Για την ψυχή των μαθητών μας…

του Παναγιώτη Ασημακόπουλου

Τελευταία μέρα μάθημα σήμερα… Αρχίζουν πλέον οι εξετάσεις. Μια διαδικασία απαραίτητη για το εκπαιδευτικό σύστημα αλλά χωρίς στόχευση στην ψυχή του μαθητή.

Το κλίμα σε κάθε σχολείο είναι περίεργο. Σχολιασμός της επικαιρότητας, διακωμώδηση της επίταξης, αγωνία για το αύριο. Πάντως, το ηθικό ψηλά.

Μπήκα στις τάξεις που είχα μάθημα. Διευκρίνισα την ύλη σε μαθητές που δεν χαμπαριάζουν από κρίσεις και από λογικούς υπολογισμούς. Ευγενικά παιδιά, ζωντανές υπάρξεις, άλλα φωνακλάδικα, άλλα πιο μαζεμένα.

Όλα όμως έχουν ένα κακό: Γελάνε ακόμη… Κακό αυτό για το σύστημα. Φαίνεται πως ονειρεύονται κι από πάνω. Ε, όχι… Σε όσα τμήματα πρόλαβα και σε όσους μαθητές βρήκα στο προαύλιο έκανα την εξής ερώτηση: “Τι πήρατε, βρε παιδιά, φέτος από τα Θρησκευτικά; Κάντε μια κριτική….”.

Γκρέμισμα δεισιδαιμονιών και προλήψεων, ανασκευή μύθων περί θρησκείας ριζωμένων στο “έτσι το βρήκαμε” και πάνω από όλα διάλογος και άνοιγμα του μυαλού. Κακομοιριά, φόβος, εξαγορά του Θεού, φασισμός και ρατσισμός έξω από την πόρτα. “Τελικά, ο Θεός είναι μόνο αγάπη και ελευθερία….”, είπε ένας μαθητής ξεκάθαρα. Πώς τόλμησε το παλιόπαιδο;

Βγήκα από τις τάξεις φαινομενικά καλά.

Ε, ναι λοιπόν. Μάθετέ το κι εσείς οι απέξω. Δεν είναι το ζήτημα δυο ώρες πάνω, δυο ώρες κάτω. Άσκοπο είναι να αναφέρω πόσες ώρες κουβαλάμε το σχολείο στη ζωή μας. Γιατί; Για να πείσω λογικά για κάτι που έχει χαραχτεί στην ψυχή; Όποιος έχει μυρίσει έστω και λίγο την κιμωλία σε χώρο με καμιά τριανταριά εφήβους ξέρει τι λέω. Οι άλλοι αρκεστείτε στο αν σας βγαίνουν τα νούμερα και να μιλάτε με ένα γυαλί που γράφει Camera 1. Εμείς θα μείνουμε εκεί. Για την ψυχή των μαθητών μας….