Κάποιος νεαρός, μόλις έφτασε σε μια όαση στη μέση της Ερήμου της Ιουδαίας, συνάντησε τον γέρο – Ελισαίο και τον ρώτησε:
– Τι είδους άνθρωποι ζουν σ’ αυτόν τον τόπο, γέροντα;
– Τι είδους άνθρωποι ζούσαν στον δικό σου τόπο, παιδί μου;
ρώτησε με τη σειρά του ο γέροντας.
– Μια κοινωνία εγωιστών και κακών ανθρώπων, απάντησε ο νεαρός και είμαι χαρούμενος που έφυγα από κοντά τους.
– Τους ίδιους θα βρεις κι εδώ δυστυχώς, απάντησε στοχαστικά ο γέρο – Ελισαίος.
Την ίδια μέρα πέρασε από την όαση να πιει νερό και να ξεκουραστεί κι ένας άλλος νεαρός και ρώτησε τον γέρο – Ελισαίο:
– Γέροντα, τι είδους άνθρωποι ζουν εδώ;
Ο γέροντας απάντησε με την ίδια ερώτηση:
– Τι είδους άνθρωποι ζουν στον τόπο από τον οποίο έρχεσαι, παιδί μου;
Ο νεαρός απάντησε:
– Μια θαυμάσια ομάδα ανθρώπων, φιλική, ειλικρινής, φιλόξενη. Είναι πολύ λυπηρό που έπρεπε να τους αφήσω.
– Τον ίδιο τύπο ανθρώπων θα συναντήσεις κι εδώ, είπε ο γέρο- Ελισαίος.
Ο μικρός εγγονός του που άκουσε τις συνομιλίες, τον ρώτησε σαν έμειναν οι δυο τους:
– Παππού, πώς γίνεται να δώσεις την ίδια απάντηση και στις δύο περιπτώσεις;
Κι ο γέρο-Ελισαίος απάντησε:
– Άκου, παιδί μου. Ο καθένας μας κουβαλά στην καρδιά του το περιβάλλον στο οποίο ζει.
Αυτός, που δε βρήκε τίποτε καλό στα μέρη από όπου πέρασε, δεν θα συναντήσει ούτε κι εδώ κάτι καλό.
Εκείνος που συνάντησε φίλους εκεί, θα βρει κι εδώ.
Κι αυτό γιατί στην πραγματικότητα, η ψυχική στάση, ο τρόπος δηλαδή που βλέπουμε τους άλλους, είναι το μόνο πράγμα στη ζωή μας που μπορούμε και οφείλουμε, να ελέγχουμε απόλυτα.
Αυτό μην το ξεχνάς ποτέ, καθώς θα μεγαλώνεις!
