» και παρακαλεί το Θεό να μη τους τιμωρήσει αλλά να μακροθυμήσει και να τους οδηγήσει στη μετάνοια. Σε βεβαιώνω ότι για το χατίρι του ο Θεός δεν τιμωρεί τις πεντακόσιες χιλιάδες!
Έτσι έγινε και με τον Μωυσή: Παρακάλεσε το Θεό να μη τιμωρήσει το λαό όταν έφτιαξαν και προσκυνούσαν το χρυσό μοσχάρι κι ο Θεός τον άκουσε. Αλλά και με τα Σόδομα: Ο Θεός κατέστρεψε την χώρα μόνο όταν έφυγε κι ο τελευταίος δίκαιος, ο Λωτ.
Η αγάπη των ανθρώπων του Θεού «πάντα στέγει», σκεπάζει δηλαδή τις ελλείψεις του άλλου και δεν τον ευτελίζει γι’ αυτές. Ψάχνει να βρει ελαφρυντικά. Κι όταν ακόμα δεν υπάρχουν, «κατασκευάζει» μερικά! Όπως ο Κύριος για τους σταυρωτές Του: «Πατέρα, συγχώρησέ τους, δεν ξέρουν τι κάνουν». Κι ο πρωτομάρτυρας Στέφανος: «Κύριε, μην τους υπολογίσεις αυτή την αμαρτία».
Αυτός είναι ο ρόλος μας μέσα στην κοινωνία: Όχι να καταδικάζουμε τους άλλους γύρω μας. Ούτε να δικαιολογούμε το κακό που συμβαίνει και πίσω απ’ αυτό τα λάθη, τις αδυναμίες και τα ελαττώματά μας. Αλλά καταδικάζοντας την αμαρτία, να δικαιολογούμε και να βρίσκουμε ελαφρυντικά για τον αμαρτωλό. Και να προσευχόμαστε για την σωτηρία του που περνά μέσα από την συναίσθηση, την μετάνοια, την εξομολόγηση, την διόρθωση και τον αγώνα για την αρετή.
Και μη ξεχνάς: Αν ο Θεός δεν καταστρέφει τον κόσμο μας είναι γιατί δεν έπαψαν να υπάρχουν ακόμα τέτοιοι άνθρωποι ανάμεσά μας. Μη “φεύγεις”, λοιπόν, γιατί σε χρειαζόμαστε…
