Πίστη: Ἀλήθεια, ρωτᾶς γιατί; Μὰ δὲν βλέπεις τί γίνεται; Πόσα μοῦ συμβαίνουν καθημερινά; Δὲν βλέπεις τί γίνεται στὸν κόσμο γύρω μας;
Πόσες δυσκολίες, θλίψεις, δοκιμασίες, φτώχεια, πείνα καὶ πόνος ὑπάρχουν δίπλα μας;
Καταστάσεις ὀδυνηρές, ἕως ἀνυπέρβλητες πολλὲς φορές. Καὶ ὁπωσδήποτε εἶναι πολὺ λογικὸ νὰ ἐκφρασθεῖ μία τέτοια ἀπορία καὶ συνάμα τὸ ἠχηρὸ παράπονο: Εἶναι δυνατὸν νὰ μὴ ταραχθῶ;
Θεωρεῖται σχεδὸν ἀπίθανο νὰ μὴ τὰ χάσει κανεὶς μπροστὰ σὲ τόσο μεγάλα ἐμπόδια, παγίδες καὶ δυσκολίες ποὺ παρουσιάζονται κατὰ τὸ διάβα τῆς ζωῆς μας. Καὶ ὁπωσδήποτε ἡ ἀτελὴς ἀνθρώπινη σκέψη θὰ δικαιώσει μιὰ τέτοια ἀντίληψη τῶν πραγμάτων. Εἶναι πρακτικὰ ἀδύνατον νὰ μὴ ταραχθεῖ κάποιος. Ὅταν π.χ. βλέπει νὰ ἀσθενοῦν ἀπὸ βαρύτατες ἀσθένειες καὶ νὰ πεθαίνουν μικρὰ παιδιὰ δίπλα του. Ἐνδεχομένως καὶ τὸ δικό του παιδί. Ἢ ὅταν ἀντικρίζει σκληρὲς εἰκόνες πνιγμένων παιδιῶν στὶς θάλασσες. Ὅταν διεξάγονται πόλεμοι μὲ πάμπολλα θύματα.
Ἢ ἀκόμη-ἀκόμη μπροστὰ στὸ κύμα τῆς σύγχρονης προσφυγιᾶς καὶ σ̕ αὐτὴ τὴν μεταναστεύουσα λαοθάλασσα τοῦ πόνου. Ἀλλὰ καὶ ὅταν βρίσκεται κανεὶς μέσα στὸν κυκεώνα τῆς οἰκονομικῆς ἀνέχειας, τῆς ἀνεργίας, τῆς ἀβεβαιότητας γιὰ τὸ μέλλον. Ὅταν γίνονται ξεσηκωμοί, διαμαρτυρίες στοὺς δρόμους, ποικίλες κοινωνικὲς ἀναταραχές. Καὶ ἐπιπλέον ὅταν προσωπικὰ ὁ καθένας μας ἔχει τόσα θέματα ποὺ τὸν ἀπασχολοῦν… φόβους, λογισμούς, ἀμφιβολίες, πειρασμούς, ἀφορμὲς καὶ δυσκολίες ἀπὸ τοὺς γύρω μας ἀνθρώπους.
Πραγματικά, σαρώνει τὴν ἐποχή μας ἕνας σφοδρότατος ἄνεμος ἀγωνίας, ταραχῆς, συγχύσεως. Ἀνατρέπονται συχνὰ τὰ πάντα, ἔρχονται τὰ πάνω – κάτω στὶς ζωὲς ὅλων μας. Καὶ ἀποροῦμε, γιατί; Γιατί ὅλος αὐτὸς ὁ χαλασμὸς στὶς ἡμέρες μας;
Μόνο ὁ Θεὸς γνωρίζει τὸ γιατί. Τὸ κρίσιμο ὅμως ἐρώτημα, πέρα ἀπὸ τὴ διαπίστωση τῶν σκληρῶν καταστάσεων καὶ τῶν σφοδρῶν γεγονότων ποὺ μᾶς ταράζουν, εἶναι πῶς μποροῦμε νὰ κρατηθοῦμε ὄρθιοι, ψύχραιμοι μπροστὰ σ’ ὅλα αὐτὰ τὰ γεγονότα.
