Οι άνθρωποι ζουν δίχως το άλλο τους μισό,
Ερωτευμένοι με την κενότητα τους,
…Αναγκάζοντας την κενότητα από το άλλο το μισό,
Να γίνεται αληθινό.
Έτσι ο Θεός τους φανερώνεται και τους δείχνει τον ναό της αγάπης του,
Που περιμένει να χτιστεί από τις πέτρες που κουβαλάνε οι άνθρωποι στην πλάτη τους.
Καθούμενοι στο βράχο , του νερα?ιδένιου μας δάσους,
Περιμένοντας τον ήλιο να τους αγγίξει με τις ακτίνες του,
Και με τις χρυσοσταλίδες της αγάπης του Ιησού Χριστού,
Να ελαφρύνει το βαρύ φορτίο.
Διψασμένη καρδιά ζητά να χαμογελάσει στο σήμερα και να ξεκουραστεί
Στο προσκεφάλι από τα δάκρυα της περασμένης πεθαμένης νύχτας.
Έτσι και η ψυχή , ως δέντρο λαμπιρίζει τον πρωινό τον ήλιο ύστερα από την βροχή του Θείου Λόγου της αλήθειας,
Αυτής της αλήθειας,
που παντρεύτηκε ο ουρανός με την γή
και κάνοντας τον Θεό να μιλάει,
μέσα από τα λουλούδια,
ευχαριστώντας και τα δέντρα, που με τους καρπούς τους ομολογούν
πως του κάναν υπακοή.
Παναγία μας μητέρα, και του Χριστού μητέρα ,
είσαι το πρώτο λουλούδι που άνθησε πάνω στην γη,
εσύ η αυγή και το ουράνιο τόξο,
εσύ ο φωτοκαρπός του ήλιου που δίνει στο δάσος μου Ζωή.
Εσύ το νερό του βράχου,
εσύ ο ναός της Ζωής,
Εσύ ο άνεμος που άναψες την ζωντανή την φλόγα,
Εσύ το λουλούδι που μας ζητάς τις πέτρες που κουβαλάμε ,
Στον Γιό σου να του αφήσουμε στα χέρια Του.
Αυτός ο χτίστης του καμπαναριού της ψυχής.
**
Ω! καρδιά μου, που με πίστη περιμένεις, την υπόσχεση
Για ένα θαύμα ζωής.
Πιάσε μου το χέρι και έλα μαζί μου να πετάξεις,
Έλα μαζί μου να τρυπήσουμε τις νύχτες και να κεντήσουμε τις μέρες
Με την χρυσή κλωστή τον χρόνο, της άχρονης στιγμής
Έλα μαζί μου να σου δείξω την άνοιξη,
Που στέκεται ντροπαλή έξω από την πόρτα του χειμώνα,
στις καρδιές των ανθρώπων.
Έλα να χτυπήσουμε μαζί αυτήν την πόρτα,
ιδού την κρούω …
Μέσα στου δάσους την σιωπή,
και ακούγεται από το βάθος του χειμώνα
Η αγάπη στην νάρκη που κοιμάται:
-Δεν είμαι εδώ δε, θέλω κανέναν,
η ύπαρξη μου χάθηκε,
Μέσα στα πρέπει και τα θέλω της ντροπής ,
Μα νά !….κάποιος μας ανοίγει την πόρτα,
και είναι η πίστη που περίμενε καρτερικά μέσα στην καρδιά του σπόρου,
Θυμάστε τον σπόρο που μιλούσαμε πιο νωρίς στην ιστορία;
Είναι αυτός ο σπόρος που περίμενε καρτερικά το θαύμα της ζωής,
Και έτσι και εγώ αναγνώστη μου,
και συνταξιδιώτη μου στον χρόνο της άχρονης στιγμής,
έλα να χαμογελάσουμε στην νύχτα του χειμώνα,
ιδού σου χαρίζω την ζωντανή ελπίδα,
ένα κλωνάρι ανθησμένης αμυγδαλιάς να το προσφέρεις για καλημέρα
στον ήλιο της αγάπης.
Της αγάπης που δεν γνώρισε ποτέ αντάλλαγμα,
Απλά αυτοί που την προσφέρουνε με την ομορφιά
από ένα χαμόγελο της μοναδικής αλήθειας,
μιας αληθινής άνοιξης της αιωνίου ζωής.
**
Ευχολόγιον
Η χάρης του Κυρίου Ιησού Χριστού,
με την αγάπη της μητέρας Παναγίας,
Και των Αγίων Πατέρων ημών,
να είναι μεθ ημών
και να μας φωτίζουν και να μας οδηγούν,
Στο μονοπάτι της αλήθειας και της αγάπης των αλλήλων ως εαυτόν.
ΑΝΑΓΝΩΣΤΗΣ
Μαρία Γ.
