Ιερομόναχος Αθανάσιος Παντοκρατορινός: Γεννήθηκε στη Μάδυτο της Α. Θράκης, ο κατά κόσμον Βασίλειος Κατμάδας, από ευσεβέστατους γονείς το 1887. Πόθησε τον μοναχικό βίο από παιδί και το 1901 προσήλθε στη μονή Παντοκράτορος, στην υπακοή του συμπατριώτη του ιερομονάχου Στεφάνου.
Μετά διετή δοκιμή εκάρη μοναχός. Το ίδιο έτος εισήλθε μαθητής στην Αθωνιάδα Σχολή. Μετά τριετία φοίτησε στη Μεγάλη του Γένους Σχολή Κωνσταντινουπόλεως. Το 1910 χειροτονήθηκε διάκονος. Το 1912 διορίσθηκε καθηγητής στην Αθωνιάδα. Κατά τον μετέπειτα σχολάρχη της Αθωνιάδος επίσκοπο Ροδοστόλου Χρυσόστομο, υπήρξε «ονομαστός Αγιορείτης και δυνατός δάσκαλος». Ο ιερομόναχος Χριστόφορος Δοχειαρίτης (Κτενάς) μάλιστα γράφει περί αυτού: «Ο πατήρ Αθανάσιος ην ο ευτυχέστατος των διδασκάλων της Αθωνιάδος, διότι ηξιώθη ίνα ίδη τον ημέτερον στρατόν απελευθερούντα και την ιεράν ταύτην της φιλτάτης πατρίδος γωνίαν και τους αξιωματικούς αυτού φιλοξενουμένους εν τη Σχολή ταύτη».
Στη συνέχεια σπούδασε στη Θεολογική Σχολή Αθηνών, στην οποία αρίστευσε. Το 1918 χειροτονήθηκε ιερεύς. Διακρίθηκε ως ιεροκήρυκας και συγγραφέας. Το 1920 εξελέγη προϊστάμενος της μονής του και αρχιγραμματεύς της Ιεράς Κοινότητος του Αγίου Όρους επί τριετία. Κατόπιν διετέλεσε αντιπρόσωπος της μονής του στην Ιερά Κοινότητα. Παντού και πάντοτε υπήρξε φίλεργος, φιλότιμος, φιλαλήθης, φιλάδελφος, φιλομαθής, μελετηρός και δραστήριος.
Κατά τα έτη 1930-1941 υπήρξε σχολάρχης της Αθωνιάδος και από το 1945-1954 καθηγητής της Εκκλησιαστικής Σχολής Ξάνθης. Άφησε αγαθή μνήμη και οι πάντες τον εγκωμίασαν. Διακρίθηκε για το γνήσιο εκκλησιαστικό του ήθος και φρόνημα. Αναπαύθηκε εν Κυρίω στις 4.2.1959 πάμπτωχος στη Θεσσαλονίκη κι ετάφη στο κοιμητήριο της Ευαγγελιστρίας.
Πηγές – Βιβλιογραφία
Νεκρολόγιον Ιεράς Μονής Παντοκράτορος, σ. 19. Χριστοφόρου Κτενά αρχιμ.. Η σύγχρονος Αθωνιάς Σχολή και οι εν αυτή διδάξαντες από του 1845-1916, Αθήναι 1930, σσ. 112-117. Χρυσοστόμου Ροδοστόλου επισκόπου. Πόθος και χάρις στον Άθωνα, Άγιον Όρος 2000, σ. 150. Συμεών Πασχαλίδη, Ιερά Μονή Παντοκράτορος, Άγιον Όρος 2005, σ. 202.
Πηγή: Μοναχού Μωυσέως Αγιορείτου, Μέγα Γεροντικό, τ. Α΄, εκδ. Μυγδονία σ. 605-611
){kind=link}