Χριστός: Μιλάς για τον Χριστό; Δεν σου λέω να πας να κηρύξεις το Χριστό κάτω στο Νείλο ποταμό και στις Ινδίες. Εδώ στο χωριό σου και στην πόλη σου να τον κηρύξεις.
Κάτω στους Αγίους Τόπους, όχι μακριά από τον Ιορδάνη ποταμό, ήταν μια πόλη που ονομαζόταν Σιχάρ. Κατοικούνταν από Σαμαρείτες. Οι Ιουδαίοι μισούσαν τους Σαμαρείτες. Τους θεωρούσαν νόθα παιδιά. Ούτε στα σπίτια τους πήγαιναν, ούτε τα κορίτσια τους παίρνανε, ούτε ένα ποτήρι νερό πίνανε από αυτούς, ούτε καλημέρα ή καλησπέρα δεν τους λέγανε. Δεν περνούσανε ούτε από τα χωράφια τους. Κι αν τύχαινε να περάσει κανείς τίναζε τα παπούτσια του.
Ο Χριστός όμως, μπήκε στη Σαμάρεια. Οι κάτοικοι αυτής της πόλεως δεν είχανε ακούσει τίποτα για τον Χριστό. Δεν ξέρανε τίποτα για τον Χριστό. Ποιος τους έφερε κοντά Του; Ούτε παπάς, ούτε δεσπότης, ούτε ιεροκήρυκας, αλλά μια γυναίκα.
Μήπως αυτή η γυναίκα ήτανε καμιά δασκάλα, καμιά καθηγήτρια, καμιά μορφωμένη που ήξερε πολλά γράμματα; Όχι. Ήταν μια αγράμματη και μάλιστα αμαρτωλή γυναίκα. Ήταν ένα κάρβουνο του διαβόλου και ο Χριστός το έκανε διαμάντι. Τι μεγάλα θαύματα κάνει ο Χριστός! Και σήμερα σε όλες τις εκκλησίες αυτή την γυναίκα την αγράμματη και αμαρτωλή την τιμούμε όλοι. Αυτή μόλις γνώρισε τον Χριστό έτρεξε και είπε: – Ελάτε συγχωριανοί μου να δείτε κάποιον, που μου είπε όλα τα μυστικά της καρδιάς μου. Μήπως είναι αυτός ο Χριστός.
Έτρεξε όλο το χωριό και δεν χόρταινε να ακούει τα λόγια του. Έπεσαν στα πόδια του παρακαλώντας να μείνει κοντά τους. Και έμεινε ο Χριστός εκεί δυο μέρες. Και πίστεψε όλο σχεδόν το χωριό τους.
Και η Σαμαρείτισσα τί έγινε; Από την ημέρα που πίστεψε στον Χριστό άλλαξε ζωή. Από Σαμαρείτισσα έγινε Φωτεινή. Από σκοτάδι έγινε φως, από σκοτεινή έγινε φωτεινή. Και τι έκανε; Τα άφησε όλα, πήρε ένα ραβδί και περπατούσε σε βουνά και ρεματιές κηρύττοντας το Χριστό με φλόγα. Όταν έλεγε το όνομα του Χριστού έκλαιγε. Μετά τη σταυρική θυσία του Χριστού πήγε σε πολλά μέρη. Κατέληξε στη Σμύρνη. Και εκεί κήρυξε το Χριστό, και βαπτισθήκανε πολλοί και έγιναν χριστιανοί. Για αυτό οι σμυρνιώτες κτίσανε προς τιμήν της την πιο όμορφη εκκλησία που υπήρχε στη Μικρά Ασία. Ο ναός της Αγίας Φωτεινής ήταν ο πρώτος μετά την Αγία Σοφία της Κωνσταντινούπολης. Στην εκκλησία της Αγίας Φωτεινής λειτούργησε για τελευταία φορά ο Χρυσόστομος Σμύρνης το 1922, και μετά έβαλαν φωτιά οι Τουρκαλάδες και την έκαψαν. Δεν υπάρχει πια.
Ποιος λοιπόν έφερε τόσο κόσμο στο Χριστό; Μια γυναίκα, η αγία Φωτεινή. Γι’ αυτό, ότι έκανε η αγία Φωτεινή να κάνουμε και εμείς. Μπα, θα μου πείτε, να αφήσουμε τα σπίτια μας, τα χωράφια μας και τις δουλειές μας, να πάρουμε ένα ραβδί και να τρέχουμε για να κηρύττουμε το Χριστό; Μα τρελάθηκες ; Έχουμε γυναίκα και παιδιά…
Δεν σου λέω να πας να κηρύξεις το Χριστό κάτω στο Νείλο ποταμό και στις Ινδίες. Εδώ στο χωριό σου και στην πόλη σου να τον κηρύξεις. Θα μου πεις :
Θα σου πω. Από το πρωί που σηκώνεσαι μέχρι το βράδυ η γλώσσα σου δεν σταματά. Κουβεντιάζεις με τη γυναίκα σου, με τα παιδιά σου, με όλους. Κουβεντιάζεις στο καφενείο, στην πλατεία, παντού. Αν μετρήσω τις λέξεις που λες από το πρωί ως το βράδυ, είναι χίλιες λέξεις. Αν ψάξω μέσα στις χίλιες αυτές λέξεις, θα βρω το διαμάντι; Γιατί οι λέξεις που λένε οι άνθρωποι είναι χαλίκια και άμμος. Διαμάντι είναι ο Χριστός. Είπες μια λέξη για το Χριστό;
Σ’ αυτή την κατάντια φτάσαμε, να ακούγεται το όνομα του Χριστού και της Παναγίας μόνο στις βλαστήμιες.
