Ο θείος Διδάσκαλος, όταν επρόκειτο να αποστείλει τους μαθητές Του στο κήρυγμα, τους παρουσίασε το υψηλό έργο που έχουν να επιτελέσουν, αλλά και τις δυσκολίες που θα αντιμετωπίσουν, και πρόσθεσε:
Θα σας μισούν διαρκώς όλοι για χάρη μου.
Εκείνος όμως που θα δείξει υπομονή μέχρι τέλους στις δοκιμασίες αυτές, αυτός θα σωθεί. «Ο υπομείνας εις τέλος, ούτος σωθήσεται» (Ματθ. ι΄ 22).
Ο συμπερασματικός αυτός λόγος του θείου Διδασκάλου ισχύει και για κάθε πιστό χριστιανό. Οφείλουμε να του δώσουμε τη βαρύτητα που του αρμόζει, διότι πολλοί χριστιανοί στην αρχή της δοκιμασίας τους δείχνουν αξιοθαύμαστη υπομονή, αλλά η υπομονή τους δεν διαρκεί πολύ. Όταν παρατείνεται η δοκιμασία τους, αρχίζουν να κάμπτονται. Όμως ο Κύριος ζητεί να κάνουμε υπομονή μέχρι το τέλος της ζωής μας. Διότι στο τέλος δίδεται το στεφάνι.
«Τι το όφελος σπερμάτων, παρά μεν την αρχήν ανθούντων, μικρόν δε ύστερον μαραινομένων;», γράφει ο ιερός Χρυσόστομος. Ποιό είναι το όφελος στην αρχή να ανθίζουν κάποια φυτά, αλλά κατόπιν να μαραίνονται; Μόνο η καλή αρχή δεν μας χαρίζει τη νίκη. Χρειάζεται και καλή συνέχεια και καλό τέλος. Τότε είμαστε πραγματικά νικητές.
Μας κάνει εντύπωση ότι ο Κύριος συνδέει την υπομονή με τη σωτηρία μας. Μας βεβαιώνει ότι θα σωθεί αυτός που θα κάνει υπομονή μέχρι το τέλος στις δυσκολίες της ζωής. Το αγώνισμα που μας ζητεί, πάρα πολύ μας ευνοεί. Διότι μας καλεί να υπομείνουμε θλίψεις προσωρινές, ενώ η σωτηρία που προσφέρει θα είναι αιώνια. Μας καλεί να υπομείνουμε δοκιμασίες που έχουν ημερομηνία λήξεως, ενώ η σωτηρία που μας χαρίζει δεν θα λήξει ποτέ. Επομένως δεν μας συμφέρει να χάσουμε την υπομονή μας.
Διότι αν χάσουμε την υπομονή μας, είναι σαν να χάσαμε τη σωτηρία μας. Κι αν χάσουμε τη σωτηρία μας, τα χάσαμε όλα. «Ουαί τοις απολωλεκόσι την υπομονήν», μας προειδοποιεί ο θεόπνευστος λόγος της Αγίας Γραφής (Σ. Σειρ. β΄ 14). Αλίμονο σ’ αυτούς που έχουν χάσει την υπομονή τους. Διότι χάνουν τη σωτηρία τους.
Ο αδελφόθεος Ιάκωβος στην Καθολική επιστολή του μακαρίζει αυτούς που σηκώνουν με υπομονή και με καρτερία τον σταυρό των θλίψεων. Διότι θα λάβουν το στεφάνι της αιώνιας ζωής (Ιακ. α΄ 12). Στην ίδια επιστολή προβάλλει ως λαμπρά παραδείγματα υπομονής τους προφήτες και τον πολύαθλο Ιώβ, ο οποίος έκανε υπομονή στη δοκιμασία της θλίψεώς του και κατόπιν δοξάστηκε (ε΄ 10-11). Τον Ιώβ τον προβάλλει ως τύπο Χριστού. Διότι το τέλειο υπόδειγμα της υπομονής είναι ο ίδιος ο Κύριος, ο Οποίος σ’ όλη την επί γης ζωή Του, και ιδιαιτέρως στα σεπτά Πάθη Του, «υπέμεινε σταυρόν, αισχύνης καταφρονήσας» (Εβρ. ιβ΄ 2).
Γράφει στα «Πνευματικά Γυμνάσματα» ο άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης ότι «ο Χριστός εβάστασε τον σταυρόν αυτού όχι μόνον δημοσίως και γενναίως, αλλά και καρτερικώς, με μεγάλην υπομονήν… χωρίς να προφέρη ένα ψιλόν λόγον, χωρίς να παραπονεθή ολότελα, χωρίς να ζητήση καμμίαν ευσπλαγχνίαν και χωρίς να βγάλη καν ένα μικρόν στεναγμόν»!
Αλλά και ο απόστολος Παύλος βεβαιώνει ότι και αυτός και οι άλλοι Απόστολοι επιτελούν τη διακονία τους «εν υπομονή πολλή», με θλίψεις, με ανάγκες, με στενοχώριες, με δαρμούς και μαστιγώσεις που πληγώνουν το σώμα, με φυλακίσεις, με καταδιώξεις που δεν τους αφήνουν να σταθούν πουθενά, με κόπους, με αγρυπνίες, με στερήσεις φαγητού (Β΄ Κορ. ς΄ 4-5).
Κι εμείς ως μαθητές του Χριστού καλούμαστε να βαδίζουμε στα ίχνη Του, να «επακολουθώμεν τοις ίχνεσιν αυτού» (Α΄ Πετρ. β΄ 21). Να υπομένουμε πειρασμούς, να κακοπαθούμε, να βαστάζουμε με υπομονή και με καρτερία τον σταυρό μας μέχρι το τέλος της ζωής μας, για να βρούμε έλεος την ημέρα της Κρίσεως.
Οι μοναχοί, για να μην καμφθούν από τις δυσκολίες της μοναχικής ζωής, συνηθίζουν να εύχονται ο ένας στον άλλον: «Καλή υπομονή»! Διότι δίνουν ρητές υποσχέσεις στο Θεό, όταν γίνεται η «κουρά» τους, ότι θα υπομείνουν τον καύσωνα όλης της ημέρας, δηλαδή όλης της ζωής τους, ότι θα εργάζονται στον αμπελώνα του Κυρίου μέχρι την τελευταία τους αναπνοή.
Επομένως οφείλουν να κάνουν υπομονή. Καί αξίζει να κάνουν υπομονή, διότι ο αγωνοθέτης Κύριος θα τους στεφανώσει με αμάραντο στεφάνι. Σημειώνει ο ιερός Χρυσόστομος ότι, αν ήξεραν αυτοί που κάνουν υπομονή στους πειρασμούς και στις θλίψεις, τι δόξα τους περιμένει στους ουρανούς, θα δέχονταν να υπομείνουν «μυρίας κολάσεις»!
Αυτό λοιπόν να κάνουμε. Να μην κυριευθούμε από ανυπομονησία ούτε να βαρυγγωμούμε, όταν μας έρχονται θλίψεις. Αλλά να οπλισθούμε με περισσότερη υπομονή, η οποία και να παραταθεί μέχρι την τελευταία μας αναπνοή. Διότι «ο υπομείνας εις τέλος, ούτος σωθήσεται» (Ματθ. ι΄ 22).
-250x180.jpg)
