Ηγουμένη: Η μοναχή Καλλινίκη Παπαγεωργίου Ηγουμένη Ι. Μ. Γενέσιου της Θετοκόου Ζουβρβάς (1894-1981)
«Αργότερα ήλθε στην Μονή μια δαιμονισμένη κοπέλα. Τό πονηρό πνεύμα ανέφερε τό γεγονός αυτό ως εξής:
«Ήθελα να την σκοτώσω από την συκιά, όμως δεν μπόρεσα, γιατί αυτή ή βλαχάρα (έτσι συνήθως αποκαλούσε την Αγία Άννα) δεν με άφησε. Όχι μόνο τις μοναχές δεν μ’ αφήνει να πειράξω, αλλά ούτε τό γατάκι της Μονής Της!».
Η κατά κόσμον Κυριακή Παπαγεωργίου γεννήθηκε τό 1894 στο Πόρτο-Χέλι Έρμιονίδος. Οι γονείς της ονομάζονταν Θεόδωρος και Αντωνία. Είχε και δύο άλλες αδελφές, την Σοφία και την Καλλιόπη. Ό Θεόδωρος όμως πέθανε νέος. Ή μητέρα της παντρεύτηκε σύντομα τον σεμνό και μορφωμένο Ανδρέα Μπουρλετίδη ό όποιος αγαπούσε ιδιαίτερα την Κυριακή και την αποκαλούσε «Άγγελο Θεού».
’Ήταν χαριτωμένη και έξυπνη. Σε μικρή ηλικία ήλθε στην Ύδρα για να εργαστεί σε μία πολύ καλή οικογένεια, την οικογένεια τού τότε ειρηνοδίκη τού νησιού, ό όποιος είχε δύο θυγατέρες. Αυτές αγάπησαν τόσο πολύ την Κυριακή, ώστε την αποκαλούσαν αδελφή τους. Πήγαιναν μαζί επισκέψεις σε πνευματικά πρόσωπα. Έτσι γνωρίσθηκε με τον Γέροντα Δανιήλ Σίακο, Ηγούμενο και πνευματικό πατέρα της Ιεράς Μονής «Ζούρβας». Ό σύνδεσμος αυτός έγινε αφορμή, ώστε ή νεαρή Κυριακή να διαλέξει τον τόπο πού θα ζούσε ως μοναχή. Ή ερημική αλλά αγιασμένη περιοχή της ανατολικής Ύδρας, ή επιλεγόμενη «Ζούρβα», έγινε ή μόνιμη κατοικία της.
Εκεί ασκούνταν μερικές ηλικιωμένες χήρες γυναίκες και ή νεαρή τότε Μαρία Κατσάτου (ή μοναχή Μακαρία), ή όποια εργαζόταν στο πατρικό σπίτι τού Γέροντα Δανιήλ. Ή κολλυβαδική λοιπόν Μονή της Παναγίας έλκυσε την φλεγόμενη καρδία της Κυριακούλας, ή όποια έγινε δόκιμη μοναχή σε ηλικία είκοσι τριών ετών. Την ίδια χρονιά, στις 11 Δεκεμβρίου, κατά την ονομαστική γιορτή τού Γέροντα Δανιήλ ή Κυριακή πήρε τό όνομα Καλλίνικη στην ρασοφορία της και τό 1921 (25 Μαΐου) έγινε από τον μακαριστό γέροντα μεγαλόσχημη μοναχή.
Τό έτος 1927 ή Μονή αναγνωρίσθηκε ως γυναικεία κοινοβιακή Μονή και ή μοναχή Καλλίνικη τοποθετήθηκε επισήμως Ηγουμένη της Ιεράς Μονής, στα τριάντα τρία της χρόνια.
Ή αδελφότητα αυξανόταν και στις παλιές μοναχές προστίθενταν νέες. Για όλες αυτές ή Γερόντισσα Καλλίνικη ήταν υπόδειγμα υπακοής και ταπεινώσεως. Όλες την σέβονταν και την υπεραγαπούσαν. Ό Γέροντας Δανιήλ τιμούσε βαθιά την υπακοή της και συχνά την δοκίμαζε για δική της καλλιέργεια και κυρίως για παραδειγματισμό των υπολοίπων μοναχών.
Κατά τά πρώτα εκείνα χρόνια της εγκαταστάσεως της νέας αδελφότητας υπήρξαν ταυτόχρονα και οικοδομικές εργασίες πολλές και δύσκολες. Με πολύ κόπο τακτοποιούνταν τό ένα μετά τό άλλο τά σημερινά κτίσματα της Ιεράς Μονής. Όταν τό 1910 πήγε ό Γέροντας Δανιήλ εκεί, βρήκε μόνο τον ιερό ναό της Παναγίας, λίγα κελιά και βοηθητικούς χώρους. ’Ήτανλοιπόν ανάγκη να βοηθούν και οι νεώτερες μοναχές με σκληρή δουλειά. Κάποια ημέρα θέλησε ό γέροντας να δοκιμάσει την μακαρία Καλλίνικη. «Πήγαινε γρήγορα, της είπε, στον άσβεστόλακκο να ανακατεύσεις τον άσβεστη».