Για καλό η λέξη Χριστός δεν βγαίνει από τα χείλη σου. Κουβεντιάζεις για όλα, για τα γίδια, για τα χωράφια, για τα λεφτά, για τις καταθέσεις, για τις παντρειές και τα διαζύγια… Για τον Χριστό δεν μιλάς.
Το να μη μιλάς για τον Χριστό, που σου δίνει το φως, τον αέρα, το ψωμί, τα πάντα, είναι αμαρτία, αχαριστία.
Όπως λοιπόν η αγία Φωτεινή μιλούσε για τον Χριστό, έτσι να μιλάς και εσύ για Αυτόν.
Να μιλάς μέσα στο σπίτι. Είσαι πατέρας; Όταν βραδιάζει φώναξε την γυναίκα και τα παιδιά σου και μίλα τους για τον Χριστό. Πάρε και διάβασε το Ευαγγέλιο.
Θα πεθάνεις μια μέρα και όλα θα τα ξεχάσουν τα παιδιά και τα λεφτά και τα πλούτη. Ένα δεν θα ξεχάσουν ποτέ. Ότι τους μιλούσες για τον Χριστό. Δεν θα ξεχάσουν ποτέ τη μάνα, τον πατέρα και τη γιαγιά που τους μιλούσαν για τον Χριστό.
Δάκρυα μου έρχονται στα μάτια όταν θυμάμαι το πατρικό μου σπίτι… Μας μιλούσαν για τον Χριστό.
Στη Ρωσία άθεοι ήταν. Καμπάνα δεν χτυπούσε, κήρυγμα δεν επιτρεπόταν, το κατηχητικό απαγορευόταν. Παιδάκι να πλησιάσει παπάς δεν τολμούσε. Στα σχολεία πολεμούσαν την πίστη. Πώς κρατήθηκε η εκκλησία; Ποιος δίδασκε τα παιδιά για το Χριστό; Οι Ρωσίδες μανάδες και οι γιαγιάδες. Μακάρι να πιστεύαμε εμείς εδώ όπως εκείνες. Τη νύχτα, τα μεσάνυχτα, παίρνανε τα παιδιά, τα γονάτιζαν μπροστά στην εικόνα του Χριστού και τους κάνανε μάθημα.
Στο άθεο εκείνο καθεστώς έβλεπες στρατιώτες και αξιωματικούς και δικαστές που πιστεύανε στο Χριστό. Και απορούσαν οι άπιστοι, ποιος τους δίδαξε τη θρησκεία!
Όχι μόνο δεν έσβησε η πίστη στη Ρωσία, αλλά και θριάμβευσε. Γιατί; Γιατί υπήρχαν οι Σαμαρείτισσες.
Πάρτε λοιπόν και εσείς τα παιδιά σας και μιλήστε τους για το Χριστό.
Θα γεράσεις μια μέρα και θα πεθάνεις. Αλλά όταν σε θυμάται το παιδάκι θα λέει: Αχ καλή μου μάνα που μου σταύρωνες τα χεράκια και με μάθαινες την προσευχή, ευλογημένη να είσαι!
Εγώ δεν σας λέω να πάτε στην Αφρική και να κηρύξετε το Χριστό, αλλά μέσα στο σπίτι σας.
Σου έδωσε τη γλώσσα ο Θεός, όχι για να βρίζεις, να καταριέσαι και να στέλνεις το παιδί σου στο διάβολο, όχι για να βλαστημάς και να κουτσομπολεύεις, όχι για να συκοφαντείς και να αισχρολογείς. Όχι για να κάθεσαι με τις ώρες στα καφενεία και στις τηλεοράσεις και να συζητάς τα αίσχη που βλέπεις..
Σου έδωσε τη γλώσσα ο Θεός για να πεις μόλις σηκωθείς το πρωί: Ευχαριστώ Θεέ μου, που μου έδωσες το φως. Και όταν έρθει το μεσημέρι να πεις: Σε ευχαριστώ Θεέ μου, που μου έδωσες το ψωμί. Και όταν βραδιάζει να πεις: Σε ευχαριστώ Θεέ μου που με φύλαξες όλη την ημέρα.
Σήκω την Κυριακή να πας στην εκκλησία και να υμνήσεις τον Θεό.
Να μιλάς για τον Χριστό και μόνο για τον Χριστό. Με τη ζωή σου και το παράδειγμα σου. Τότε θα είσαι χριστιανός. Αλλιώς δεν θα είσαι χριστιανός αλλά θα είσαι χειρότερος από τους Σαμαρείτες και χειρότερος από τους Τούρκους, χειρότερος από όλους.
Είθε ο Θεός τα λίγα αυτά που είπαμε με απλά λόγια, να μας φωτίσει να τα κατανοήσουμε, και μιμούμενοι και εμείς την Σαμαρείτισσα να είμεθα πιστά και αφοσιωμένα τέκνα της Αγίας μας Εκκλησίας. Αμήν.
Επίσκοπος Αυγουστίνος Καντιώτης
Απομαγνητοφωνημένη ομιλία, στον ι. ναό Αγ. Αθανασίου Σιταριάς – Φλωρίνης την 7-5-1972
