Το κακό δεν είναι απέξω, αλλά από μέσα μου…

Θα φύγω από τον τόπον αυτόν των πειρασμών! Αυτήν την απόφαση έλαβε ένας μοναχός, που νόμιζε ότι του έφταιγε ο τόπος και τα πρόσωπα του περιβάλλοντος εις το όποιον ζούσε, το μοναστήρι δηλαδή και οι συνάδελφοί του.

Διά να θυμώνει τόσον συχνά, διά να χάνει την ειρήνη του, διά να φιλόνικη και να ευρίσκεται εις διάστασιν, να φταίνε οι άλλοι.

Έτσι σκέφτηκε. Απεφάσισε, λοιπόν, να αποσυρθεί σε κάποιο ερημικό μέρος, διά να απαλλαγή από τούς πειρασμούς, να ζήσει ειρηνικά και να προαχθεί εις την αρετή. Και πραγματοποίησε την απόφαση του, Έπειτα από αρκετούς κόπους εγκατασταθεί εις το ερημικό μέρος πού διάλεξε. Και όμως, οι, πειρασμοί, δεν έλειψαν.

Την μία ημέρα πήγε να πιάσει την στάμνα του και την αναποδογύρισε. Προσπάθησε να την σηκώσει, αλλά πάλι του έπεσε. Αυτό ήταν ικανό να του ανάψει τέτοιο θυμό, ώστε να την πετάξει κάτω και να την κάνει κομμάτια. Την άλλην ημέρα, την στιγμήν πού προσπαθούσε να σπάσει ένα κλαρί… πλήγωσε το χέρι του και ξαναθύμωσε. Μετ’ ολίγον ο αέρας του ανέτρεψε την πόρτα της καλύβας του και ξαναθύμωσε. Στην την συνέχεια είδε ότι τα νυχτοπούλια του τάραξαν τον ύπνο την νύχτα οι μύγες πού τον ενοχλούσαν την ημέρα, όλα τα στοιχεία της φύσεως γίνοντο και μία νέα αφορμή να θυμώνει. Δεν χρειάζεται πλέον πολλή φιλοσοφία να καταλάβει την αιτία του κακού:

– Δεν μπορώ να είμαι ειρηνικός, ούτε στην έρημο, είπε, και τούτο διότι δεν μου φταίνε οι άλλοι, αλλά εγώ. Το κακό δεν είναι απέξω, αλλά από μέσα μου. Γύρισε, λοιπόν, εις το μοναστήρι του και με συστηματική προσπάθεια πού στράφηκε προς τον εαυτόν του και όχι προς τούς άλλους, κατόρθωσε με την χάριν του Θεού να δαμάσει το πάθος του, να γίνει ταπεινός, να μη κατηγορεί τούς άλλους, και να βρει την ειρήνη του όχι εις την φυγή και την απομόνωση, αλλά εις την αυταπάρνησή και την ταπείνωση.

Και σκέφθηκα: Αλήθεια, με πόση άνεση, πόσο εύκολα βρίσκουμε ενόχους για την ταραχή μας, τις αρνητικές μας συμπεριφορές, τα ξεσπάσματα μας! Πόσο ανεύθυνα φορτώνουμε τις παραβάσεις μας στους ώμους των άλλων! Λέμε με Επιπολαιότητα: Εάν δεν μου φερόταν έτσι εάν δεν γινόταν αυτό… Εάν δεν μου μιλούσαν έτσι… .Εάν δεν κάνανε εκείνο… Δηλαδή πάντα οι άλλοι, Μόνον οι άλλοι. Εγώ δεν έχω κάποια ευθύνη για τις συμπεριφορές μου; Δεν γνωρίζω το σωστό, το πρέπον, το θέλημα του Θεού;

Είναι έντιμο να λέμε πώς φταίνε ο άλλοι γι’ αυτό πού είμαστε εμείς, για την δική μας ποιότητα; Είναι άνανδρο να μην Αναλαμβάνουμε τις ευθύνες μας γι’ αυτά πού κάνουμε, γι’ αυτά πού σκεφτόμαστε. Πρέπει να συνειδητοποιήσω πώς οι άλλοι δεν είναι για μένα ή κόλαση μου, εγώ δεν είμαι γι’ αυτούς ο παράδεισός τους. Εάν φερθούμε έξυπνα εν Χριστώ, οι συμπεριφορές των άλλων μπορούν να είναι για μάς προσκλήσεις, για να δουλέψουμε περισσότερο τον δικό μας χαρακτήρα.

Είναι χρόνος χαμένος, ευκαιρίες χαμένες, αυτά τα άνανδρα άλλοθι. Οι άλλοι, όποιοι κι αν είναι αυτοί, τοποθετήθηκαν δίπλα μας από το χέρι της αγάπης του Θεού. Είναι οι ευλογίες μας. Οι, χαρακτήρες των άλλων είναι ή σμίλη πού το δικό Του χέρι έβαλε δίπλα μας, για να γίνουμε κομψοτεχνήματα και να Αναπαύεται το βλέμμα του Θεού, να δοξάζεται το όνομά του, να μας βλέπουν οι άλλοι και να φθάνουν μέχρι τον Θεό.

Εάν πολύ συχνά λέμε «και πάσαν την ζωήν ημών Χριστώ τω Θεώ παραθώμεθα», τότε θα φθάσουμε δοξολογώντας στον ουρανό. Γιατί εμείς είμαστε καλεσμένοι να χτίζουμε πάνω από τα αστέρια. Επειδή όποιος χτίζει κάτω από τα αστέρια χτίζει πολύ χαμηλά.