της Μάρω Βαμβουνάκη
«Τα λόγια του θυμού και του καβγά δεν πρέπει να τα πιστεύουμε. Ακόμη κι αν έχουν μια δόση αλήθειας, η υπερβολή που γίνεται τα αλλοιώνει. Δε μας θίγει ένας εξαγριωμένος, δε χρειάζεται να του απαντήσουμε και να δείξουμε την παλικαριά μας, για να υπερασπιστούμε την περηφάνιας μας. Είναι παλικαριά και περηφάνια η ψυχραιμία, η εγκράτεια, η ταπείνωση. Αυτά είναι τα δύσκολα αλλά και τα αποδοτικά».
«Εκείνος που έχει δίκιο δεν ουρλιάζει. Η αδυναμία ξεφωνίζει. Η δύναμη του δίκαιου αρκεί από μόνη της να επιβληθεί. Ουρλιάζουν όσοι δεν έχουν τίποτε άλλο».
«Δεν μένεις εκεί όπου δε σε θέλουν».
«Όποιος δεν αγαπά τον εαυτό του, κανένα δεν μπορεί να αγαπήσει. Ο εγωιστής δεν αγαπά τον εαυτό του, αγωνίζεται ασύστολα, εκβιαστικά να τον αγαπήσουν οι άλλοι ακριβώς γι’ αυτό, γιατί εκείνος τον εαυτό τον αντιπαθεί, τον αμφισβητεί και τον φοβάται, θέλει διαρκώς ενίσχυση και έξωθεν καλή μαρτυρία».
«Ένα από τα μεγαλύτερα βασανιστήρια που έχει ανακαλύψει ο άνθρωπος, προκειμένου να δυναστεύει και να εκμεταλλεύεται το συνάνθρωπό του, είναι να του εμπνέει ενοχές. Δεν ξέρω αν είναι το προπατορικό αμάρτημα που μας κάνει τόσο ευάλωτους στο να τις αποδεχόμαστε, ξέρω όμως πώς η δύναμή τους είναι πανούργα και ακατάβλητη ιδίως στις παιδικές ψυχές, στη μαλακή παιδική καρδιά που θα κουβαλάμε κατόπιν ισόβια ευάλωτη».