Εκείνη χωρίς κανένα δισταγμό σήκωσε τό μανίκι της για να βάλει τό χέρι της μέσα στον ασβέστη πού κόχλαζε, χάριν της υπακοής στον Γέροντα. Ό ίδιος τότε αμέσως την συγκρότησε λέγοντας της επιτιμητικά: «Βρε κουτό, τί πας να κάνεις εκεί μέ τό χέρι σου;».
Σε άλλες περιπτώσεις ό μακαριστός Γέροντας Δανιήλ χρειαζόταν λίγο σχοινί ή κάποιο κορδόνι για επείγουσα εργασία. Ή Γερόντισσα Καλλίνικη χωρίς δεύτερη σκέψη έσκυβε, έλυνε τό σχοινάκι της κάλτσας της και τό έδινε στα χέρια τού Γέροντα.
Άλλη φορά ό αείμνηστος έστειλε τις αδελφές τον Αύγουστο να κόψουν σύκα. Σκέφθηκαν να μην βρίσκονται ή μία κοντά στην άλλη για να αποφύγουν την άργολογία. Έτσι ή νεαρή Καλλίνικη ανέβηκε σε μία μεγάλη συκιά μόνη της. Όταν έφθασε στο υψηλότερο σημείο είδε τον δαίμονα να την φυσά μέ ένα τεράστιο χωνί για να την ρίξει.
Έχασε τότε την ισορροπία της και στην προσπάθεια της να κρατηθεί από κάπου πρόφθασε να δει σε νεφέλη φωτεινή μία ηλικιωμένη μελαχροινή γυναίκα. Έπεσε στο έδαφος, άλλα δεν τραυματίσθηκε καθόλου. Έτρεξαν να την βοηθήσουν οι πλησιέστερες μοναχές. Την πήγαν με τρόμο στον Γέροντα ό όποιος είπε αμέσως να την ξαπλώσουν στο κρεβάτι για να δουν αν κτύπησε κάπου. Όταν του είπαν ότι εξωτερικά δεν έβλεπαν τίποτε, έδωσε εντολή να της δώσουν να πιει αραιωμένο φρέσκο βούτυρο για τυχόν εσωτερική αιμορραγία. Ή Γερόντισσα όμως δίσταζε πολύ να κάμει υπακοή, διότι σκεπτόταν ότι νήστευαν για την Παναγία, χάριν όμως της υπακοής τό ήπιε.
Αργότερα ήλθε στην Μονή μια δαιμονισμένη κοπέλα. Τό πονηρό πνεύμα ανέφερε τό γεγονός αυτό ως εξής: «Ήθελα να την σκοτώσω από την συκιά, όμως δεν μπόρεσα, γιατί αυτή ή βλαχάρα (έτσι συνήθως αποκαλούσε την Αγία Άννα) δεν με άφησε. Όχι μόνο τις μοναχές δεν μ’ αφήνει να πειράξω, αλλά ούτε τό γατάκι της Μονής Της!».
Έκτος από τον Γέροντα και όλες οι αδελφές αγαπούσαν την σεμνή και συμπαθητική νεαρή Ηγουμένη τους. Μία από αυτές, πολύ μεγαλύτερη στην ηλικία, τόσο την αγαπούσε ώστε έγραφε αυτοσχέδια τραγούδια και ποιήματα ή μετέτρεπε γνωστά με δικούς της στίχους εγκωμιαστικούς για την πνευματική της μητέρα. Τά τραγουδούσε όταν αυτή απουσίαζε από την Μονή για να παρηγορηθεί. Αντίθετα μία άλλη επίσης ηλικιωμένη μοναχή δεν ήθελε ούτε τό χέρι της να φιλάει σκεπτόμενη περιφρονητικά για τό νεαρό ίσως της ηλικίας της.
Όμως ή Αγία Άννα βοήθησε πάλι. Φανερώθηκε στον ύπνο της μοναχής εκείνης και την φοβέρισε λέγοντας της: «Να φιλάς τό χέρι της Καλλίνικης, γιατί εγώ την έβαλα Ηγουμένη!».
