κείμενο ενός φυλακισμένου παιδιού, που συγκλονίζει με τα λόγια του, αλλά και με το γράμμα της μητέρας του, που παραθέτει
Πλησιάζουν Χριστούγεννα. Είναι τα δεύτερα Χριστούγεννα που περνώ μέσα σε πηχτό σκοτάδι, μέσα σε νύχτα δίχως σύνορα. Ο χρόνος δεν με απασχολεί, δεν τον μετρώ. Δεν χρειάζομαι ρολόι ούτε ημερολόγιο. Ζω σε έγκαταβαθιά, δεν ξεχωρίζω τις ώρες, τις μέρες, τους μήνες, τα χρόνια. Με τη μυρωδιά νιώθω τα Χριστούγεννα κι όχι με τα μάτια. Τα νιώθω στον αέρα.
Κάθομαι με το βλέμμα καρφωμένο στο ταβάνι και νιώθω άδειος. Δεν έχω τίποτε να ελπίζω, δεν περιμένω κάτι ν’ αλλάξει. Σέρνομαι στο κενό, λιμνάζω…Καί θα σερνόμουν για πολύ και θα λίμναζα… αν…
Αν τούτο το πρωί δεν ερχότανε ένα γράμμα από τη μάνα! Απ’ τη μια στιγμή στην άλλη στο κελί μου έπεσε φως. Μόλις το είδα δάκρυα χαράς γέμισαν τα μάτια. Γιά μια στιγμή ένιωσα μπροστά μου τα γράμματα να χορεύουν τρελό χορό κι η αγωνία δεν με άφηνε ν’ αναγνωρίσω τις λέξεις. Έχωσα το κεφάλι μου μέσα στο χαρτί και βυθίστηκα στη γλυκιά μυρωδιά της μάνας. Η ζωή λοιπόν υπάρχει και για μένα, κι αλήθεια με περιμένει! Τα λόγια της αντηχούν στ’ αυτιά μου συνεχώς….)
Το γράμμα της μάνας, πριν από τα Χριστούγεννα, στο φυλακισμένο της παιδί…
22 Δεκέμβρη 2010
«Γιέ μου, γλυκό μου αγόρι. Την ίδια τη στιγμή που μου έφυγες κόπηκε η αναπνοή μου, έσπασε η ψυχή μου. Το σπίτι μας βυθίστηκε στη σιωπή, δύο χρόνια τώρα, και βουβάθηκε η ζωή μας.Τίποτε δεν είναι πιά το ίδιο.
Τώρα έρχονται πάλι τα Χριστούγεννα κι ούτε μια στάλα χαράς δε χώρεσε στις καρδιές μας. Το μαράζι σου μας λιώνει μέρα τη μέρα.
»Στο γιορτινό τραπέζι δεν θα ’σαι πάλι πλάι μας. Η θέση σου θα είναι αδειανή, όπως και οι αγκαλιές μας. Δεν θέλω να σε φορτώσω με βαριά λόγια, μάτια μου, μα ήταν μέσα μου καιρό και δεν άντεξα στο θέατρο που έπαιζα μπροστά στον πατέρα και τον αδερφό σου. Βλέπεις, κάποτε τα λόγια αδυνατούν να μένουν χωμένα βαθιά μας. Ζητούν διέξοδο και δε νοιάζονται για το συναίσθημα που θα προκαλέσουν.
»Κάνε υπομονή, ακριβέ μου. Δεν μπορεί, θα ’ρθουν καλύτερες μέρες για όλους μας. Το άστρο της γιορτής ίσως ζεστάνει τις ζωές μας. Σού στέλνω όλη μου την αγάπη και την έγνοια! Καί να θυμάσαι: τα πράγματα στη ζωή κάποτε αλλάζουν. Κάνε σύμμαχό σου την ελπίδα και προχώρα δίχως πίσω να κοιτάς! Γιά μας θα είσαι πάντα ο μικρός μας Φλοριάν…
Σε φιλώ γλυκά,
Η μαμά σου».
Από το Γυμνάσιο Φυλακών Ανηλίκων Βόλου
ΦΘΙΝΟΠΩΡΟ-ΧΕΙΜΩΝΑΣ 2012
Η ΦΩΝΗ ΤΩΝ ΦΥΛΑΚΙΣΜΕΝΩΝ ΠΑΙΔΙΩΝ
*από το περιοδικό Φίλοι Φυλακισμένων ,του Συλλόγου Συμπαραστάσεως Κρατουμένων ο Ονήσιμος
