Εκτός από τα καθήκοντα των γονέων προς τα παιδιά, ο ίδιος ο Θεάνθρωπος Ιησούς Χριστός, αποδεχόμενος την εντολή του Δεκαλόγου για την τιμή, που οφείλουν τα παιδιά στους γονείς, καυτηριάζει την αλλοίωση, που επέφεραν και σ’ αυτήν την εντολή οι Εβραίοι, αλλοίωση που επέτρεπε την αδιαφορία για τους γονείς (Ματθ.15,4-6)
Η επίδειξη στοργής και συμπαράστασης προ την «Τρίτη ηλικία» είναι χρέος του κάθε ανθρώπου. Είναι φυσικά κάτι που δεν επιβάλλεται και δεν απαιτείται, άλλα πηγάζει αυθόρμητα από τα παιδιά προς τους γονείς.
Η παρουσία του παππού και της γιαγιάς στο σπίτι των παιδιών τους, έστω και αν δεν είναι δυνατό να μένουν κάτω από την ίδια στέγη, είναι σημαντική και για τους νέους και για τους ηλικιωμένους. Και το νέο ανδρόγυνο μπορεί να εξυπηρετηθεί, κυρίως έχοντας δικούς του ανθρώπους, που με την παρουσία τους και μόνο θα προστατεύουν τα παιδιά τους, αλλά και οι ηλικιωμένοι θα αισθάνονται «χρήσιμοι» και όχι «περιττοί» και «ξοφλημένοι».
Γι’ αυτό είναι λανθασμένες κάποιες απόψεις, ευτυχώς στην πατρίδα μας δεν ακούγονται πολύ συχνά, και που υποστηρίζονται και από τις δύο πλευρές. Σύμφωνα π.χ. των μελλονύμφων: «μακρυά από τους δικούς σου και τους δικούς μου». Ή των ηλικιωμένων, ιδιαιτέρως της γιαγιάς: «Εγώ μεγάλωσα τα παιδιά μου, δεν ανακατεύομαι πλέον, θα ζήσω και εγώ τη ζωή μου…».
Και όμως πόσο σημαντική για όλους και προπάντων για τα μικρά παιδιά της οικογένειας, είναι η ΔΙΑΚΡΙΤΙΚΗ και προσεγμένη παρουσία του παππού και της γιαγιάς στην ζωή τους.
Τελικό κριτήριο της σωστής λειτουργίας της οικογένειας είναι η αυτοπροσφορά της στους άλλους. Δηλαδή η χριστιανική οικογένεια δεν περιορίζει τις σχέσεις αγάπης και ενδιαφέροντος μόνο στα μέλη της, αλλά ενδιαφέρεται και για τους άλλους. Η θέση του Γάλλου άθεου υπαρξιστή Σαρτρ ότι «ο άλλος είναι η κόλασή μου», κλείνει την μισή αλήθεια επειδή πράγματι σύμφωνα και με το λόγο του Κυρίου, εάν τον άλλον τον δω ως αντικείμενο της ποικίλης εκμετάλλευσης, τότε πράγματι γίνεται «η κόλασή μου», εάν όμως στο πρόσωπό του «δω τον Χριστό» εάν δηλαδή του συμπεριφερθώ, όπως σε αδελφό με ειλικρινή αγάπη, τότε γίνεται «ο παράδεισός μου».
Στην σύγχρονη πραγματικότητα που βιώνουμε στην Ελλάδα μπορεί κάποιος εύκολα να διαπιστώσει ότι η γενικότερη αντιμετώπιση των νέων ζευγαριών που έχουν παιδιά απέναντι στους παππούδες και γιαγιάδες δεν είναι αρνητική, όμως δεν μπορούμε να πούμε ότι και είναι απολύτως υγιής πνευματικά.
Πολλές φορές τα νέα ζευγάρια αντιμετωπίζουν τους γονείς τους σαν τους δωρεάν φύλακες των παιδιών τους όταν θα πρέπει να πάνε οι ίδιοι σε κάποια δουλειά ή κάποιο ταξίδι κ.τ.λ. Όταν λοιπόν δεν τους έχουν ανάγκη για την «φύλαξη των παιδιών» τότε τους ξεχνούν, δεν τους υπολογίζουν, τους βάζουν στο περιθώριο της ζωής τους. Αυτό σίγουρα δεν είναι ένας σωστός τύπος συμπεριφοράς ανθρώπου και πόσο μάλλον ενός χριστιανού.
Τα νέα ζευγάρια σίγουρα θα πρέπει να είναι ανεξάρτητα από τους γονείς τους, έχοντας δημιουργήσει πλέον την δική τους οικογένεια έχουν για στήριγμα πρωτίστως ο ένας τον άλλο. Όμως αυτό δεν είναι λόγος ώστε να απομακρύνονται οι παππούδες και οι γιαγιάδες από την ζωή της νέας αυτής οικογένεια και ουσιαστικά να τους εκμεταλλευόμαστε – να τους χρησιμοποιούμε μόνο όταν τους χρειαζόμαστε.
Διότι το να τους αναθέτουμε απλά να κρατάνε τα παιδιά όταν οι γονείς λείπουν αυτό δεν σημαίνει ότι τους έχουμε μέσα στην ζωή μας εάν δεν συνεχίζουμε να τους αναζητούμε και όταν δεν τους έχουμε ανάγκη για βοήθεια, να τους καλούμε για να φάμε μαζί ή να τους επισκεπτόμαστε συχνά μαζί με τα εγγόνια τους…και γιατί όχι να τους συμβουλευόμαστε σε κάποιο πρόβλημα που έχουμε.
Από την άλλη βέβαια όταν οι ηλικιωμένοι προσπαθούν με διάφορους τρόπους να ελέγχουν την ζωή και την πορεία της νέας αυτής οικογένειας χωρίς τα ζευγάρι να έχει δώσει τέτοια δικαιώματα καλό θα ήταν οι νέοι γονείς να ξεκαθαρίσουν την θέση τους ώστε να διαφυλαχθεί η ενότητα του ζευγαριού. Όταν από μέρους των πεθερικών υπάρχει μεγάλη πίεση και τάση για επιβολή απόψεων καλό θα ήταν το ζευγάρι να απομακρυνθεί διακριτικά ώστε να καταλάβουν και αυτοί ότι δεν είναι δουλειά τους πλέον να αποφασίζουν και ότι τα παιδιά τους έχουν δημιουργήσει μία νέα οικογένεια. Αυτό δεν σημαίνει ότι τους απομακρύνουμε και τους βγάζουμε από την ζωή μας αλλά διακρίνουμε τους ρόλους του καθενός, ποιος είναι ο πατέρας, η μητέρα, η γιαγιά και ο παππούς.
Ας μην μπερδεύουμε τα πράγματα ενώ είναι απλά και ξεκάθαρα και αυτό θα γίνει όταν κινούμαστε όλοι μας από αγάπη προς τους άλλους αλλά μία αγάπη που έχει διάκριση…
-250x180.jpg)