Ή μακαριστή Γερόντισσα Καλλίνικη διακρινόταν για την πλούσια αγάπη, την ταπείνωση και την διάκριση πού καθοδηγούσε τις μοναχές της συνοδείας της. Ως τό 1959 πού κοιμήθηκε εν Κυρίω ό Γέροντας Δανιήλ συνεργάσθηκαν άψογα για την ανακαίνιση της Μονής. Επίσης ό Γέροντας την βοήθησε πολύ στο ποιμαντικό της έργο. Έπειτα ανέλαβε να συνεχίσει μόνη με την βοήθεια βέβαια της Κυρίας Θεοτόκου και της μητέρας της Αγίας Άννας τό πολύ δύσκολο έργο της διαποίμανσης τριάντα και πλέον μοναχών.
Ή Γερόντισσα αγαπούσε πολύ την προσευχή και την σιωπή. Καλλιεργούσε την ευχή τού Ιησού και παρακινούσε συνέχεια και χωρίς να σκέπτεται κόπο τις μοναχές σε αυτό τό σωτήριο έργο. Ελάχιστες όμως πληροφορίες έχουμε για την πνευματική μυστική ζωή της.
Μία νύκτα προσευχόταν θερμά μέ κατάνυξη και πολλά δάκρυα στο κελί της μπροστά στην εικόνα της Ύπεραγίας Θεοτόκου και ένιωσε τόση αγαλλίαση και πνευματική ευφροσύνη ώστε συγκλονίσθηκε από τό έντονο αυτό κύμα της θείας χάριτος. «Έντονο φτερούγισμα ένιωσα μέσα μου και μία χαρά πού κράτησε ημέρες» έκμυστηρεύθηκε αργότερα σε μία αδελφή.
Άλλοτε, ενώ κοιμόταν στο κρεβάτι της έλεγε την ευχή του Ιησού δυνατά για πολλή ώρα. Ή αδελφή που την συνόδευε (βρίσκονταν σε ταξίδι στην Αθήνα), σηκώθηκε για να εξακριβώσει εάν κοιμάται ή όχι.
Στον Ιερό ναό της Μονής στο σημείο όπου προσευχόταν υπήρχε στρωμένο ένα μικρό χαλί. Έσταξε κυριολεκτικά από τά δάκρυά της. Οι αδελφές τό άφηναν έξω να στεγνώσει και έπειτα τό τοποθετούσαν στην θέση του.
Ή Γερόντισσα Καλλίνικη είχε μεγάλη ευλάβεια και στον Άγιο Ιωσήφ τον Μνήστορα. Έλεγε ότι έχει μεγάλη παρρησία στον Θεό. διότι πήρε μέρος στο μυστήριο της Θείας Οικονομίας. Πολύ την συγκινούσε ό ρόλος του φύλακα που είχε για την Παρθένο Μαρία και τον Χριστό.
Ένα ακόμη χάρισμα πού κοσμούσε την ψυχή της μακαριστής Γερόντισσας ήταν και αυτό της ελεημοσύνης. Έφευγε από την Μονή στην Αθήνα και αλλού για διάφορες υποθέσεις μέ τά απαραίτητα βέβαια ρούχα και επέστρεφε πολλές φορές χωρίς την εσωτερική στολή της.
Ελεούσε ακατάπαυστα και αδιάκριτα ξένους και γνωστούς. Οι ποιμενικές οικογένειες πού ζούσαν γύρω από την Μονή μαρτυρούσαν γι’ αυτό, ιδιαιτέρως τά παιδιά των πτωχών βοσκών, τά όποια ωφελήθηκαν μέ πολλούς τρόπους από την άμετρη καλοσύνη της. Ομολογούν μέχρι σήμερα τά παιδιά εκείνα -ηλικιωμένοι τώρα πλέον άνδρες και γυναίκες- ότι πολλά οφείλουν στο Μοναστήρι της Παναγίας, από ρούχα και τρόφιμα έως και αυτή την στοιχειώδη μόρφωσή τους. Αν γνωρίζουν να γράφουν και να διαβάζουν, τό χρωστούν στην φροντίδα της μακάριας Καλλίνικης και τού Γέροντα Δανιήλ φυσικά. Έδιναν στα παιδιά εκείνα όλα τά απαραίτητα υλικά, πλάκα, κονδύλι, βιβλία και άλλα. Οι μορφωμένες μοναχές τά έπαιρναν κοντά τους: στο εργαστήριο της υφαντικής και δίπλα στον αργαλειό τούς έκαναν τά κυριότερα μαθήματα.
Κοπέλες πού στερούνταν την απαραίτητη προίκα βοηθήθηκαν πλούσια από την αείμνηστη Γερόντισσα.
ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ. ΓΕΡΟΝΤΕΣ ΚΑΙ ΓΥΝΑΙΚΕΙΟΣ ΜΟΝΑΧΙΣΜΟΣ. ΙΕΡΟΜΟΝΑΧΟΥ ΚΑΒΒΑΔΙΑ ΔΗΜΗΤΡΙΟΥ.
