Ποίημα του Μητροπολίτου Αλεξανδρουπόλεως κ. Ανθίμου
Πες μας, κοπέλα μου για το βουνό
που βγαίνει από το κύμα,
γύρω απ’ τη Χώρα δροσερό,
παραδεισένιο κτήμα.
Πες μας, κοπέλα μου, ποια είσαι ‘συ
στο μάρμαρο κλεισμένη;
με τα φτερά σαν αστραπή
και τη ματιά χαμένη.
Πες μας, κοπέλα μου, τον κόσμο σου
που έζησες στη δόξα,
στης ξενιτιάς το δρόμο σου
τον λαχταράς σαν πρώτα;
Αχ! εγώ είμαι η Νίκη που ρωτάς
και είμαι εδώ να ξέρεις,
μες την ψυχή σου αν με κρατάς
όλο θα μ’ανασταίνεις!
Πες μας, Κυρία μας Κρημνιώτισσα,
Δεληγιαννούδα, Ανέμη,
στο πέλαο Καμαριώτισσα,
στη Μάνταλ’ ριζωμένη.
Πες μας, πως ήρθε ο Απόστολος
κι εστάθη στο Στασίδι;
στο ‘Φκα πως πνίγηκε ο καημός;
οι Πέντε στο λεπίδι;
Πες μας, Παρθένα Παναγία μας,
αρχόντισσα της γης μας,
τον πόνο, την ελπίδα μας
πως κράτησες μαζί μας;
Αχ! εγώ είμαι η Αγιά-Αμπατή,
σας έχω για παιδιά μου,
το αίμα σας χρυσό δαφνί
κρατώ στο φόρεμα μου!
Πες μας, αν είδες στάχυ πιο μεστό,
πραούστι πιο γεμάτο,
ελιές και λάδι σαν χρυσό
και χασλαμά αφράτο.
Πες μας, για αίγες στα ψηλά βουνά,
για μέλι στη Λαγκάδα,
ρίγανι, κέδρο στα Βρυσιά,
φλασκούνι στην Κοιτάδα.
Πες μας, για φτέρη στην Άνω Μεριά,
στις Μακρυλιές θυμάρι,
στο Λάκκωμα και στην Πουρνιά
μοσχοβολιά στο Γιάλι.
Αχ! πολύχρωμο, ανθοστόλιστο
Νησί της Σαμοθράκης,
με τις ορτάντζες πλουμιστό
ροδόσταμο της Θράκης!
-120x86.jpg)
