Μια ιστορία για να θυμάσαι

Άκουσα πριν μερικές μέρες σε μια ομιλία ένα περιστατικό απ’το γεροντικό που με άγγιξε πολύ… Θα στο πω όπως το συγκράτησα. Συγχώρα μου τυχόν λάθη περιγραφικά…

Ήταν, λέει η ιστορία, ένας γέροντας στην έρημο. Στην ίδια περιοχή, μερικά χιλιόμετρα μακρυά ζούσε ένας άλλος μοναχός. Και πού και πού βρισκόντουσαν και τα λέγανε. Ο μοναχός σεβόταν το γέροντα πολύ και κάποια μέρα του λέει: “Γέροντα, σ’ ευχαριστώ πολύ! Με βοηθάς πολύ στον αγώνα μου. Θα σ’ αγαπώ για πάντα”.

Κι ο γέροντας του απαντά: “Κι εγώ, παιδί μου. Και να μη ξεχνάς: Θα σ’ αγαπώ ό,τι και αν γίνει. Ακόμη κι αν εσύ πάψεις να μ’ αγαπάς”.

Πράγματι, μερικά χρόνια αργότερα, ο μοναχός φθόνησε το γέροντα. Και άρχισε να τον κατηγορεί σ’ άλλους και να τον συκοφαντεί. Οι άλλοι μοναχοί και οι περαστικοί το έλεγαν αυτό στο γέροντα. Μα εκείνος, γαλήνια τους απαντούσε: “Τον αγαπώ σαν αδελφό μου. Ό,τι κι αν γίνει, ό,τι κι αν λέει”.

Αργότερα, ο μοναχός εκείνος συντετριμμένος ζήτησε συγγνώμη κι έβαλε μετάνοια στο γέροντα. Κι ο γέροντας του είπε: “Θυμάσαι που μου ‘χες πει ότι θα μ’ αγαπάς για πάντα; Και σου απάντησα ότι θα σ’αγαπώ ακόμη κι αν εσύ πάψεις να μ’ αγαπάς”;

Αυτή είναι η αληθινή αγάπη! Η ασύλληπτα αληθινή, η ολοκληρωτικά μοναδική. Η ασύνορη, η απροϋπόθετη. Που δε γνωρίζει φραγμούς ούτε εμπόδια ούτε φθείρεται απ’τα πάθη και το χρόνο.

Μακάρι να την μαθαίνουμε καθημερινά, καλή μου ψυχή…