“Μαμά, σε παρακαλώ, μη με σκοτώσεις…”

Μαμά μου, είμαι σχεδόν 3 μηνών, αγέννητο παιδί, στην κοιλίτσα σου ακόμα.
Ο γιατρός σού είπε ότι ίσως έχω “σύνδρομο down”.

Δεν ξέρω τί είναι αυτό, εγώ ξέρω ότι είμαι ένα μαζί σου, μαμά μου, ότι σ’ αγαπάω. Ξέρω ότι θέλω να δω το φως του ήλιου.
Ξέρω ότι θέλω να γελάσω, να κλάψω, να προσπαθήσω. Ξέρω ότι αν με σκοτώσεις, θα πονέσω πολύ. Ξέρω ότι θέλω να νοιώσω την αγάπη τη δική σου και του μπαμπά μου, όταν βγω έξω από την κοιλίτσα σου, όπως την έννοιωσα τη στιγμή που πρωτοδημιουργήθηκα.

Ξέρω ότι φοβάμαι τί θα γίνω όταν πεθάνω. Εσύ τα ξέρεις αυτά; Ο μπαμπάς τα ξέρει;

[irp posts=”344069″ name=”Η θέση μας μέσα στην κοινωνία και η πνευματική βοήθεια προς τα κοντινά μας πρόσωπα”]

Δεν ξέρω τί είναι το “σύνδρομο down”. Είναι κάτι κακό, μαμά μου; Αν είναι, τότε να το παλαίψουμε μαζί. Εγώ ξέρω να αγωνίζομαι, αγωνίζομαι κάθε στιγμή που μεγαλώνω μέσα στην κοιλίτσα σου. Μή φοβάσαι να αγωνιστείς μαζί μου.

ΜΗΝ με σκοτώσεις μαμά μου, ό,τι κι αν σου λέει ο γιατρός. Δεν μπορώ να στο πω με λόγια, όμως ελπίζω να με καταλάβεις. Δεν έχω άλλον από σένα, για να “μιλήσω”.