Ο άνθρωπος της πίστης

Πίστη: Ο Θεός της Ορθοδοξίας δεν είναι μια ιδέα, αλλά μια συγκεκριμένη οντότητα, με την οποία μπορεί να υφίσταται μια προσωπική σχέση. Μια οντότητα που δεν θα κατανοηθεί ποτέ πλήρως.

Η ανθρωπότητα όμως στο διάβα των αιώνων και με την αύξηση των επιστημονικών γνώσεων θα καταγράφει με έκπληξη την παρουσία της άπειρης σοφίας Του, ενώ μέσα από τις βιωμένες προσωπικές εμπειρίες θα γίνεται κοινωνός του ζωοποιού ενδιαφέροντός Του.

Ο άνθρωπος που πιστεύει, έλκεται από την ομορφιά και την αγάπη του Θεού. Νιώθει έκθαμβος με την παρουσία του Θεού, που του αποκαλύπτεται, είτε στην ομορφιά της φύσης, είτε στην ύπαρξη των άλλων ανθρώπων, είτε κάποιες στιγμές και στον ίδιο προσωπικά.

Ο άνθρωπος της πίστης ζεί ουσιαστικά και γνήσια την εμπιστοσύνη του προς την άπειρη και ανέκφραστη μ’ ανθρώπινους χαρακτηρισμούς αγάπη του Θεού. Βιώνει το ζωοποιό έλεος του Θεού, Δημιουργού των πάντων, που αναζωογονεί διαρκώς την πεπτωκυία φύση. Επιζητεί τη δικαιοσύνη και την κρίση του Θεού, αφού την ταυτίζει με το ασύλληπτο για τους ανθρώπους έλεός Του, που αναζητά λόγους όχι για να τιμωρήσει, αλλά για να καταξιώσει, σώσει, αναδείξει το ανθρώπινο πρόσωπο.

Ο άνθρωπος που βιώνει την παρουσία του Θεού στη ζωή του, δεν περιμένει τη μετά θάνα­το ζωή για να δικαιωθεί. Δεν στειρείται κάτι, ώστε να περιμένει την ανταπόδοση. Αντίθετα, νιώθει υπόχρεος για τη χάρη που του έχει προ­σφερθεί. Αυτή τη χάρη που εξα­φανίζεται όπο­τε την θεωρεί ως ατομική του κατάκτηση και που πολλαπλα­σιάζεται όποτε την μοιράζε­ται με τους άλλους.

Ο άνθρω­πος που πι­στεύει και κοι­νωνεί με τον Θεό, γνωρίζει ότι το κακό δεν έχει οντότητα. Είναι το σκότος, δηλαδή η απουσία φωτός. Επομένως δεν έχει καμιά δυ­ναμη και καμιά τύχη απέναντι σ’ Αυτόν που είπε «Εγώ ειμί το φως», γιατί η παρουσία του φωτός «βγάζει έξω το σκότος». Δεν κατακρίνει τους άλλους ανθρώπους, γιατί ζεί το «μνήσθητι των αμαρτωλών ων πρώτός ειμι εγώ».

Ο άνθρωπος της πίστης γνωρίζει την ανε­πάρκειά του. Βιώνει την απιστία του ως στε­ρηση, ως αποσυντονισμό. Ως αποπροσανα­τολισμό. Προσπαθώντας να είναι αυθεντικός καταγράφει την ανεπάρκειά του, αλλά χαίρεται γνήσια και πλήρως την κάθε στιγμή, όταν ξα­ναβρίσκοντας τον προσανατολισμό του, μπο­ρεί να ξαναζεί την ομορφιά της ζωής. Ο Θεός για τον άνθρωπο της πίστης είναι η αστείρευτη πηγή του ανεφοδιασμού του, «ο θησαυρός των αγαθών και ζωής χορηγός» που είναι πάντα εκεί για όποιον Τον θελήσει.

Δρ. Δημήτρη Καραγιάννη
Από το περιοδικό της Ι. Μητροπόλεως Λεμεσού ΠΑΡΑΚΛΗΣΗ