Ἂς θυμηθοῦμε πρῶτα ἀπ᾿ ὅλα τὸν λόγο τοῦ Χριστοῦ μας πρὸς τοὺς Μαθητές Του, ὅταν τοὺς προετοίμαζε γιὰ τὰ δεινὰ ποὺ μέλλουν νὰ ἐπέλθουν στὸν κόσμο: «ὁρᾶτε· μὴ θροεῖσθε»· προσέχετε, μὴν ταράζεσθε, τοὺς εἶπε. Νὰ μὴν ταράζονται οἱ καρδιές σας, οὔτε νὰ δειλιάζετε. Πόσο ἐνισχυτικὸς ὁ Κυριακὸς αὐτὸς λόγος καὶ γιὰ μᾶς! Νὰ μὴ τὰ χάνουμε, οὔτε νὰ ὑπάρχει φόβος στὰ μύχια τῆς ὑπάρξεώς μας.
Ἂς σκεπτόμαστε κι ἐμεῖς ὅτι ὁ παντοδύναμος Θεὸς τῆς ἀγάπης παραστέκει δίπλα μας, ὅπως τὸ ὑποσχέθηκε στὴν τελευταία ἀναστάσιμη ἐμφάνισή Του: «ἰδοὺ ἐγὼ μεθ᾿ ὑμῶν εἰμι..» (Ματθ. κη΄ [28] 20). Εἶναι μαζί μας. Ἕτοιμος νὰ διαλύσει τὰ νέφη τῆς ταραχῆς. Ἄλλωστε Ἐκεῖνος εἶναι ποὺ κυβερνᾶ τὸν κόσμο. Ἀκόμη καὶ οἱ πιὸ ὀδυνηρὲς συνθῆκες ποὺ ἐπικρατοῦν σήμερα, ὑπηρετοῦν τελικῶς τὸ δικό Του πάνσοφο σχέδιο.
Συχνὰ ἂς ἔρχεται στὸ νοῦ μας ἡ ἐρώτηση τοῦ Κυρίου πρὸς τὸν μαθητή Του, τὸν Πέτρο· «ὀλιγόπιστε, εἰς τί ἐδίστασας;», ὅταν ἐκεῖνος φοβήθηκε τὴ σφοδρότητα τῶν κυμάτων, ἐνῶ περπατοῦσε πάνω σ’ αὐτά. Πόσοι καὶ πόσοι ἄλλοι ἄνθρωποι πρὶν ἀπὸ μᾶς δὲν βάδισαν στὶς ἴδιες ὁδοὺς τῆς ταραχῆς καὶ τῆς ἀνατροπῆς! Ἀλλὰ καὶ ὁ λαός μας στὸ ἱστορικό του παρελθόν. Ἀσφαλῶς καὶ πλεῖστοι ἄλλοι, ὄχι μόνο παλιά, ἀλλὰ καὶ σήμερα κλονίζονται!
Ὅμως ὁ Ἰησοῦς Χριστὸς εἶναι δίπλα μας, εἶναι ἡ εἰρήνη μας! Καὶ μᾶς φωνάζει: «θάρσει», ἔχε θάρρος! «Ὁ Κύριος ἐγγύς» (Φιλιπ. δ΄ 5), εἶναι δίπλα μας σὲ κάθε βῆμα! Μὴ φοβᾶσαι! Ἐκεῖνος διαφεντεύει τὴν ἱστορία, θὰ γράψει τὴν τελευταία λέξη της καὶ θὰ μᾶς κρατήσει σταθερὰ ἀπὸ τὸ χέρι!
